Omna havaji, quin muelisto lasis a sua tri filiuli, esis lua mueleyo, lua asno e lua kato. La partigo esis balde facita: nek notario, nek prokuratoro esis vokata: li balde manjabus la tota magra patrimonio. La maxim olda havis la mueleyo, la duesma havis l'asno, la maxim yuna havis nur la kato.

Ca lasta ne povis konsolacesar, ke il havas tante magra loto: "Mea frati povos ganar honeste sua vivo asociante su; ma me, kande me manjabos mea kato, e facabos mufo ek lua felo, me mustos mortar de hungro."

La Kato, qua audis ta paroli, ma simulis ne audir, dicis a lu kun mieno saja e serioza: "Ne chagrenez, mea mastro; vu mustas nur donar a me sako e facigar por me du boti por irar en la bushi, e vu vidos ke vu ne esas tam magre lotizita, kam vu pensas."

Quankam la mastro dil Kato ne tre fidis ad ito, il vidabis lu facar tanta subtilaji por kaptar rati e musi, quale kande ol su pendis per la pedi, o kande ol su celis en farino por simular mortinto, ke il ne desesperis recevor de lu sokurso en sua mizero.

Kande la Kato havis to, quon il demandis, il botizis su fiere, pendis la sako ye sua kolo, prenis la kordoni per sua du avana pedi, e iris en parketo ube esis multa kunikli; ol pozis brano e sonki (France lasseron; Germane Saudistel; Latine (G.) sonchus) en la sako, e sternante su quale se ol esus mortinta, ol vartis, ke yuna kuniklo, ankore poke instruktita pri la ruzi di ca mondo, venos insinuar su en lua sako por manjar to, quon lu pozis en olu.

Apene ol su sternabis, ol obtenis kontentigo; yuna neprudenta kuniklo eniris la sako, e mastro Kato, tirante quik la kordoni, kaptis e mortigis lu senkompate.

Tre fiera pri sua kaptajo, ol iris che la rejulo e demandis parolar ad ilu. On acensigis lu a la chambro di Lua Majesto, ube enirante, ol facis granda reverenco a la rejo, e dicis: "Yen, Sinioro, garen-kuniklo quan Sinioro markezo de Carabas (tal esis la nomo quan ol fantaziis donar a sua mastro) komisis me prizentar luanome." -"Dicez a tua mastro, respondis la rejo, ke me dankas lu, e ke lu facas a me plezuro."

Altrafoye ol iris su celar en frumentagro, sempre tenante apertita la sako e, kande du perdriki eniris lu, ol tiris la kordoni e kaptis la du. Ol iris pose prizentar li a la rejo, quale la garenkuniklo antee. La rejo aceptis ankore la du perdriki kun plezuro, e donigis al Kato drinkopekunio.

La Kato duris tale dum du o tri monati portar a la rejo, ye ula intervali, vildo de la chaso di sua mastro. Uldie, ol saveskis, ke la rejo iros promenar sur la bordo di la rivero, kun sua filiino, la maxim bela princo en la mondo; ol dicis a sua mastro: "Se vu volos sequar mea konsilo, la richeso esas vua: vu mustos nur balnar vu en la rivero, ye loko quan me montros, e pose lasar me agar."

La markezo de Carabas agis, quale lua kato konsilis, sen savar por quo to utilesos. Dum ke il balnis su, la rejo pasis, e la Kato klameskis per sua tota forteso: "Sokurso! sokurso! yen dronesas sinioro markezo de Carabas!" Ye ta klamo, la rejulo regardis tra la vetur-fenestro, e rikonocante la kato qua adportis vildo tantafoye, il imperis, ke lua gardisti irez rapide sokursar sinioro markezo de Carabas.

Dum ke on tiris la desfelica markezo ek la rivero, la Kato proximigis su al karoso e dicis al rejo ke, dum ke lua mastro balnis su, venis furtisti, qui forportis lua vesti, quankam ol klamis per tota forteso ye raptisto! La ruzozo celabis li sub petro.

La rejo imperis quik al oficisti di sua vestaro querar un de lua maxim bela vesto por sinioro markezo de Carabas. La rejo facis a lu mil jentilaji, e pro ke la bel vesti quin on jus donis a lu augmentis lua bon aspekto (nam il esis bela e korpe bonforma), il tre plezis al filiino di la rejo, e kande la markezo de Carabas turnis ad elu du o tri regardi tre respektoza e kelke tenera, el quik divenis fole amoroza.

La rejo volis, ke il enirez la karoso e venez kun lu promenar. La Kato, joyoza ke lua projeto sucesas, iris avane. Renkontrinte rurani qui falchis prato, ol dicis a li: "Bona homi qui falchas, se vi ne dicos al rejo, ke la prato quan vi falchas apartenas a sinioro markezo de Carabas, vi omna hachesos tenue quale karno por pasteto."

La rejo ne faliis questionar la falchisti, di qua esas ta prati quin li falchas: "Li esas di sinioro markezo de Carabas", li omna dicis kune; nam la minaco dil Kato pavorigis li.

"Vu havas bela heredajo", dicis la rejo a markezo de Carabas. - "Vu vidas, sinioro", respondis la markezo; "to esas prato qua ne falias produktar abunde omnayare."

Mastro Kato, qua iris sempre avane, renkontris rekoltisti e dicis a li: "Bona homi qui rekoltas, se vu ne dicos ke ta omna frumenti apartenas a sinioro markezo de Carabas, vi omna hachesos tenue quale karno por pasteto."

La rejo, pasante un instanto pose, volis savar a qua apartenas omna frumenti, quin il vidas. "Li esas di sinioro markezo de Carabas", respondis la rekoltisti; e la rejo gratulis itere pri to la markezo. La Kato, qua iris avan la karoso, dicis lo sama ad omni, quin il renkontris, e la rejo astonesis pri la granda domeni di sinioro markezo de Carabas.

Mastro Kato fine arivis en bela kastelo, di qua la mastro esas ogrulo, la maxim richa quan on vidis ultempe; nam omna domeni tra qui la rejo pasis, esis dependanta de ta kastelo. La Kato qua sorgoze inquestis, qual esas ta ogro e quon il savas facar, demandis parolar a lu, dicante ke il ne volas pasar tante proxim lua kastelo sen havar la honoro reverencar ilu.

La ogro aceptis lu tam polite, kam povas agar ogro, e repozigis lu. "On asertis a me", dicis la Kato, ke vu havas la doto chanjar vu ad omnaspeca animali; ke vu povas exemple transformar vu a leono, ad elefanto." - "To esas vera, respondis bruske la ogro, e por montrar lo a vu, vu quik vidos me divenar leono." La Kato esis tante pavorigata vidante leono avan su, ke ol kuris quik al tektokanali ne sen peno e danjero, pro sua boti, qui nule konvenis por marchar sur teguli.

Kelkatempe pose, la Kato, vidinte ke la ogro riprenis sua unesma formo, decensis e konfesis, ke ol tre pavoris. "On anke asertis a me dicis la Kato, ma me ne povas kredar lo, ke vu havas anke la povo prenar formo dil maxim mikra animali, exemple chanjar vu a rato, a muso; me konfesas, ke to semblas a me tote ne posibla." - "Ne posibla! respondis la ogro; vu quik vidos"; e samtempe il su chanjis a muso, qua kureskis sur la planko-sulo. La Kato ne vidis lu plu frue, kam ol saltis sur lu e manjis lu.

dume la rejo, qua pasante vidis la bela kastelo di la ogro, volis enirar olu. La Kato, audinte la bruiso dil karoso pasanta sur la levponto, kuris renkontre e dicis: "Vua Majesto esez bonvenanta en ta kastelo di sinioro markezo de Carabas!" - "Quale! sinioro markezo", klamis la rejo, "anke ta kastelo esas vua! on povas vidar nulo plu bela kam ica korto ed omna ca konstrukturi cirkumesanta; ni videz la internajo, me pregas."

La markezo donis la manuo a la yuna rejidino, e sequante la rejo, qua acensis unesma, li eniris granda salono, ube il trovis splendida repasteto, quan la ogro preparigis antee por sua amiki, qui esis vizitonta lu en la sama dio, ma qui ne audacis enirar, savante ke la rejo esas ibe. La rejo, charmita dal bon qualesi di sinioro markezo de Carabas, same quale lua filiino, qua fole amoris lu, e vidante la granda domeni, quin il posedas, dicis a lu, pos drinkir kin o sis glasi: "Dependos nur de vu, sinioro markezo, ke vu esos mea bofilio". La markezo, facante granda reverenci, aceptis la honoro, quan grantis a lu la rejo e, ja en la sama dio, su mariajis kun la rejidino. La Kato divenis granda sinioro, e ne plus kuris al musi, ecepte por distraktar su.
Ch. Perrault.

Olim vivis rejulo e rejino, qui esis tante trista, pro ke li ne havis filii, tante trista, ke on ne povus deskriptar. Li iris ad omna fonti dil mondo: vovi, pilgrimi, devocaji, omno esis uzata, e nulo efikis. Fine tamen, la rejino gravideskis, e parturis filiino. On facis bela baptofesto; on donis al princineto kom baptopatrini omna feini quin on povis trovar en la lando (ibe on trovis sep), por ke, singla ek eli donacante doto ad elu, quale lore kustumis la feini, la princino recevez tale omna imaginebla perfektesi.

Pos la baptoceremonio, la tota societo retrovenis al palaco dil rejo, ube esis granda festino por la feini. On pozis avan singla ek eli splendida manjilaro, kun etuyo ek oro masiva, en qua esis kuliero, forketo e kultelo ek pura oro ornita per diamanti e rubini. Ma dum ke omni sideskis an la tablo, on vidis enirar olda feino, quan on ne invitabis, pro ke de plu kam kinadek yari el ne ekiris turmo: on pensis, ke el esis mortinta o sorcita.

La rejulo donigis a lu manjilaro; ma ne esis posibla donar ad elu etuyo ek masiva oro quale a la ceteri, pro ke on fabrikigis nur sep de oli por la sep feini. La oldino kredis, ke on desprizas elu, e murmuris kelka minaci inter sua denti. Un de la yuna feini, qua sidis apud elu, audis, ed opinionante, ke el povos donar ul mala doto a la yuna princino, iris, quik pos livir la tablo, su celar dop la tapeto, por parolar laste, e povar reparar, segun quante esos posibla ad elu, la noco quan la oldino povos facar.

Lore la feini komencis grantar sua donaci a la princino. La maxim yuna donacis kom doto, ke el esos la maxim bela persono dil mondo; la sequanta, ke el posedos esprito quale anjelo; la triesma, ke el havos admirinda gracio en to omna, quon el facos; la quaresma, ke el dansos perfekte; la kinesma, ke el kantos quale naktigalo; e la sisesma, ke el pleos omna instrumenti maxim perfekte. La foyo di la olda feino veninte, el dicis, sukusante la kapo, mem plu pro despito kam pro oldeso; ke la princino perforos sua manuo per spindelo e mortos de lo.

Ta teroriganta doto tremigis la tota societo, ed esis nulu, qua ne ploris. En ta instanto, la yuna feino ekiris de dop la tapeto, e dicis laute ta paroli: "Riquieteskez, rejulo e rejino, vua filiino ne mortos: esas vera ke me ne posedas sat granda povo por destruktar tote to quon mea seniora agis; la princino perforos sua manuo per spindelo, ma, qua duros dum cent yari, pos qui la filiulo di rejo venos vekigar elu.

La rejulo, penante evitar la desfortunoza evento, anuncita da la oldino, publikigis edikto, per qua il interdiktis ad omna persono filifar per spindelo, e posedar spindeli che su, kun puniso per morto.

Pos dek e kin, o dek e sis yari, la rejulo e la rejino irinte ad un ek sua rurdomi, eventis ke la yuna rejidino, kurante uldie tra la kastelo, ed acensante de chambro en chambro, iris til la suprajo di turmo, en mikra kabineto ube oldino esis sola e filifis per sua ruko. Ta bona oldino audabis nulo pri l'interdikti facita da la rejo, filar spindele. "Quon vu agas ibe, bona matro? dicis la rejidino. "Me filifas, bel puero", respondis la oldino, qua ne konocis elu. -"Ho quante bela to esas!" respondis la princo. "Quale vu agas! Donez a me, por ke me videz, kad me bone agus tale." Apene el prenabis la spindelo, ke pro ke el esis tre vivaca, kelke senreflekta, e cetere la deciduro di la feini imperis lo, el perforis sua manuo per olu ed esvanis.

La povra oldino, tre embarasata, klamas por sokurso. On arivas de omna lateri: on jetas aquo al vizajo di la princo, on desligas elua laci, on frapas sur lua manui, on fricionas lua tempori per aquo di la rejino di Hungaria, ma nulo igis lu rikonciar.

Lore la rejulo, qua acensis pro la bruiso, memoris la predico di la feini, e komprenante, ke to mustis ya eventar pro ke la feini dicis lo, portigis la princo en bel apartamento dil palaco sur lito kun ora ed arjenta broduri. El similesis anjelo, tante bela lu esis, nam lua esvano ne desaparigis la fresha kolori di lua vizajo: lua vangi esis skarlata e lua labii quale koralio; el havis nur klozit okuli, ma on audis lu respirar dolce: quo vidigis ke lu ne esas mortinta.

La rejulo imperis, ke on lasez lu kalme dormar, til ke la horo di lua veko eventos. La bona feino qua salvis lua vivo, kondamnante lu dormar dum cent yari, esis en la rejio de Mataquin, ye dek e du milii de ibe, kande l'acidento eventis a la princo. Ma el esis avizata, pos instanto, da mikra pano qua posedis sepmilial boti (to esas boti per qui on parkuris sep milii per un pazo); la feino departis quik e pos un horo on vidis lu arivar en fairocharo trenata da draki. La rejulo iris prizentar ad elu la manuo ye la decenso ek la charo. El aprobis to omna quon il agabis: ma pro ke el esis tre presorgema, el pensis, ke kande la princo vekos, el esos tre embarasata, sola, en ta anciena kastelo. Yen to, quon el facis.

El tushis per sua vergeto to omna, quo esis en la kastelo (exter la rejulo e la rejino): guvernistini, honordamzeli, chambristin, nobeli, oficisti, koqueyestri, koquisti, skuristi, grumi, gardisti, halbardieri, paji, laki; el tushis anke omna kavali qui esis en la kavaleyi, kun la kavalservisti, la grosa dogi dil korto e la mikra Puf, hundineto di la princo, qua esis apud elu sur la lito. Quik kande el tushis li, omni dormeskis, vekonta nur samtempe kam lia mastrino, por esar pronta servar elu, kande el bezonos. La spisi ipsa qui esis avan la fairo, plena de perdriki e fazani, dormeskis, e la fairo anke. To omna eventis en un instanto: la feini ya rapide laboris.

Lore la rejulo e la rejino, pos kisir sua bel filio sen vekigar elu, ekiris la kastelo e publikigis interdikti, ke irgu proximeskez ad olu. Ta interdikto ne esis necesa; nam en quarimo de horo, cirkum la parko kreskis tante multa, granda e mikra arbori, liani e bushi interplektita, ke nula bestio o homo povabus pasar; tale ke on vidis nur la suprajo dil kastelturmi, e mem nur de tre fore. On ne dubis, ke to esis anke injenio di la feino por ke la princo, dum ta dormo, havez nulo timenda de la nediskreti.

Pos cent yari, la filiulo dil rejo lore regnanta, e qua esis de altra familio kam la dormanta princo, irinte chasar en ta loki, questionis, quo esas la turmi, quin il vidis super granda e densega bosko. Omnu respondis ad ilu segun to, quon lu audis rakontar: ica dicis, ke to esas anciena kastelo en qua revenas spiriti; altra, ke omna sorcisti en la lando facas ibe sua sabato. La maxim komuna opiniono esis, ke ogro habitas ibe, e ke ol forportas en lu omna infanti, quin ol povas kaptar, por manjar li komode e sen ke on povos sequar lu, pro ke nur olu posedar la povo trapasar la bosko.

La princulo ne savis quon kredar pri to, kande olda rurano parolis e dicis: "Mea princo, plu kam kinadek yari ante nun, me audis dicar da mea patrulo, ke en ta kastelo esas princino, la maxim bel en la mondo: ke el mustas dormar dum cent yari, e vekigesos dal filiulo di rejo, por qua el esas rezervata."

La yuna princulo, ye ta parolo, sentis su tote faira: il kredis sen hezitar, ke il povos finigar tante bel aventuro, ed instigata dal amoro e dal ambicio, il rezolvis vidar quik to, quo esas reale. Segun ke il avancis al bosko, ta omna grand arbori, ta liani e bushi eskartis su ipsa por lasar lu pasar. Il marchis al kastelo, quan il vidis ye la fino di grand aleo, quan il eniris, e, quo astonis lu kelke, il vidis ke nula de lua kompani povis sequar lu, pro ke l'arbori quik riproximeskis, pos ke il jus esis pasinta. Il tamen sequis sua voyo: yuna ed amoroza princulo sempre esas kurajoza. Il eniris grand avankorto, une omno, quon il vidis unesme, esis kapabla terorigar ilu. To esis hororoza silenco: l'imajo dil morto su prizentis omnaloke, ed on vidis nur sternita korpi di homi ed animali, qui semblis mortinta. Il remarkis tamen bone, pro la nazi burjonifanta e pro la reda vizaji di la halbardieri, ke li nur dormas; e lia tasi, en qui esis ankore kelka guti de vino, sat montris, ke li dormeskis drinkante.

Il trairas granda korto pavizita per marmoro; il acensas la eskalero; il eniras la salono dil gardisti, qui esis ordinita segun lineo, kun la karabino sur la shultro, e ronkante maxim bone. Il trairas plura chambri, plena de nobeluli e siniorini, omni dormant, ici stacante, altri sidante. Il eniras tote orizita chambro, e vidas sur lito, di qua la kurteni omnalatere esis apertita, la maxim bela spektajo, quan il vidis ultempe: princino, qua semblis evar dek e kin o dek e sis yari, e di qua la splendida mieno posedis ulo lomoza e deala. Il proximeskis tremante ed admirante, e genuflexis apud elu.

Lore, pro ke la fino di la sorco eventabis, la princino vekis, e regardante lu per okuli plu tenera kam unesma intervido semblis permisar: "Kad to esas vu, mea princo? el dicis ad ilu; vu igis ni vartar vu longatempe." La princulo, charmata de ta paroli, e mem plu dal maniero per qua oli dicesis, ne savis quale expresar ad elu sua joyo e gratitudo; il certigis, ke il amas lu plu kam su ipsa. Lua diskursi esis male ordinata; oli plezis tante plu multe: mikra eloquenteso, granda amoro. Il esis plu embarasata kam elu, ed on devas ne astonesar pri lo: el havis tempo por sonjar pri to, quon el dicos ad ilu; nam esas probabla (la historio tamen dicas nulo pri to) ke la bon feino, dum dormo tante longa, donis ad elu la plezuro di agreabla sonji. Fine, de quar hori li konversis, e ne ja dicabis la duimo de la kozi, quin li havis dicenda.

Dume, la tota palaco vekis kun la princino: omnu sorgis facar sua ofico; e, pro ke ne omni esis amoroza, li esis perisanta de hungro. La honorsiniorino, urjata quale la ceteri, nepacienteskis, e dicis laute a la princino, ke la repasto esas pronta. La princulo helpis la princino su levar; el esis tote vestizita, e tre splendide, ma il bone su retenis dicar a lu, ke el esas vestizita quale ilua avino, e havas alta kolumo; el ne esis min bela pro ito.

Li iris en salono spegulizita ed en lu supeis, servata da l'oficisti di la princino. La violoni e la hoboyi pleis arii anciena, ma bonega, quankam de preske cent yari on ne plus pleis oli; e, pos la supeo, sen perdar tempo, la granda kapelestro mariajis li en la kapelo dil kastelo, e la honorsiorino klosix lia litkurteno. Li dormis poke; la princino ne tre bezonis lo, e la princulo livis elu frumatine por retroirar al urbo, ube ilua patrulo certe desquieteskis pri lu.

La princulo dicis, ke chasante, il misiris en la foresto, e ke il su kushis en la kabano di karbonisto, qua manjigis da lu nigra pano e fromajo. La rejulo lua patro, qua esis naiva homo, kredis lo, ma lua matro ne bone persuadesis, e, vidante ke il iras preske singladie chasar, e ke il havas sempre motivo pronta por exkuzar su, kande il pasis du o tri nokti extere, el ne plus dubis, ke il havas ul amoreto; nam il vivabis kun la princino plu kam du tota yari, e havabis kun elu du filii, de qui l'unesma, qua esis filiino, esis nomizata Auroro, e la duesma esis filiulo, quan on nomizis Jorno, pro ke il semblis mem plu bela kam sua fratino.

La rejino dicis plurfoye a sua filiulo, por igar lu konfidencar, ke on devas su kontentigar en la vivo; ma il nultempe audacis konfidar ad elu sua sekretajo; il timis elu, quankam il amis lu, nam el esis de ogra raso, e la rejulo spozinigis elu nur pro elua granda havaji. On dicis mem nelaute en la korto, ke el havas la inklinesi dil ogri, e ke vidante pasar infanti, el su retenas tre desfacile springar adsur li: tale la princulo nultempe volis dicar irgo ad elu.

Ma kande la rejulo mortis, quo eventis pos du yari, e kande il vidis su mastro, il deklaris publike sua mariajo, e ceremonioze queris la rejino sua spozino en elua kastelo. On facis ad elu grandioz acepto en la chefurbo, quan el eniris inter sua du filii.

Kelkatempe pose, la rejulo iris militar kontre l'imperiestro Kantalabut, sua vicino. Il lasis la regenteso di la rejio a la rejino sua matro, e tre rekomendis ad el sua spozino e sua filii: il mustis militar dum la tota somero; e quik pos ilua departo la matro-rejo sendis sua bofiliino ed elua filii a rural domo en la boski, por povar plu komode kontentigar sua hororiganta deziro. El ibe adiris kelka dii pose, e dicis en ula vespero al koquestro: "Me volas manjor morge, por dinar, la yun Auroro. -Ho! siniorino, dicis la servisto...- Me lo volas, dicis la rejino (ed el dicis to per tono di ogro qua deziras manjar karno fresha), e me volas manjar lu kun Robert-sauco."

Ta desfelica homulo, vidante bone, ke on devas ne jokar kun ogrino, prenis sua granda kultelo ed acensis aden la chambro dil yun Auroro: el evis lore quar yari, e venis saltante e ridante jetar su a lua kolo e demandar bonboni. Il ploreskis: la kultelo falis de lua manuo, ed il iris en la bestiokorto tranchar la fauco di mikra mutonyuno, e facis tante bona sauco, ke lua mastrino certigis ad ilu, ke el nultempe manjis ulo tante bona. Samtempe il forportis la yun Auroro, e donis lu a sua spozino por celar lu en la lojeyo, quan el havis en la fundo dil korto.

Ok dii pose, la mala rejino dicis a sua koqueyestro: "Me volas manjar kom supeo la yuna Jorno." Il ne respondis, rezolvinte trompar el quale la antea foyo. Il queris la yuna Jorno, e trovis lu kun espadeto en la manuo, per qua il skermis kontre granda simio; tamen, il evis nur tri yari. Il portis lu a sua spozino, qua celis lu kun la yun Auroro, e donis, vice la yuna Jorno, mikra tre tenera kaproyuno, quan la ogrino judikis delicoze saporoza.

Ico tre bone sucesabis til lore: ma, ulvespere, ta mala rejino dicis al koqueyestro: "Me volas manjar la rejino kun la sama sauco, kam lua infanti." Lore ya la desfelica koqueyestro ne esperis povor ankore trompar elu. La yuna rejino evis plu kam duadek yari, ne kontante la cent yari dum qui el dormabis: lua pelo esis kelke harda, quankam bela e blanka; quale trovar en la brutaro bestio tam harda kam elu? Il rezolvis, por salvar sua vivo, tranchar la kolo di la rejino, ed acensis aden elua chambro, intencante finor per un foyo. Il ecitis su a furio, ed eniris, kun poniardo en manuo, la chambro dil yuna rejino; tamen, il ne volis surprizar elu, e dicis a lu, kun granda respekto, l'impero quan il recevis de la matro-rejo. "Facez vua devo, el dicis a lu, prizentante sua kolo, exekutez l'impero, quan on dinis a vu; me iros rividar mea filii, dea desfelica filii, quin me tante amis!" Nam el kredis li mortinta, de kande on raptis li, sen dicar ulo ad elu.

"No, no, siniorino, respondis la desfelica koqueyestro emocanta, vu ne mortos, e vu iros rividar vua kara filii; ma to eventos che me, ube me celis li, e me trompos ankore la rejino, manjigante da el yuna cervino vice vu." Il duktis el quik en sua chambro, ube il lasis lu kisar lua filii e plorar kun li; ed il iris akomodar cervino, quan la rejino manjis kom supeo kun sama apetito, kam se ol esus la rejino; el esis tre kontenta pro sua krueleso, ed el intencis dicor la rejulo, ye lua retroveno, ke rabioza volfi manjis la rejino, ilua spozino, e lua du filii.

Ulvespere, kande el vagabis segun sua kustumo en la korti e pultreyi dil kastelo, por flarar ul karno fresha, el audis en basa salono la yuna Jorno, qua ploris, nam la rejino lua matro volis flogigar lu, pro ke il esabis desbona; ed el audis anke la yun Auroro, qua demandis pardono por sua fratulo. La ogrino rikonocis la voco di la rejino e di lua filii, e furioza trompesir, el imperis, quik ye la morga matino, per voco hororiganta, qua tremigis omni, ke on adportez meze dil korto granda kuvo, quan el plenigis ye viperi, rospi, kolubri e serpenti, por jetigar en olu la rejino e lua filii, la koqueyestro, ilua spozino e servistino: el imperis adduktar li, la manui ligita dop la dorso.

Li stacis ibe, e l'exekutisti esis jetonta li en la kuvo, kande la rejulo, quan on ne expektis tante balde, eniris kavalkante en la korto; il venabis per la posto (la posto esis origine e propre institucuro di kambieyi, ube on povis kambiar kavali segun etapi, por voyajar plu rapide), e tre astonata questionis, quon signifikas ta hororiganta spektajo. Nulu audacis informar ilu, kande la ogrino, rabioza pro to, quon el vidis, jetis su ipsa, la kapo adavane, en la kuvo, e devoreskis quik dal mala bestii, quin el pozigabis en olu. La rejulo ne povis ne chagrenar pro to: el esis lua matro; ma il esis balde konsolacata kun sua bela spozino e sua filii.
Ch. Perrault.
tradukis A. Vilfroy.

Kinesma parto