|
Prvi genocid
nad muslimanima dogadja se u periodu od 1683. do 1699. godine. To je prvi genocid i prva prava velika kolektivna tragedija bosnjacko-muslimanskog naroda, koja se dogadja tokom i poslije velikog beckog rata izmedju Turskog carstva i Austrije. Posto su Turci u tom ratu izgubili sve posjede i vlast u Madjarskoj, Slavoniji, Lici, Krbavi, Dalmaciji i Boki Kotorskoj, svi muslimani koji se iz ovih zemalja i krajeva nisu uspjeli pravovremeno povuci u Bosnu i druge krajeve juzno od Save i Dunava bili su, vrlo brzo kao muslimani Spanije prije dva vijeka, pobijeni, protjerani, asimilirani i prevedeni u katolicku vjeru. Organizator ovog gonocida bila je Katolicka crkva. Svi pomenuti krajevi bili su puni sa dosta spomenika islamske civilizacije: dzamija, bezistana, hanova, biblioteka, karavansaraja, tekija, turbeta i medresa svi su poruseni i unisteni. Za 160 godina vladavine muslimana u ovim krajevima nije porusena ni jedna crkva i katedrala, hriscani katolici uzivali su sva ljudska, vjerska, kulturna i imovinska prava. Umjesto zahvalnost i tolerancije prema muslimanima, kriscani tih krajeva u ime njihove religije primjenjuju staro pagansko-firaunsko (faraonsko) pravilo: Cija drzava njegova je u njoj i religija, kao da su oni stvoritelji zemlje a ne Bog. Za prvi genocid nad muslimanima najbitnije je reci da su ratovali Turska i Austrija, a da su zrtve bili muslimani Bosnjaci.
Drugi genocid
nad muslimanima dogadja se na na prijelazu iz XVII u XVIII vijek, tacnije 1711. godine uoci Badnje veceri. Te noci izvrsena je takozvana "istraga poturica", kada je hiljadu muslimana bilo pobijeno, a jedan mali dio izbjegao je u Niksic i u selo Tudjemile kod Bara. Organizator ovog genocida koji se dogodio na prostoru stare Crne Gore, bila je crkva, ali ne katolicka vec pravoslavna. Svi ti motivi opjevani su u "Gorskom vijencu".
Treci genocid
nad muslimanima dogadja se na prostoru Srbije izmedju 1804. i 1820. godine kao posljedica Prvog i Drugog Srpskog ustanka. Kljucnu ulogu u trecem genocidu nad muslimanima odigrala je pravoslavna crkva, srpski historicari, politicari i pjesnici poput Njegosa. Karadjordjevi ustanici 1804. godine napali su bosnjacko-muslimansko stanovnistvo Sjenice i ubili oko 5.000 muslimana - masakrirali djecu, starce i zene.
Cetvrti genocid
nad muslimanima dogadja se u periodu izmedju 1830. i 1867. godine kao posljedica Hatisefira iz 1830. kojim je Srbija stekla status vazalne autonomije unutar Osmanskog carstva, ali i mogucnost da iseli i protjera muslimane-Bosnjake iz Uzica, Cacka, Sapca, Sokola i Beograda. Sve pomenute muslimane-Bosnjake Porta naseljava u Bosnu - Bosanski Samac i Orasje.
Peti genocid
nad muslimanima, uglavnom Albancima i Bosnjacima, dogadja se na prostoru Srbije i Crne Gore izmedju 1876. i 1878. godine. Odlukom Berlinskog kongresa Srbija i Crna Gora sticu potpunu nezavisnost, ali i uveliko prosiruju svoje teritorije. Tako se Srbija teritorialno prosirila niskim, pritskim, toplickim i vranjskim okruzima, a Crna Gora u Hercegovini (Niksic, Grahovo, Bilece i Trebinje). Toplicki i Vranjski kraj u velikom procentu naseljavali su Albanci muslimani, a danas ih uopste nema na tim prostorima. U razdoblju od 1862. do 1878., za svega 16 godina nestalo je nekoliko stotina dzamija, mnoge sahat-kule, biblioteke, hanovi, bezistani u Beogradu, Sapcu, Uzicu, Sokolu, Nisu, Pirotu, Prokuplju, Kursumliji i Vranju i protjerano i ubijeno na desetine hiljada muslimana Bosnjaka i muslimana Albanaca. Grad Niksic 1876. godine naseljavali su 98% muslimani Bosnjaci da bi 1879. ovaj grad ostao bez i jednog Bosnjaka, jer su se niksicki muslimani pokrenuli na veliki muhadzirluk prema Turskoj, Sandzaku, Albaniji, Kosovu i Bosni. Sve pod pritiskom nove crnogorske vlasti koja je Bosnjacima pokazala put za Tursku, tako su muslimani Niksica sa velikim bolom napustili svoj vatan i svi su se uputili u puste krajeve Anadolije, da se vise nikad ne vrate, jer su htjeli da im sudi kaurin.
Sesti genocid
nad muslimanima (1878 - 1910). Posljedica je austrougarske okupacije Bosne i Hercegovine. U ovom periodu pokrenuo se veliki val muslimana Bosnjaka prema Sandzaku, Turskoj, Kosovu i Makedoniji, gdje je tada bila jos uvijek turska vlast.
Sedmi genocid
nad muslimanima Sandzaka, kao i pokusaj nasilnog pokrstavanja muslimana u Plavu i Gusinju. Bilans zrtava onih koji nisu htjeli pokrstavalnje odvedeni su u bukagijama na mjesto Previju kod Andrijevice, gdje je streljano 850. Za deset dana u Gusinju pokrsteno je 12.500 Bosnjaka i Albanaca. Posljedica ovog genocida je Prvi i Drugi Balkanski rat (1912 - 1913).
Osmi genocid
nad muslimanima traje od Kraljevine SHS 1918. do 1941. Zivot Bosnjaka i Albanaca u Kraljevini Jugoslaviji nije imao nikakvu vrijednost. Muslimani Sandzaka i Hercegovine, Crne Gore i Kosova bili su izlozeni genocidu. Primjer, u selu Sahovici, opstina Bijelo Polje, u Sandzaku 7. novembra 1924. na sami Kurban bajram, bez ikakvog povoda Crnogorci su ubili 2.500 muslimana Bosnjaka. Prema sjecanjima nikih prezivelih Bosnjaka culi su kako jedan Crnogorac kad je ugledao jednog starog muslimana koji kolje kurban i reko drugu pored sebe: "Vidji onog Turcina kako kolje brava, bice nas brav." I neduzna starca objese i oderu ga ziva i izvade njegovo srce i bace ga psu da pojede. Pas pomirise i nehtjede srce pojesti, a taj koljac rece: "Ni pas nece tursko srce!". Sve je jasno nema komentara. Ovo hajvani ne rade sta su ovi uradili na hiljade Bosnjaka u Hercegovini, Sandzaku i Crnoj Gori i Albanaca na Kosovu. Po narudzbini i planu su ubijeni, a za to niko nije odgovarao. Sve je to imalo cilj etnickog ciscenja, izmjene etnicke karte i iseljavanja za Tursku. Tokom 1925. godine 50.000 Bosnjaka iselilo se iz nekoliko sandzackih gradova za Tursku.
Deveti genocid
nad muslimanima traje od 1941 - 1945. Drugi svjetski rat odnio je 103.000 zivota muslimanske populacije. Najvise muslimana nastradalo je od cetnickog, komsijskog noza, sto ih je stigao na kucnom pragu, u avliji i na njivi. U prvih devet genocida muslimani se nisu oruzijem suprostavili svojim koljacima i zlikovcima.
Deseti genocid
nad muslimanima je najveci i najsuroviji nad muslimanima u Bosni i Hercegovini. Poceo je na Bajram aprila 1992. godine i trajao do 1995. godine. Ovaj rat dugo se pripremao, a odvijao se naocigled cijelog svijeta. Protiv jednog malog bosnjackog naroda u Evropi ucestvuju Srbija, Crna Gora i Hrvatska. Po prvi put bosnjacki narod u srcu Balkana organizuje svoju vojsku, policiju i drzavu da se suprostavi najmodernijim armijama Evrope i svijeta i da se odbrani i opstane u srcu Evrope. Ovaj rat progutao je 250.000 muslimana. Istu sudbinu i strasan genocid i egzodus od srpske cetnicke armije doziveo je albanski - muslimanski narod na Kosovu tokom 1998/99.
Dosada su sve generacije Bosnjaka pretrpjele genocid!
Sta li nam sprema nova generacija Srba?!
ZAR DA ZABORAVIMO!
broj poginulih Bosnjaka u ovom ratu (1992.-1995.): 200.000, od toga 22.000 djece.
broj ranjenih: 240.000, od toga 52.000 djece.
broj hendikepiranih: 100.600, od toga 4.000 djece.
broj raseljenih: 1.225.000, koji su raseljeni u preko stotinu zemalja.
broj raseljenih unutar BiH: 850.000.
broj nestalih lica: 53.600, od toga 28.420 iz Srebrenice i Zepe.
broj sela koja su potpuno unistena: 475.
broj gradova koji su bili okupirani, ili su jos pod srpskom okupacijom: 61 grad.
gradovi koji su oslobodjeni, pretrpjeli su velika razaranja.
procenat ukupnog unistenog stambenog fonda: 36%.
ZLOCIN JE ZABORAVITI ZLOCIN! |
|
