สิ่งแรกที่ภิกษุผู้มีปัญญาในพระศาสนานี้ต้องทำคือ
สำรวมอินทรีย์ มักน้อยสันโดษ ระมัดระวังในวินัย และบัญญัติ
คบกัลยาณมิตรผู้ขยันขันแข็ง ผู้มีอาชีพสะอาด

ภิกษุพึงรู้จักการปฏิสันถาร
ฉลาดในมรรยาทที่พึงประพฤติ
เพราะคุณธรรมนั้น
ท่านจะพึงมีแต่ปราโมทย์ หมดทุกข์ในที่สุด

ภิกษุทั้งหลาย พวกเธอจงสลัดราคะ และโทสะทิ้งไปเสีย
เหมือน กอมะลิสลัดช่อบานที่เหี่ยวแห้งออก ฉะนั้น

ภิกษุผู้มีกายสงบ มีวาจาสงบ
มีใจสงบ มีใจตั้งมั่น
ละโลกามิสได้ เรียกว่า "ผู้สงบจริง"