Hoi Leo,
Hoe is het? Ik hoop dat je me nog niet vergeten bent J. Weer bedankt voor je mailtje. Het lezen ervan blijft steeds een feestje, en het houdt me bezig, vooral de laatste keer.
Wanneer ik jouw mail lees en na ga wat ik met andere christenen heb besproken merk ik dat er veel verschil is tussen wat die allemaal denken, alsof er binnen het Christendom ook nog allemaal verschillende subgeloven zijn. Ik vind het zo knap dat daar toch nog een soort gemeenschappelijkheid uit gehaald wordt. Het scheppingsverhaal vond ik ook altijd het mooiste stuk uit de Bijbel. Mijn vader vertelde het me ooit op vakantie, en ik vond het zo waanzinnig. En ook nu ik ouder ben is het het stuk dat ik het vaakst lees (niet dat ik het heel vaak lees, en het staat altijd voorin, dus het is ook het verhaal dat je het eerst open slaat, maar toch J). Wat mij altijd in dat verhaal is opgevallen (en wat ik ook een beetje in jouw mail terug lees), is dat de mens een beetje tussen servet en tafellaken in zit. Wij zijn (allang) geen echte dieren (meer), in de zin van dat ons bestaan vooral draait om overleven, maar we zijn ook (absoluut) niet goddelijk. Het gevolg lijkt in mijn ogen dat we, behalve met elkaar, niet echt goed met de rest van het bestaan kunnen communiceren. Met God communiceren kunnen sommigen, maar is voor velen te hoog gegrepen, en met dieren communiceren lijkt, afgezien van een enkele paardenfluisteraar: P), vaak meer op een rollenspel waarin wij vooral macht willen hebben. Ik vraag me af of die dieren waarmee we omgaan dat weten, en als dat zo is, dan vinden ze het misschien wel best. Wanneer wij een huisdier hebben wat enig knuffelgehalte heeft zullen we daar waarschijnlijk heel lief en aardig voor zijn, we zullen er mee knuffelen, eten geven, speeltjes, dingen waarvan we zelf zouden denken dat we het als dier fijn zouden vinden (van die vreselijke hondendekentjes bijvoorbeeld L), we doen ons best om ervoor te zorgen dat het dier het naar zijn zin heeft (vooral door het vooral te behandelen zoals we ons zelf behandeld zouden willen hebben als kat/hond/konijn/lama), maar wij hebben de macht. We kunnen alles met dat dier doen, de meest gemene, onaangename dingen. Waarschijnlijk doen we het niet, want dat zou ons doen falen als liefdevol baasje, maar het kan wel. En ik denk dat dat dier dat best weer, maar het eigenlijk wel best vindt, zolang het maar eten en aandacht krijgt.
Deze dieren staan onder ons. En boven ons staat God, die eigenlijk dezelfde positie ten opzichte van ons heeft, als wij ten opzicht van het huisdier. Ik zeg absoluut niet dat God ons heet geschapen als veredelde huisdieren en gezellig de hele dag naar ons zit te kijken wat we naar weer voor lomps doen, om vervolgens in Zijn handen te klappen en te roepen ‘ Kostelijk, wat zijn jullie toch dom’, en ons dan lieflijk aan zijn borst drukt in afwachting op onze volgende stomme actie (zo gaat dat vaak met hamsters :P), maar in feite kan Hij wel alles met ons doen, en doet Hij er alles aan om ons een zo goed mogelijk leven te laten lijden. Hij misbruikt ons niet, maar Hij is wel oppermachtig. En wij weten dat, en ik denk dat heel veel mensen dat ook niet echt aanspreekt. Wij zien onszelf vaak als opperwezen op deze aarde, het machtigst van allemaal. Waar zouden we God nog voor nodig hebben? Ik denk dat veel mensen God niet meer als een vriend zien, maar meer als een concurrent. Wij zijn bijna wereldkampioen bestaan, alleen boven ons torent, op onbereikbare hoogte, een wezen boven ons uit. Zoals het huisdier weet dat het van ons afhankelijk is, ziet de mens niet dat het van God afhankelijk is (als dat zo is).
Ik denk dat de mens die enige soort is die dat soort gedachten heeft. God niet, want die heeft allang door dat het leven niet echt om winnen of verliezen gaat, en voor de dieren is winnen of verliezen juist het enige waar het om gaat. Ik denk dat wij mensen het verband een beetje zijn kwijt geraakt, en nu ergens tussen God en de top van de voedselketen in bungelen en proberen uit te zoeken waar het nou allemaal om gaat. Ik ben benieuwd of de hele mensheid of ieder mens voor zich ooit ene boodschap zal krijgen waarin duidelijk wordt wat de plaats van de mens in het geheel nou precies is. Ik vraag me ook af of dat in dat kleine stukje van de eeuwigheid dat je op aarde rondloopt wel heel belangrijk is.
Voor iemand die niet veel weet kun je me wel een heleboel vertellen! ;-) Ik vind eigenlijk dat jij van al die stukjes die je tegenkomt een prima mozaïek weet te breien.
Leuk joh, dat je al die mailtjes van die kiddo’s krijgt. Ik denk ook, hoe cliché het ook mag klinken, dat dit tijden zijn waarin mensen zich af vragen waarom dingen gebeuren. Ik vind het heel leuk dat je die vragen stelde, en de antwoorden zaten eigenlijk al redelijk klaar in mijn hoofd.
1. Ik heb er heel vaak over nagedacht om die vraag aan jou te stellen, maar nooit echt serieus overwogen, omdat ik veel meer andere dingen had om te vragen. Ik kon me niet voorstellen dat iemand het juiste antwoord in petto heeft en als ik jou die vraag zou stellen leken mij er twee mogelijkheden: 1: je zou me een antwoord geven wat ik al vaker had gehoord, gezien of gelezen in de trant van ‘ Gods wegen zijn ondoorgrondelijk’ of ‘uiteindelijk zullen we er wel achter komen. Dan was ik nog niet veel opgeschoten en zou voor mij eigenlijk de mogelijkheid om een antwoord te vinden uitgesloten worden, omdat mij verteld was dat er geen oplossing was. Mogelijkheid 2 zou zijn dat je zou zeggen dat je het ook niet zou weten. Iets wat ik een hel logisch antwoord zou vinden (ook al is het indirect hetzelfde als antwoord 1 J) omdat ik denk dat het antwoord gewoon bij niemand op aarde bekend is. Het leek me dus veel logischer en leuker om met jou over allemaal andere onderwerpen te mailen en dan te proberen op die ene vraag zelf het antwoord te vinden, als dat er zou zijn. Het is niet zo dat ik al mijn vragen zo tactisch heb gesteld dat ik op ten duur het antwoord zou kunnen vinden, maar ik heb er wel zelf veel over nagedacht en er juist niet zo veel over gesproken om eerst zelf een idee te maken.
