Kande, mea kuzino Sparhafen (sparkaseto en formo di bareleto) mortinte, me kom unika heredanto divenis sat richa, on volis donar a me kom spozino, en mea triadekesma yaro, ul damzelo, qua esis bela, vertuoza e richa. Damzelo Barbel plezis a me; la kozo esis aranjata, e pro to me invitesis por dinear da elua kuzulo, che qua me esis renkontronta elu. Me ne iris volunte en la mondumo, nam pro neglijita edukeso, me esis timida. Tamen me vestizis me sorgoze: blanka silka kalzi, nova harsaketo (Germane Haarbeutel; France bourse à cheveux, acesoro di anciena kuafuro), pomverda frako kun perlomatra butoni; fine, me esis beleta quale fiancitulo. Kande me arivis avan la domo di la sioro kuzulo, mea kordio pulsis en mea pektoro, pro timo de tro granda asemblo. Felice me trovis la sioro kuzulo sola; ankore il skribis konto en sua chambro. Me facis duadek reverenci dextre e sinistre e me ridis de timo, por aspektar amikala.

Kande la sioro kuzulo finabis sua konto e serchis la pudro, me precipitas me ad ilu, prenas l'inkuyo vice la pudruyo e varsas sur ilua konto nigra fluvio. Pro timo me rapide prenas mea nivblanka naztuko ek mea posho e vishas per olu.

"Ho! atencez, sioro Stolprian. Quon vu facas?" klamis la kuzulo ridante. Il repulsis mea naztuko makulizita e duktis me en la salono ube esis la invititi. Me sequis ilu, ma vere sen granda kurajo, pro ke me remarkabis grand inkomakulo sur la blanka silka kalzo di mea gambo sinistra. La pordo dil salono apertesas, me, rigida, plumpa yuno, volas aspektar alerta, e lejere me saltetas en la granda solono, reverencas ad-dope, ad-avane, gratas la sulo per la pedi sinistre e dextre, e ne vidas, ke avan me stacas persono, qua esas pronta portar un pasteto sur la tablo; me shokas lu per mea kapo en la dorso e... la precoza pasteto falas sur la parqueto, e tale me promenas kun mea reverenci sempre adavane...

Me ne ja havabis la kurajo levar la okuli, ma jiris quale demonika, til ke nov acidento facis fino a mea politaji. Me ja venabis kun mea pedi til la pasteto, qua jacis ankore ibe; lore mea pedo eniras en la pasteto; me vidas nulo, nam pro tanta politeso, omno blueskabis avan mea okuli. Me glitas en la pasteto e falas, por la teroro e ridado dil mult asistanti, tam longatempe kam me jacas sur la sulo. Falante me fortranabis ankore du stuli, per qui me volis retenar me; yuna damzelo, pronta por sideskar sur un de oli, su sternis tam rapide kam sua stulo sur la parqueto. Ho! cielo! el esis Barbel! Nun naskis krio teroroza, e me sur la parqueto krias anke, nam me ferme kredis pri grava tertremo.

Felice to esis nula tremo, qua efektigis la deplorinda evento, ma nur pasteto de bovyunkarno. Ni ristaceskas; me esus volunte plorinta e preske mortis pro shamo. La kuzo facis joko ek la tota evento. Ad il esis facila jokar!

Apud la furnelo me stacis e dicis nula vorto por exkuzar me; ma pro ke omni cirkum me ridis, me ridis anke e nur regardis cele la eskombri dil pasteto.

Fine on mustis irar a la tablo, la kuzo esis sat jentila por sidigar me apud Barbel; me plu volunte sidabus apud fairovomanta volkano. Lore la supo esis adportata. Damzelo Barbel ofris a me plena plado, me tote ne povis aceptar olu. Pro to me pregis el konservar la supo, ne vidis dume la plado, e jus la bolianta supo fluis sur elua pektoro e vesti, e pro ke me nun retrotiris la supo, l'altra duimo fluis sur mea pektoro e sur mea boktuko e vesti. Ol esis fratale partigita.

Barbel livis la tablo, me balbutis exkuzi. On konsolacis me e donis altra plado; dume mea pantalono vaporifis pro la inundo; me ligis a mea jileto un angulo di la tablotuko vice mea boktuko. Kande Barbel, qua mustis kambiar sua vesti, retrovenis, me exkuzis me mil foyi ad elu. Quik kande me vidis, ke el amikale ridetas, me anke ritrovis mea kurajo e me vishis la vaporsudoro di mea vizajo, kompreneble per la naztuko. Ho! la mala naztuko! me tote obliviabis la historio di l'inko, pro omno, quo depose eventabis ad me. Me fricionis tante mea vizajo per inko ke, kande me volis rienposhigar la naztuko, l'asistanti vidis me metamorfozit a Marokano. Lore naskis duesmafoye lauta rido e krio. Pro politeso me krias e ridas anke, til ke me vidas la damzeli angorant avan mea horoigiva vizajo.

Teroroza me subite staceskis por kurar al koqueyo e lavar me. Lore me tiris anke pos me la tablotuko, di qua angulon me ligabis a mea jileto. Omna pladi, rostajo, forketi, glasi, boteli, kulieri, kulteli kuris dop me, quale fola, en la salono, kun bruisego. La gasti sidis quale petrigita, e vidis kun teroro la precoza nutrivi desaparar.

Unesme me kredis, ke to omna esas sorco, til ke la kuzo per sua du pedi saltis sur la tablotuko e laceris olu; ma me galopante decensis l'eskalero, e kuris trans la strado til mea domo. Dum quar semani, me lasis vidar me da nula homo, e depos ta tempo me ne plus pensas pri mariajo.
J. Zschokke.
tradukis A. Vilfroy.

La homo ya havas singladie l'okaziono meditar pri la nekonstanteso di omna kozi terala, se lu volas, e kontenteskar de sua fato, mem se nemulta rostita kolombi flugas por lu en l'aero. Ma per la maxim stranja maniero, en Amsterdam, German yuna laboristo arivis per eroro al verajo ed a lua agnosko.

Nam, kande il arivis en ta granda e richa komerc-urbo, plena de domi splendida, de fluktuanta navi e de homi hastanta, il remarkis quik granda e bela domo, tala kam dum sua tota voyajo de Duttlingen ad Amsterdam il vidis ja nula. Longatempe il regardis kun admiro ta konstrukturo precoza, la sis kameni sur la tekto, la bela kornici e l'alta fenestri; fine il ne povis retenar su interpelar pasanto: "Bon amiko", il dicis a lu, "kad vu ne povus dicar a me, quale nomesas la sioro a qua apartenas ta domo splendida, kun fenestri plena de tulipi, margriti e jiflori? Ma la homo, qua probable havis plu grava okupi, e regretinde komprenis la Germana linguo nur tam poke, kam la questionanto komprenis la Holandana, tote nule, dicis kurte e desafable: "Kannitverstan", e grunante preteriris. To esis nur vorto Holandana, o tri, se on konsideras lu bone, e signifikas en nia linguo: "Me ne povas komprenar". Ma la bona stranjero kredis, ke to esas la nomo di la homo, pri qua il questionas. "Lu esas vere richa homo kredeble siorulo Kannitverstan, il pensis, e foriris.

De strado a strado, il fine arivis al marportuo. Ibe stacas nun navo apud navo e masto apud masto, ed unesme il ne savis quale il povos per sua du sola okuli sat vidar e spektar omna ta remarkindaji, til ke fine lua atenco atraktesis da granda navo, qua recente arivabis de Australia e nun jus descharjesis. Ja stacis sur la rivo longa rangi de kesti e pakegi l'uni sur od apud la altri. On rulis ad-extere ankore sencese mult altri e bareli plena de sukro e kafeo, plena de rizo e pipro. Ma kande il longatempe spektabis, il fine questionis ulu, qua jus portis kesto sur sua shultri, quale nomesas la felica homo, a qua la maro adportas omna ta vari en la lando. "Kannitverstan!" esis la respondo. Lore il pensis: "Ha! me komprenas, to esas nula miraklo! A qua la maro adportas tanta richaji, ita povas facile erektigar tala domi e pozar omnaspeca tulipi sur la fenestri, en vazi orizita.

Lore il retrovenis e nutris desgaya pensi en su ipsa, qua miseroza ento il esas inter tante richa homi en la mondo. Ma kande il jus pensis; "Se me ya ultempe divenus nur tam richa kam ta siorulo Kannitverstan!" il arivis a stradangulo e videskis granda funeral procesiono. Quar kavali nigre tegita tiris sarkoverturo, same nigre drapirita, lente e triste, quale se li savus, ke li duktas mortinto a lua repozeyo. Longa eskorto de amiki e konocati di la mortinto dope venis duope, envelopita en nigra manteli e tacanta. Fore unika klosheto sonadis. Lore nia stranjero kaptesis da melankioza sentimento, qua sempre kaptas bona homo kandi il vidas kadavro, e haltis kun sua chapelo en la manui, til ke omni preterirabis. Tamen il proximeskis a la lasta di la sequantaro, qua tacante jus kalkulis quante il povus ganar per sua kotono, se la preco di cent kilogrami per dek florini augmentus, sizis ilu dolce per la mantelo, e pregis lu naive pri exkuzo. "Il ya esis kredeble un de vua bon amiki, il dicis, ta por qua sonas la klosheto, nam vu tante triste e mediteme sequas?" - "Kannitverstan!" esis la respondo. Lore falis du grosa lakrimi ek la okuli di nia bona Duttlingen'ano, e lua kordio subite divenis grava, e pose lejera: "Desfelica Kannitverstan!" il klameskis, "quon tu havas nun de omna ta richaji? To quon me uldie anke recevos de mea povreso: mortovesto e funertuko."

Kun ta pensi, il akompanis la korpo til la tombo, vidis la supozata siorulo Kannitverstan decesar en sua repozeyo, ed emocis plu de la Holandana funeral prediko, de qua il komprenis nula vorto, kam de multi Germana, quin il ne atence askoltabis. Fine, kun alejita kordio, il foriris kun la altri, mangis en albergo ube on komprenis la linguo Germana, kun bona apetito, peco de Limburger-fromajo, e kande il tristeskis itere pro ke tanta personi en la mondo esas tante richa ed il tante povra, lore il pensis pri siorulo Kannitverstan en Amsterdam, pri lua granda domo, lua richa navo e lua trista tombo.
Hebel.
tradukis A. Vilfroy.

Olim esis duadek e kin stansoldati, qui omna esis frata, pro ke on muldabis li de la sam olda stankuliero. Fusilon li tenis per la brakio, turnante sua vizajo adavane kontre la enemiko; reda e blua, unvorte belega, esis lia uniformo. L'unesma vorto, quan li audabis en ica mondo, pos ke la kovrilo dil buxo, en qua li jacis, esis deprenita, esis la vorto: "Stansoldati!" Ton klamis mikra puerulo e kunfrapis pro joyo sua manui. Il recevabis li pro sua naskal festo e stacigis li nun sur la tablo en kombat-rango. Omna soldato egalesis l'altra en tota detali, nur un sola poke diferis: lu havis nur un gambo, nam, pro ke lu esis muldita la lasta, la stano ne plus suficabis; tamen lu stacis sur sua gambo unika tam ferme kam l'altri sur lia du, e precipue lu esis distingota da memorinda fato.

Sur la tablo, ube li esis pozita, stacis anke mult altra ludili; ma la maxim atencinda, esis beleta palaco de papero. Tra la fenestreti on povis vidar l'internajo dil saloni. Avan lu esis arbusti, cirkum lu peco de spegulvitro, qua reprezentis lago. Cigni de vaxo natis sur olu e reflektesis en lu. To omna esis ya beleta, ma la maxim bela esis tamen mikra puerino, qua stacis en la mezo dil apertita palacoportalo. El esis anke de papero cizagita, ma portis silka robo e havis streta, blu rubandeto super la shultri; en la mezo di ca lasta videsis cintilifanta stelo tam granda kam elua tota vizajo. La puerineto extensis gracioze sua du brakii ad-supre, nam el esis dansistino, e pluse el levis un gambo tam alte, ke la stansoldato tote ne povis trovar lu e pensis, ke el havas nur un gambo quale ilu.

"El konvenus bone por me kom spozino!" il pensis, "ma el esas tro eminenta por me; el habitas palaco e me havas nur buxo, quan me mustas partoprenar kun duadek e quar; to ne esas lojeyo digna ye elu. Ma me volas vidar, kad me povas konoceskar elu!" Pose il sternis su dop tabakuyo, qua jacis sur la tablo. De ibe il povis bone regardar la mikr eleganta siorino, qua ne cesis stacar sur un gambo sen perdar l'equilibro.

Kande vespereskis, on pozis l'altra stansoldati en lia buxo, e la habitanti dil domo su kushis en sua liti. La ludilaro nun komencis ludar, lore "cadie venas vizitanti", lore "raptisti ed urbal soldati" o "celez vi!" La stansoldati bruisis en sua buxo, pro ke li volunte asistabus, ma li ne povis levar la kovrilo. La nucoruptilo facis kulbuti e l'ardezkrayono su movis gaye sur la planketo. Tanta bruiso rezultis, ke la kanario adflugis ed enmixis lautege sua kanto, ma nur en versi. La du sola, qui ne movis de sua loki, esis la stansoldato e la dansistineto. El stacis tre rekte sur la pinto dil pedofingri e levis la du brakii; il esis same ferma sur sua gambo unika; ne dum un sol instanto il deturnis sua okuli for elu.

Lore sonis noktomezo e klak! la kovrilo dil tabak-buxo subite apertesis, ma vere ne tabako esis interne, no, ma mikra, nigra koboldo; to esis artifico.

"Stansoldato!" la koboldo dicis, "tu certe perdos balde tua okuli per troa regardado!"

Ma la stansoldato agis quale se lu ne audus to.

"Do, vartez nur til morge!" la koboldo dicis.

Kande jorneskis e la pueri su levis, la stansoldato esis pozata sur la ne-fermita fenestro e, sive la koboldo, sive aerfluo agis, ne importas, subite la fenestro apertesis e la soldato falis de la triesma etajo, kubultante infre. To esis falo teroriganta; il extensis sua gambo unika rekte en la aero e fixigesis per sua kasko inter la pavi, turnante la bayoneto al tero.

La servistino e la mikra puerulo kuris quik adinfre por serchar ilu; ma quankam li preske pozabis la pedi sur ilu, il tamen ne povis videskar lu. Se la stansoldato klamabus: "Yen me!" li certe trovabus lu, ma pro ke il esis en uniformo, il opinionis ne decanta klamar tante laute.

Lore komencis pluvar; guto sequis guto, til ke eventis pluvego; kande ol finabis, du bubi venis ibe.

"Videz, videz!" un dicis, "yen stansoldato, kredeble il povas voyajar navige!"

Lore li facis kanoto de jurnalpapero, pozis meze la stansoldato ed igis navigar lu latere dil petrobordo. La du pueri kuris apude ed aplaudis. Ve, quala ondi naskis en la kanaleto e qual torento esis hike! Sendube la pluvo falabis fluviatre de la cielo. La paperkanoto shancelis supre ed infre e kelkafoye ol jiris tante, ke la stansoldato angoreskis. Tamen il restis ferma, ne palpeskis, regardis nur adavane e tenis la fusilo per la brakio.

Subite la kanoto iris sub longa ponto; ibe esis sama obskureso kam en ilua buxo.

"Ube me iras nun?" il pensis. "Yes, yes, to esas la kulpo dil koboldo! Ha, se la mikra puerino sidus hike en la kanoto, lore povus esar mem duople plu obskura! En ta instanto aparis grosa aquorato, qua havis sua lojeyo sub la ponto.

"Kad tu havas pasporto?" la rato questionis. "Montrez olu!"

Ma la stansoldato tacis e tenis sua fusilo tante plu forte. La kanoto preteriris e la rato sequis. Ha! quale ol grincis e klamis al la spani (spano=raboturo maxim ofte ek ligno) ed a la paliuni: Haltigez lu, haltigez lu! Il ne pagis dogantaxo, il ne montris sua pasporto!

Ma la fluo sempre plu forteskis: la stansoldato povis vidar la ciellumo ja ante atingir la fino dil ponto, ma il audis samtempe sono bruisanta, qua povus terorigar mem la kordio di viro brava. Pensez: la kanaleto falis ye la fino dil ponto rekte en granda kanalo, qua esis adportonta ad ilu la sama danjero, kam a ni navigar adsur grand aquofalo.

Il esis lore ja tante proxima, ke il ne plus povis haltar. La kanoto iris ad infre, la desfortunoza stansoldato stacis tam rekta kam esis posibla. Nulu dicos pri lu, ke il mem nur minime palpebragis. La kanoto jiris tri, quar foyi e per to pleneskis de aquo til la bordo; ol esis dronesonta. La stansoldato stacis mikorpe en la aquo, e sempre plu multe la kanoto sinkis. Sempre plu multe la papero dissolvesis; nun la aquo ja superfluis la kapo dil soldato - yen ke il pensis al mikra, beleta dansistino, quan il nultempe plus rividos; ed en la oreli di la stansoldato sonis:

Lore la papero laceresis e la stansoldato trafalis, ma ol esis saminstante devorata da granda fisho.

Ho, quante obskura esis ibe interne; esis ibe mem plu hororiganta kam sub la ponto, e precipue tre streta. Tamen la stansoldato esis ferma e sternita, kun la fusilo sur la brakio.

La fisho turnis ad omna lateri e facis la maxim terorigiva movi; fine ol tote kalmeskis e quale fulmino ulo trapasis lu. Pose klara lumbrilo penetris ed ulu klamis laute: "La stansoldato!" La fisho esis kaptita, portita al merkato, vendita ed ol venabis en koqueyo, ube la servistino tranchis lu per granda kultelo. El prenis la soldato ye la mezo dil korpo e portis lu en la chambro, ube omni volis vidar tante remarkinda viro, qua vagabis en la stomako di fisho; tamen la stansoldato tote ne fieresis pro to. On pozis lu sur la tablo e yen ke - ho, quante astonanta kozi povas eventar en la mondo - stansoldato trovesis en la sama chambro, en qua il esabis antee; il vidis la sam pueri, e la sam ludilaro jacis sur la tablo apud la belega palaco kun la beleta, mikra dansistino. El stacis ankore sur un gambo e levis l'altra tam alte en la aero; el anke esis ferma. To emocigis tante la stansoldato, ke il preske plorabus, ma to ne decas. Il regardis elu, ed el regardis ilu, ma li dicis nulo l'una a l'altra.

Subite un de la puereti prenis la stansoldato e jetis lu rekte en la furnelo, quankam il havis nula motivo por agar tale. Certe la koboldo dil tabakbuxo esis kulpanta pri to.

La stansoldato stacis tote lumizita e sentis teroriganta varmegeso; ma kad lo esis la konsequajo di la reala fairo o di lua tro grand amoro, ton il ne povis dicernar. Omna koloro desaparabis de ilu; kad lo eventis dum la voyajo o venis de lua profunda chagreno, nulu povis dicar. Il regardis la mikra puerino ed el regardis ilu. Il sentis, ke il fuzesas, ma il stacis ankore ferme kun la fusilo sur la brakio. Yen pordo apertesis, la vento prenis la dansistino ed el flugis quale silfido anke rekte en la furnelo de fayenco a la stansoldato, subite flamifis e desaparis. Lore la stansoldato fuzesis en frumelo, e kande la servistino, ye la sequanta jorno, ekprenis la cindro, el trovis ilu quale mikra stankordio. Ma de la dansistino nur la stelo restis ed ol esis nigre brulita.
Andersen.
Trad. K.-A. Janotta.

Olim existis vilajana puerino, la maxim bela quan on povis vidar; elua matro amis lu fole, ed elua avino mem plu fole. Ica bona homino facigis por elu mikra reda kapuco, qua tante konvenis por el, ke omnaloke on nomizis elu la reda Kapuceto.

Uldie, elua matro, koquinte e facinte kuki, dicis ad elu: "Irez vidar, qule standas tua avino, nam on dicis a me, ke el esas malada. Portez ad el kuko e ca mikra poto de butro". La reda Kapuceto departis quik por irar che sua avino, qua lojis en altra vilajo. Pasante en bosko, el renkontris mastro Volfo, qua multe deziris manjar elu, ma ne audacis, pro kelka hakisti, qui esis en la foresto. Lu questionis el, adube el iras. La desfelica puereto, qua ne savis, ke esas danjeroza haltar por askoltar volfo, dicis a lu: "Me iras a mea avino, e portas ad el kuko, kun mikra poto de butro quan mea matro sendas ad elu". - "Kad el lojas fore?" dicis la volfo. - "Ho! yes, dicis la reda Kapuceto; trans la mueleyo quan vu vidas ibe fore, ye l'unesma domo di la vilajo". - "Nu, dicis la volfo, me anke volas irar che elu: me iros per ica voyo, e tu per ita; ni vidos qua arivos plu frue."

La volfo kureskis per sua tota rapideso tra la voyo plu kurta, e la puereto iris sur la voyo plu longa, amuzante su per koliar avelani, persequar papilioni, facar buketi de la flori quin el trovis.

La volfo ne tarde arivis al domo dil avino; lu frapas tok, tok. "Qua esas?" - "To esas vua filiino, la reda Kapuceto", dicis la volfo simulante altra voco, "qua portas a vu kuko e mikra poto de butro, quan mea matro sendas a vu". La bona avino, qua esis en sua lito, pro ke el esis kelke malada, klameskis: "Turnez la stifteto (France: chevillette, t.e. mikra kelo ligna), e la klinketo (France: bobinette) falos." La volfo turnis la stiftero, e la pordo apertesis. Lu jetis su sur la olda homino, e devoris elu en un instanto, nam de plu kam tri dii lu manjabis nulo. Pose lu klozis la pordo, e su kushis en la lito dil avino, vartante la reda Kapuceto, qua, pos kelka tempo, venis frapar la pordo: tok, tok. "Qua esas?" La reda Kapuceto, qua audis la grosa voco di la volfo, pavoris unesme, ma kredante ke lua avino havas kataro, respondis: To esas vua filiino, la reda Kapuceto, qua portas a vu kuko e mikra poto de butro, quan mea matro sendas a vu". La volfo klamis, kelke dolcigante sua voco: "Turnez la stifteto, la klinketo falos." La reda Kapuceto turnis la stifteto, e la pordo apertesis.

La volfo, vidante lu enirar, dicis, celante su en la lito sub la kovrilo: "Pozez la kuko e la mikra poto de butro sur la pankofro, e venez kushar tu kun me". La reda Kapuceto su desvestizas ed iras pozar su en la lito, ube el astonesas vidante quale lua avino esas formacita desvestite. El dicis: "Mea avino, quante granda brakiin vu havas!" - "To esas por embracar tu plu bone, mea filio!" - "Mea avino, quante granda gambin vu havas!" - "To esas por kurar plu bone mea filio!" - "Mea avino, quante grand orelin vu havas! - To esas por askoltar plu bone, mea filio! - "Mea avino, quante granda dentin vu havas!" - "To esas por manjar tu!" E dicante ta vorti, la maligna volfo su jetis sur la reda Kapuceto e manjis elu.
Ch. Perrault.

Inter altra kozi, ta desfelica puerino mustis irar, dufoye singladie, cherpar aquo ye longa milio (La originalo dicas demi-lieu, to esas du kilometri. (En Francia, on nomizas ankore vulgare lieue longajo de quar kilometri, pro ke tal esis proxime la longeso di ta anciena mezuro.) de la domo, ed adportar plen granda krucho. Uldie, kande el esis an ta fonto, venis ad elu povrino qua pregis, ke el donez drinkar ad elu. "Yes, mea bon matro", dicis ta bela puerino; e, lavante quik sua krucho, el cherpis aquo en la maxim bela loko dil fonto e prizentis ol ad elu, sustenante sempre la krucho, por ke el drinkez plu facile. La oldino, pos drinkir, dicis ad elu: "Vu esas tante bela, tante bona e jentila, ke me ne povas ne facar a vu donaco." Nam to esis feino, qua prenis la formo di povra vilajanino, por vidar quanta esos la jentileso di ta puerino. "Me facas a vu donaco", duris la feino, "ke ye omna vorto, quan vu dicos, venos ek vua boko sive floro, sive lapido."

Kande ta bela puerino retroiris a la hemo, sua matro reprimandis, pro ke el retrovenas tante tarde de la fonto. "Me demandas de vu pardono, mea matro," dicis ta desfelica puerino, e dum ke el dicas ta vorti, ekiris lua boko du rozi, du perli e du grosa diamanti. "Quon me vidas!" dicis la matro astonita; "me kredas, ke ekiras lua boko perli e diamanti. De quo to eventas, mea filiino?" (To esis l'unesma foyo, ke el nomizis lu sua filiino). La desfelica puero rakontis naive to omna, quo eventis ad elu, ekjetante multega diamanti. "Vere", dicis la matro "me devas sendar ibe mea filiino. Yen, Fanchette, videz quo venas ek la boko di vua fratino, kande el parolas; kad vu ne esus tre kontenta havar la sama doto? Vu devas nur irar cherpar aquo ye la fonto, e kande povrino demandos de vu drinkajo, donar ad elu tre jentile." - "Esus bela kozo, respondis la desjentilo, se me irus al fonto!" - "Me volas ke vu irez, respondis la matro, e quik."

El iris, ma sempre murmurante. El prenis la maxim bel arjenta flakono, qua esis en la domo. Tam balde kam el arivis a la fonto, el vidis venar ek la bosko siorino splendide vestizita, qua venis demandar de elu drinkar. To esis la sama feino, qua antee aparabis a lua fratino, ma qua prenis l'aspekto e la vesti di princino, por vidar til quo iros la desjentileso di ta puerino. "Kad me venis hike," dicis la superba desjentilo, "por donar a vu drinkar? Vere me adportis arjenta flakono intence por donar drinkajo a ta siorino! Me opinionas: drinkez vu ipsa, se vu volas." - "Vu esas poke jentila," respondis la feino, sen iraceskar. "Nu! pro ke vu esas poke servema, me facas a vu donaco, ke ye omna vorto, quan vu dicos, venos ek vua boko sive serpento, sive rospo".

Quik kande lua matro videskis elu, el klamis: "Nu! Mea filiino?" - "Nu! mea matro!" respondis la desjentilo, ekjetante du viperi e du rospi. - "Ho cielo!" klamis la matro, quon me vidas? Lua fratino ya esas kauzo di co: el pagos lo ad me", e quik el kuris por batar elu. La desfelica puerino ekfugis ed iris su celar en proxima foresto. La filiulo dil rejo, qua retrovenis de chaso, renkontris lu e, vidante lu tante bela, questionis, quon el facas ibe sola e pro quo el ploras. "Ve! sioro, mea matro ekpulsis me de la domo." La filiulo dil rejo, vidante venar ek elua boko kin o sis perli e tam multa diamanti, pregis ke el dicez, de quo to eventas. El rakontis a lu sua tota aventuro. La filiulo di la rejo divenis amoroza ad elu; konsiderante, ke tala doto plu multe valoras kam to omna, quon on povas donar dote ad altru, il forduktis lu al palaco di sua patrulo rejo e spozinigis elu.

Pri elua fratino, el divenis tante desaminda, ke lua matro ipsa skpulsis lu de la domo; e la desfelico, pos longe vagir sen trovar ulu, qua voluntas aceptar elu, fine mortis en angulo di bosko.
Ch. Perrault

Quaresma parto