Olsi Jazexhi

 

Negociatat maratonë të datës 3 Tetor 2005 që u zhvilluan në Luksemburg, për të caktuar statusin e anëtarësisë së Turqisë në Komunitetin Evropjan, dhe saga që këmbëngulja e Austrisë i shkaktoi kësaj faze, ka sjellë sërisht në qiejt islamofobikë të Evropës mitin e gjysmëhënës turke. Ashtu si në 12 shtator 1683 kur trupat osmane nën udhëheqjen e kryevezirit shqiptar, Merzifonlu Kara Mustafa Pasha, rrethuan Vjenën, në 3 Tetor 2005 përfaqësia e Austrisë në BE mobilizoi forcat më reaksionare, dhe ashtu si në të kaluarën refuzoi avancimin turk drejt Evropës. 322 vite pas rrethimit të Vjenës, në Evropën e ç’kishëruar nga iluminizmi evropjan, u pa se brezi i fondamentalizmit kristjan është ende aty. Pas këmbënguljes së Austrisë për t’i thënë jo – Islamit në Evropë, qëndronte një pjesë e mirë e opinionit publik evropjan. Kështu 80% e austriakëve, 74% e gjermanëve dhe 70% e francezëve sipas sondazheve të eurobarometrit janë kundër dhënies së dritës jeshile Turkut të Madh të Anadollit. Dhuna e opinionit publik ka detyruar shtete ku iluminizmi evropjan lindi, si Franca dhe Hollanda, të deklarojnë se nëse Turqia do të hyjë një ditë në BE, ato do të mbajnë referendume më parë. Megjithatë pro kampit turk, në Evropën e kësaj radhe qëndrojnë polakët, të cilët në vitin 1683 ishin faktori kryesor që ndihmuan në dështimin e marrjes së Vjenës. Pranë tyre, për një Turqi në Evropë qëndrojnë edhe britanikët me spanjollët.
 

Hënë turke në flamurin e BE-së

 

Qarqet reaksionare evropjane, në betejën për të mbajtur Turqinë larg duket se kanë arritur të bindin mbi 50% të evropjanëve të deklarohen kundër. Edhe pse Turqia është një shtet shekullarist, që respekton të drejtat e feve të tjera më shumë sesa Italia, Sllovenia dhe Greqia, islamofobia evropjane ngre lloj – lloj akuzash kundër vendit më të madh musliman të Evropës. Akuzat ndaj Turqisë nisin që me mitet e fabrikuara në ditët e Abdulhamidit II, të cilat flasin për të ashtuquajturin gjenocid armen, te trajtimi i kurdëve, e deri te sherrnaja që dërgimi përpara gjyqit i autorit manipulator, Orhan Pamuk ka ngritur në qarqet e BE-së. Në vallen raciste kundër hyrjes së Turqisë në BE sot janë reshtuar disa nga figurat më regresive të kontinentin plak. Ato nisin që me ish-ushtarin nazist – të kthyer në Papë, Benediktin XVI, te kryetarja e demokristjanëve gjermanë Anxhela Merkel, te ministri i brendshëm francez Nikola Sarkozi dhe arkitekti i kushtetutës së refuzuar të BE-së, Giscard de’Estain.

 

Por edhe pse me ndërhyrjen agresive amerikane dhe britanike, Ankaraja morri go-aheadin disa ditë më parë, asaj do i duhen të presë 10 deri në 15 vite më shumë në dyert e Evropës, pas një udhëtimi të mundimshëm 40 vjeçar. Pas kalimit të testit të Luksemburgut, Turqisë do i duhet të përmbushë 35 kapituj kontratash marrëveshjesh me perandorinë e Brukselit, duke patur në çdo hap aprovimin e 25-shes. Edhe pse Turqia ka qënë ‘anëtar – shok’ i Tregut të Përbashkët që në vitin 1963, ajo humbi shansin për tu bashkuar me të në vitin 1978 kur u ftua të bëj kështu sëbashku me Greqinë. Ankaraja që frikësohej nëse do të ishte e aftë për të përmbushur kriteret e BE-së do të trokiste në dyert e saj në Prill të 1987-ës, për t’u njohur si kandidate në dhjetor 1999.

 

Një arsyet pse evropjanët kontinentalë refuzojnë ‘en-masse’ hyrjen e Turqisë në BE lidhet me historitë e gjata të konflikteve ndërmjet Kristiandomit të Evropës Perëndimore dhe Dar-al-Islamit të Evropës Juglindore. Edhe pse Evropa e Krishterë ka kryer krime të paimagjinueshme kundër afrikanëve dhe popujve të Azisë nga shekujt e XV deri në të XX-in, ata nuk kanë arritur kurrë që të falin turqit për fitoret që ata kanë korrur në Evropë në këto 8 shekujt e fundit. Marshi i turqve nga malet Altai në Azinë Qendrore, drejt Kristiandomit Evropjan ka vazhduar i pandërprerë në 1000 vitet e fundit. Pasi pranuan islamin me të cilin erdhën në kontakt ndërsa ishin në Lindjen e Mesme, turqit, të inspiruar nga mesazhi i Muhamedit, përmbushën profetësinë islamike duke shkatërruar Perandorinë Bizantine dhe çuar Islamin në kryeqytetin e saj, Kostandinopojë. Shndërrimi i Kostandinopojës në Stamboll nga sulltan Mehmet Fatihu II do të shkatërronte njëherë e përgjithmonë dominancën e kristjanizmit në Afrikë dhe në Azi, dhe rezikojë ekzistencën e tij në Evropën Juglindore. Një shekull pas çlirimit të Kostandinopojës, avancimi turk drejt Evropës do të arrinte kulmin, kur sulltan Sulejmani i Mrekullueshëm me kryevezirin Damat Ibrahim Pasha pasi pushtuan Hungarinë u lëshuan drejt Vjenës për të marrë ‘kizil elman’ (mollën e kuqe). Memoritë e turkut triumfues shkaktojnë në mendjen evropjane histeri, që vetëm terroristët modernë dinë t’i shpjegojnë.

 

Konfliktet e Evropës me Turqinë kanë vazhduar edhe në ditët e Republikës Turke. Gjatë luftës për pavarësi, turqit nën udhëheqjen e Mustafa Qemal Ataturkut dërmuan bandat greke, britanike, franceze, italiane dhe australiane në dyert e Stambollit. Në kundërshtim me arabët të cilët i prenë në besë osmanët dhe u bashkuan me Laurencin e Arabisë për të ndihmuar francezët dhe britanikët, të cilët i kolonizuan më pas, turqit në betejën e famshme të Çanakalesë (apo Galipolit) i rrëfyen Evropës shpirtin e pamposhtur turk. Edhe pas krijimit të republikës në 1923, turqit i qëndruan besnik, për pjesën më të madhe të shekullit të XX-të ndërtimit të një shteti tipik ushtarak, sipas traditës së tyre të lashtë. Në kundërshtim me Evropën e cila është zhytur në botën e qejfeve dhe degjenerimit moral, turqit kanë ruajtur fizioniminë e tyre kombëtare dhe natyrën militante të racës që ata përfaqësojnë. Turqia sot gëzon popullatën më të re të Evropës, dhe ushtrinë më të fuqishme të saj.

 

Si pasojë e histerisë anti – turke, shumë qarqe në Evropë kanë toleruar masakrat në Bosnje, Kosovë, Shqipëri, Greqi dhe Bullgari që janë bërë kundër muslimanëve ballkanas në 100 vitet e fundit. Inati ndaj fitores turke, mban sot Shqipërinë dhe Bosnjen jashtë BE-së, ndërsa lejon Slloveninë katolike, në kryeqytetin e të cilës xhamitë ndalohen me ligj, të bëhet pjesë e BE-së. Ndërsa në Slloveni, Greqi dhe Italinë e Veriut muslimanët ndalohen të falen publikisht apo ndërtojnë xhami, qarqet fondamentaliste perëndimore lehin papushim për ‘mungesën e lirisë fetare’ në Arabinë Saudite apo për të drejtat e cënuara ndaj kurdëve në Turqi. Këto janë standartet dyfishe të kristiandomit, i cili ndërsa turqve i kërkon të njohin gjenocidin armen, vetë refuzon të njohë gjenocidin çam në Greqinë Veriore, dhe pret me krah hapur në Bruksel presidentin grek Simitis i cili deklaron se tokat greke në Qipro dhe Epir, janë nën pushtimin shqiptaro – turk.

 

Hipokrizia kristjane e Evropës shihet edhe në mënyrën sesi disa politikanë në BE trajtojnë Turqinë. Ndërsa BE-ja Qipron Greke e cila qëndron vetëm 60 km në jug të bregdetit turk, dhe 100 km në lindje të Sirisë, e trajton si pjesë të saj, Turqinë e quan aziatike. Edhe pse Stambolli është qyteti më i madh i Evropës të cilin Bonaparti ëndërronte ta kthejë në kryeqytetin e Evropës së Bashkuar, dhe rrënojat e tij mbajnë më shumë histori evropjane sesa mund të ketë e gjithë Hollanda, Turqia, sërisht shihet si pjesë e huaj e BE-së. Shumë zëra në perëndim pretendojnë se Turqia nuk ndan kulturë me Evropën. Megjithatë etërit e qytetërimit greko – roman siç edhe Homeri ishte, kanë lindur në Smyrnian e lashtë apo Izmirin e sotëm. Në tokat e Turqisë kanë jetuar edhe Thalesi, Anaksimendri dhe Anaksimenesi, etërit e filozofisë së Platonit dhe Aristotelit. Në tokat e Turqisë janë zhvilluar qytetërimet proto-evropjane të hitive, galatianëve, cilicianëve, kapadokiasve dhe me radhë. Në tokat e Turqisë është ngritur edhe Troja e Lashtë, pas shkatërrimit të të cilës, Enea me fiset e mundura trojane, marshoi drejt Italisë për t’i dhënë lindje qytetërimit roman. Në Turqi i ka rrënjët edhe kristjanizmi trinitar roman i cili u largua nga mësimet origjinale të Isusit, me koncilet që u mbajtën në Kalkedoni, Nikomedia dhe Nikea. Në Antiok, apo Antakian e sotme Shën Pjetri mbajti meshën e parë ku besimtarët hebrenjë të Krishtit u njohën si kristjanë. Aty kaloi edhe rabini Saul i vetëmëruar Paul, i cili sektin kristjan të hebrejve, përkundër mësimeve të Krishtit, i’a predikoi romakëve.

 

Pranimi i futjes së Turqisë si anëtare me të drejta të plota në BE në datën 3 Tetor 2005, nga disa qarqe në Evropë është parë si një përpjekje e butë e perëndimit për të orkestuar ndryshime regjimesh në Lindjen e Mesme. Në shkrimin ‘Regime change, European-style, is a measure of our civilisation’ të botuar në gazetën ‘The Guardian’ autorja britanike Madeleine Bunting justifikon hyrjen e Turqisë në BE nën prizmin e imperializmit dhe barrës së njeriut të bardhë për të orkestruar ‘ndryshime regjimi’ në botë. Edhe pse autorja denoncon tanket dhe raketat që administrata Bush përdor për të sjellë kukullat e tij në Lindjen e Mesme, ajo mbron mënyrën evropjane të ‘ndryshimit të regjimit’ nëpërmjet goditjes me ‘80,000 faqe dhe rregulla që shkojnë nga trajtimi i impjanteve të ujrave të zeza e deri në trajtimin e minoritetit kurd’ që BE-ja i imponon Turqisë. Entuziazmi i autores britanike për hyrjen e Turqisë në BE, përveç toneve imperialiste ka edhe dëshira të sinqerta që shumë mendje të ndritura do të donin të shohin në Evropë. Dhe ai është ndalimin e kthimit të Evropës në një klub kristjanësh. Me idenë e dytë të Bunting-ut lumturohen në veçanti muslimanët e Evropës, të cilët, që nga Tirana e deri në Sarajevë frikësohen kur mendojnë se çdo të sjellë për ta e ardhmja, nëse vëllai i tyre turk refuzohet të hyjë në BE-në që disa njerëz, si Ismail Kadare apo Maks Velo në Tiranë duan ta shohin si geto kristjane. Fjalimin më kuptimplotë për futjen e Turqisë në Evropë, e ka perifrazuar komisioneri i saj i jashtëm, britaniku Kris Patten, i cili me hyrjen e Turqisë në Evropë sheh misionin historik të shekullit të XXI-të i cili është pajtimi i Islamit me Krishtërimin, siç edhe shekulli i XX-të shërbeu për të pajtuar Francën me Gjermaninë.

 

Megjithatë testet që BE-ja do të vendosë përpara Turqisë janë të vështira për t’u kapërdirë. Ato variojnë që nga kërkesat e BE-së që Turqia të njohë Qipron e pushtuar nga grekët, në pranimin e gjenocidit të paprovuar armen etj. Të përballur me shantazhet e një pas njëshme që Brukseli lëshon kundër Ankarasë, në vitin e kaluar 70% e turqve kishin arritur idenë e refuzimit për t’u bashkuar me BE-në. Partitë opozitare turke si Partia Popullore Republikane (CHP), apo ato të krahut të djathtë si Partia e Rrugës së Drejtë (DYP) dhe Partia Mëmëdheu (ANAP) refuzojnë të përulen përpara diktateve të Evropës dhe kërkojnë ndërprerjen e negociatave.

 

Megjithatë, pala e cila është më e interesuar në Turqi për anëtarësimin e vendit në BE është partia në pushtet, AKP-ja – apo Partia për Drejtësi dhe Zhvillim. Anëtarët e kësaj partie që në vitin 1994 ishin pjesë e Partisë Islamike të Refah-ut të Erbakanit, thërrisnin për kthim të Turqisë në kohët e arta osmane dhe ndarje nga perëndimi. Ministri i Jashtëm turk, Abdullah Gul në vitin 1994 deklaronte se "Turqia nuk duhet të bashkohet me BE-në. Shikoni një qytet evropjan dhe shihni Stambollin. Ai nuk është qytet kristjan." Ndërsa disa vite me herët, kryeministri i sotëm, Erdogan, në mitingjet publike recitonte poezi ku thuhej "Minaretë janë bajonetat tona, kubetë janë helmetat tona, xhamitë barrakat tona, ndërsa besimtarët ushtarët tanë."

 

Këta persona që vetëm 10 vite më parë shiheshin me frikë në perëndim sot janë kthyer në kampionë të modernizmit dhe kërkesës për të futur Turqinë në BE. Kryeministri Rexhep Taip Erdogan deklaron se Evropa me futjen apo refuzimin e Turqisë në BE, nuk i bën nder Turqisë, por i jep shansin vetes ‘ose të tregojë pjekuri dhe kthehet në fuqi globale, ose të përfundojë në një klub kristjan." Kthimi në besimtarë të integrimit me BE-në nga ish-islamistët turq u pa qartë kur ministri i jashtëm Abdullah Gul, pasi morri ‘fermanin’ e pranimin si anëtarë me të drejta të plota nga Luksemburgu, doli në televizionin kombëtar dhe deklaroi: ‘Me lejen e Allahut kemi arritur marrëveshje.”

 

Arsyeja kryesore që shtyn AKP-në të kërkojë hyrjen e Turqisë në BE lidhet me dëshirën që popullatat turke kanë për të ndërtuar një vend më të mirë. Gjeneralët e Forcave të Armatosur Turke, apo pashallarët siç ata njihen në popull, kanë ndërhyrë në mënyrë të vazhdueshme në jetën politike të vendit që nga viti 1960. Ata kanë detyruar një seri kryeministrash dhe qeverishë të japin dorëheqje, siç ishte edhe rasti më i fundëm me kryeministrin Erbakan në 1997. Edhe pse armata për Turqinë është garancia më e mirë që vendi ka patur dhe ka për ruajtjen e sovranitetit, ndërhyrjet e saj në politikë, historianëve të Perandorisë Osmane i kujtojnë kohët e sulltan Selimit III dhe Mahmudit II. Si atëherë me jeniçerët, edhe sot, ushtria turke shpesh është kthyer në faktor stagnacioni për arritjet e vendit. Ashtu si me sulltan Selimin III i cili kur kërkonte të modernizojë vendin, i duhej të përballej me dhunën e jeniçerëve, edhe jeta politike dhe kulturore në Turqinë e 50 viteve të fundit është bërë pre e kërcënimeve të brahmanëve ushtarakë. Duke mësuar nga historia e Selimit III, të cilit në kohët moderne i ngjason tragjedia e Erbakanit, qeverija e re turke, ka vendosur të lozë sulltan Mahmutin II me jeniçerët, përpara se të shpalli Tanzimatin e nevojshëm që shtetit turk i nevojitet sot.

 

Për arsyen e mësipërme, qeverija e AKP-së është duke shfrytëzuar hyrjen në BE për të modernizuar dhe demokratizuar vendin. Ashtu si Mahmuti II që krijoi ‘Nizam i Xhedidin’ dhe largoi me takt jeniçerët nga jeta politike e vendit, AKP-ja po përdor kriteret e Kopenhagenit për të larguar ndikimin e Forcave të Armatosura nga politika në vend. Megjithatë tanzimati që qeveria e Ankarasë po i jep Republikës Turke dhe principeve të shenjtërizuara të Qemalizmit, shkaktojnë shumë nervozizëm në qarqet ushtarake dhe qemaliste në vend. Të drejtat që qeveria aktuale po i jep kurdëve, alevive dhe minoriteteve të tjera, herë pas here shkaktojnë sherrnaja të fuqishme mediatike në një vend ku sipas principeve ataturkiste gjithëkush duhet të jetë turk, shekullarist dhe modern. Duke qënë se udhëheqësia e sotme turke vjen nga zonat konservative të Anadollit, klasa e bardhë sunduese e Stambollit, pasardhëse e devshirmeve ballkanas, ndjehet sikur po humb betejën e saj historike përballë sukseseve që anadollasit e AKP-së po arrijnë me mitin e Evropës, të cilin, ata kanë parë si të tyren në këto 500 vitet e fundit.

 

Megjithatë, AKP-ja nuk është i vetmi kamp që është i interesuar të përfitojë nga futja e Turqisë në BE. Kampi më i interesuar i parjes së Turqisë në BE është vetë perëndimi. Edhe pse qarqet më reaksionare të kontinentit plak kanë dëshmuar papjekurinë e tyre në ditët e fundit, politikëbërësit e mëdhenjë të perëndimit po dëshmojnë gjithmonë e më tepër se kanë nevojë për Turqinë. Presionet që amerikanët ushtruan kundër Austrisë në 3 Tetor 2005 lidhen me pozitën strategjike që Turqia ka për Lindjen e Mesme. Turqia e cila gjatë ditëve të Luftës së Ftohtë njihej si aeroplanmbajtësja e pavdekshme e NATO-s, sot përfaqëson partnerin më të rëndësishëm të perëndimit për të dominuar orientin. Duke e kuptuar këtë rëndësi, mund të kuptohet edhe arroganca që udhëheqësit turq tregojnë, kur Evropa në vend të kulaçit kërkon t’ju ofrojë karrota. Si për t’i bërë presion Evropës, qeveria e Ankarasë në muajt e fundit ka forcuar ndjeshëm mardhëniet me hasmin e saj historik, Rusinë. Të njëjtat lëvizje Ankaraja i ka bërë edhe me Damaskun dhe Teheranin.

 

Rëndësia që Turqia ka për t’u mbajtur në anën e perëndimit, sot që perëndimi ka nisur fushatën e tij kolonizuese ndaj Lindjes së Mesme u pa edhe në fjalimin që ministri i jashtëm britanik, Xhek Strau mbajti në BE në favor të Turqisë. Të njëjtën gjë vërtetoi edhe Javier Solana, i cili deklaroi se Evropa do të korrë një fitore të madhe historike nëse arrin të ketë në anën e saj 70 milion muslimanë.

 

Dhe me të vërtet, në ditët e reja të imperializmit, që njeriu i bardhë ka nisur në Lindjen e Mesme, për të është imperative që në anën e tij, të ketë rracën militante të maleve Altaike. Historia e 1300 viteve të fundit në Lindjen e Mesme ka vërtetuar se vetëm dy raca kanë arritur ta dominojnë këtë botë. Ata janë persianët dhe turqit. Por kthimi i persinavë në shi’itë në shekullin e 16të i ka lënë turqit pa rivalë në dominimin e Lindjes së Mesme. Dhe për këtë arsye qiejt e Evropës kanë nevojë për dritën e gjysëmhënes turke, me të cilën perëndimi mund të lundrojë i qetë në kohët e vështira që e presin përpara.