Het begint allemaal waar het de vorige keer is geëindigd: Bjørndalen. Van Bjørndalen naar Grumant, waarschijnlijk zes uurtjes stappen. Laat maar komen.

Maar ja Jorien, ook deze keer moeten er weer bergen gevreten worden. We zitten nu eenmaal in Spitsbergen, he.

Maar een mooie zonsondergang is de beloning voor alle zweetdruppeltjes en de krampen in onze spieren.

We worden er allemaal een beetje stil van.

Woorden schieten ons te kort.

Maar ja, zwijgen is ook maar niks, dus stappen we maar weer een beetje verder ...

... op naar de eerste tekenen van Russische beschaving.

En hoe ziet zo´n verlaten, geparasiteerde Russische vestiging er dan uiteindelijk , na acht uur stappen, uit? Wel, veel verroest ijzer, verspreid over de Spitsbergse grond, lege vodkaflessen, halfverrotte houten balken, ineengevallen grote huizen... Geen mooi zicht.

Dus besluiten we maar om zo snel mogelijk te gaan slapen. Maar ho maar, ik ga ni in die huizen slapen zelle, elk moment kan dat dak naar beneden vallen, muizen kunnen uw tenen afknagen terwijl je gezellig ligt te ronken. Dus, laten we wat van dat hout opstoken, een groot vuur maken en gewoon, op 78 graden NB,...

...buiten slapen

En wat met koning ijsbeer? Wel ja, ijsbeerwacht dan maar.
Wel euh ... of toch zo´n beetje ijsbeerwaken, he Cato.

Na vijf uurtjes slaap in de open lucht, verlaten we Grumantbyen maar zo snel mogelijk. We willen immers de weg terug langs het strand wandelen, dus zijn we afhankelijk van het laagtij-uur van de zee...bij hoogtij zouden we een heel stuk moeten zwemmen...