Hallo Laurien,
Leuk dat je een column mag schrijven voor Kennisnet. Volgens mij houd je net zoveel van schrijven als van lezen. Ik ben inmiddels ook terug van vakantie. Tenerife verkend met mijn zoon in een autootje. Wel wennen, ik rijd al meer dan tien jaar geen auto meer en daar toer je overal door de bergen met enge haarspeldbochten.
En daarna vijf dagen naar Parijs geweest met een andere zoon. Dat is een stad waar ik elk jaar wel naartoe wil. Zošn sfeer vind je bijna nergens.
Jouw brief in de VPRO-gids heeft ons ook een aantal mailtjes opgeleverd. Zo zie je wat je allemaal losmaakt bij Mirakel. Ik begreep trouwens uit het slot dat je inmiddels 15 bent geworden. En je gaat naar VWO-4. Ben je zošn beetje de jongste van de klas?
Goed we gaan verder met ons gesprek.
Je geeft een mooi beeld over God aan de hand van die twee kinderbijbels. Je spreekt ook duidelijk je voorkeur uit. Dat is natuurlijk prima. Het kan alleen geen kwaad om een slag om de arm te houden als je jezelf voor een keuze plaatst. Het zou namelijk heel goed kunnen zijn dat de beschrijving die je niet aanspreekt je toch wel ten goede komt. Want God vang je niet in een kinderbijbel. Een bepaalde kerk kan dat ook niet. Net zo min als een bepaalde tijd of een bepaalde cultuur. De Bijbel zelf kan God niet eens bevatten al kom je er wel een behoorlijk eind mee. We hebben er tenminste in ons leven wel genoeg aan. Maar in de hemel heb je dat boek echt niet meer nodig. De letters zouden spontaan van verlegenheid van de blaadjes lopen als de Grote Hoofdpersoon van het boek zelf verschijnt.
Wat ik zo aardig vind van jouw beschrijving is dat die heel goed aangeeft dat er in het leven met God altijd een zekere spanning zit. Hoe sterk die spanning is hangt natuurlijk voor een groot deel af van je karakter. Er zijn mensen die altijd bij Hem op schoot zitten en blijkbaar vrolijk door het leven huppelen , blij om ieder zonnestraaltje en elke regendruppel die als zegen van boven op hun lijf daalt. Wie weet ben jij wel net zošn type. Voor hen is de spanning van het leven met God van een luchtig soort. Anderen doen soms iets dat ze zelf niet in de haak vinden en hebben daar dan last van. Een ander pijn doen bijvoorbeeld, of een egoistische beslissing nemen ik noem maar wat. Op zošn moment zien ze God een beetje donker naar hen kijken waarbij het natuurlijk de vraag is of ze daar gelijk in hebben. Maar zo kunnen mensen hem toch wel eens een beetje knijpen voor God. Daar is ook niks mis mee, alleen moet dat niet te lang duren anders vloeit er zuur in je karakter. God weet dat en daarom biedt Hij een eindeloze hoeveelheid vergeving aan. Dus overeind klauteren en verdiept en dankbaar op weg gaan maar weer. Ik weet een beetje hoe dat is, want ik ben zelf wat van de melancholieke kant.
Als ik je een raad mag geven, kies dan niet te snel alleen maar voor karakters die je wel liggen, dus met uitschakeling van de rest. Want van de anderen leer je net zo goed en word je dus ook een rijker mens. Wat natuurlijk wel vast staat is dat de enige die jou een echt goed beeld van God kan geven God zelf is, zoals je zelf zegt. Ik heb alleen ontdekt dat Hij dat niet doet bij mij althans door zomaar plotseling een compleet driedimensionaal plaatje van Hemzelf in de ziel te drukken. Althans niet alleen.Voor mij is het vooral een kwestie van omgang. Precies zoals dat onder mensen gaat. Wij mensen leren elkaar het beste kennen in het opbouwen van een persoonlijke relatie. Met God gaat dat voor mij niet zoveel anders. Er groeit een band en daardoor krijg je dan gaandeweg iets van zijn karakter in beeld, en gevoel voor wat Hij wil en kan en doet en ook voor wat juist niet. Dat is weinig spectaculair maar wel fascinerend en stimulerend. Dat gevoel kom je in de Bijbel het sterkst tegen in de psalmen.
