ISBN 978 90 218 0086 8
Max Winter heeft zijn hoofdrol terug. Alhoewel, Max Winter verschijnt pas op pagina 70 voor het eerst ten tonele en een grote rol is weggelegd voor Otto Meining, die in werkelijkheid een zeer bekend personage uit het werk van Thijssen blijkt te zijn. Wel is er weer sprake van een echt mysterie dat Max moet ontrafelen. Het gegeven van de blauwe nacht is mooi gevonden en de finale op Vlieland (en later in Groningen) is enerverend en erg spannend. Kortom: het is een mooi boek geworden.
VN Thrillergids 2008: * * * *
De Gouden Strop jury 2008 'vergat' De blauwe nacht te lezen. Onze zuiderburen wisten het boek wel te waarderen. De blauwe nacht werd genomineerd voor de Diamanten Kogel. Uit het jury rapport:
"In De blauwe nacht flikt Thijssen een knap kunstje door twee hoofdpersonages uit zijn omvangrijke oeuvre in één verhaal onder te brengen : good-guy, ex-rechercheur versus ruwe bolster, blanke pit die het niet zo nauw met de wet en de regels neemt. De plot is verrassend, maar geniaal bedacht en sluitend. Gaandeweg de ontknoping krijgt de, wat vreemde titel van het boek de uitleg die hij vraagt. Personages, vorm en stijl zijn in Thijssens vertrouwde handen als altijd gedegen middelen om er voor te zorgen dat ook De blauwe nacht het niveau van zijn voorganger, Het diepe water (waarvoor hij in 2006 De Diamanten Kogel ontving), evenaart.
Van het etiket 'literair' op thrillers moet Felix Thijssen niets hebben, dat staat toch ook niet op 'witte' literatuur? Toch jongleert hij ook in deze thriller weer virtuoos met woorden, karakters, emoties en milieus. In dit negende deel van de Max Winter-serie zijn de zegeningen van de schrijver te herkennen, zoals hij ze zelf omschreef in zijn fel opgemerkte referaat op het colloquium in het Vlaams-Nederlands huis deBuren, vorig jaar : de verrukking van de goede inval, de mooie metafoor, de kloppende plot, de taal die muziek kan worden en het verhaal van een symfonie. Een spannende symfonie, wel te verstaan." (jury Diamanten Kogel)
"Thijssen jongleert met woorden, karakters, emoties en milieus. Zijn onlangs verschenen thriller De blauwe nacht, de negende in een serie rond ex-rechercheur, nu privédetective, Max Winter, danst via de eerste
zinnen al binnen met de gedachten van een huurmoordenaar. [...] De auteur weet onderkoelde humor te verwerken in verhalen die serieuze persoonlijke en maatschappelijke kwesties behandelen. In het leven van hoofdpersoon Winter speelt altijd een vrouw (acht boeken hebben vrouwennamen als titel) een belangrijke rol. Zijn dode vrouwen - echtgenote Nel en babydochter Hanna, die bij een wezenloos auto-ongeluk omkwamen - spoken net zo hard in zijn hoofd rond als de vermoorde vrouwen op wier pad hij, via een vreemde cliënt, terechtkomt. Wrede moorden, personages die goed én slecht zijn, verenigen hun krachten, stuiten op misbruik van kinderen en volwassenen, en aanvaarden 'de oplossing' die de daders geeft wat ze verdienen: de onofficiële doodstraf. Een sensationele zaak sterft een zachte publicitaire dood. Want zoals dat gaat in de pers: 'dan brak er oorlog uit in Pakistan en Angelina Jolie adopteerde haar twaalfde derdewereldkind'."
(Ineke van Bergen "Jongleren met woorden, karakters, emoties en milieus", De Volkskrant, 19 oktober 2007)
“Het is een aangename verrassing: twee helden uit vorige boeken van oude rot Felix Thijssen ontmoeten elkaar in zijn nieuwste thriller. (…) Beide hoofdpersonen waren al goed voor onafhankelijke en veel geroemde reeksen van deze schrijver. (…) Die ontmoeting mag er wezen. De twee karakters hebben op zijn minst één ding gemeen. Dat is wat Thijssen fraai omschrijft als een teloorgegaan paradijs. (...) De twee verdrietige, maar tegelijk keiharde heren zetten hun tanden in de moord op een aantal vrouwen. Allen geëxecuteerd, zo lijkt het, want de lijken zijn steeds op dezelfde wijze verminkt. Waar kenden deze vrouwen elkaar van, wie zit hierachter?
Het resultaat van hun speurtocht is voer voor de wat steviger maag. De plot zit vol onderwereld en harde actie. Corrupte politie, huurmoordenaars, beestachtige moordpartijen, kindermisbruik, prostitutie, vrouwenhandel: niets wordt de lezer bespaard.
Toch wordt Thijssen nooit te grof, gaat hij niet te ver. De karakters zijn ook niet plat: ze zijn noch heel goed noch heel slecht. Daardoor leer je ze echt kennen, leef je met ze mee. Krijg je zelfs begrip voor de eigen oplossingen die ze kiezen, waarbij ze het met de regels van de rechtsstaat niet al te nauw nemen. Thijssens sierlijke stijl en cynische humor doen de rest.”
(Harriët Salm, “Verdrietig, maar keihard”, Trouw 3 november 2007)
“Thijssen flikt een knap kunstje door deze twee hoofdpersonages uit zijn omvangrijke oeuvre in één verhaal onder te brengen. Enerzijds knap omdat ze uit verschillende stammen (...), anderzijds omdat het toch verschillende karakters en persoonlijkheden zijn: good-guy, ex-rechercheur versus ruwe bolster, blanke pit die het niet zo nauw met de wet en de regels neemt. De plot is verrassend, maar geniaal bedacht en sluitend. Gaandeweg de ontknoping krijgt de, wat vreemde titel van het boek de uitleg die hij vraagt. Personages, vorm en stijl zijn in Thijssens vertrouwde handen als altijd gedegen middelen om er voor te zorgen dat ook De blauwe nacht het niveau van zijn voorganger, Het diepe water (waarvoor hij in 2006 De Diamanten Kogel ontving), evenaart en wellicht zelfs overtreft.”
(Jos van Cann, recensent en auteur van de "Moordgids – Het spannende boek in de lage landen", Uitgeverij Signature 2004)
“De blauwe nacht is weer een echte Max Winter, geschreven met groot gevoel voor taal, zonder hoogdravend te worden. Thijssen neemt de tijd voor zijn verhaal, zodat het boek niet altijd even spannend is. Ook het zeer grote aantal namen dat voorbij komt, kan een belemmering vormen. Maar wie daar doorheen kan kijken, kan zich uitstekend vermaken met deze detective.” (***)
(www.crimezone.nl, Marco Books, op 17 november 2007)
“Felix Thijssen is in zijn nieuwe misdaadroman helemaal terug bij zijn hoofdpersoon Max Winter.
Wel is hij afgestapt van de gewoonte de Winter-boeken een vrouwennaam te geven. In Thijssens indrukwekkende vorige roman Het diepe water had Winter slechts een klein rolletje. In De blauwe nacht vlamt Max Winter als vanouds. Hij is ook een gouden hoofdpersoon, deze uiterst voorkomende en tegelijk moedige privéspeurder. Winter is al wat ouder en heeft de nodige krassen op zijn ziel. (…)
Thijssen is een vaardig schrijver, die zijn lezers meesleept in een draaikolk van gebeurtenissen, die wordt bekroond met een knappe ontknoping. Voor vaste lezers van Thijssen biedt De blauwe nacht weinig verrassingen, maar zijn beschrijvingen van vechtpartijen zijn ongeëvenaard. Een boek om in één adem uit te lezen."
(Brabants Dagblad, 22 december 2007, “Privéspeurder vlamt als vanouds”)
„Dieser rasante, unglaublich spannende Max-Winter-Krimi ist in meinen Augen einer der besten, wenn nicht der beste Thijssen-Roman überhaupt. Hier stimmt einfach alles: Spannung von der ersten bis zur letzten Seite, psychologisch ausgefeilte Charaktere mit Ecken und Kanten, eine komplexe Handlung mit überraschendem Ausgang - kurzum, beste Krimi-Unterhaltung.
Alles dreht sich um die „blaue Nacht“, in der aufgrund einer Großrazzia die Blaulichter der Polizeifahrzeuge die Innenstand von Utrecht in ein geisterhaftes Licht tauchten und in der sich jene schicksalhafte Ereignisse abspielten, die einem kleinen Jungen und drei Frauen das Leben kosteten.
Im Gegensatz zu den übrigen Max-Winter-Romanen (bis auf „Isabelle“) tritt Max Winter in „De blauwe nacht“ nicht als Ich-Erzähler auf, sondern ein auktorialer Erzähler schildert die Handlung. Dennoch gibt es eine Ich-Erzählerin, nämlich die Auftragsmörderin Carla, die in kurzen Zwischenkapiteln über ihre Taten reflektiert. Dabei bleibt ihre Identität jedoch völlig im Ungewissen, was die Spannung des Romans zusätzlich erhöht.
Ebenso wie in den früheren Max-Winter-Krimis spielt auch in „De blauwe nacht“ der menschliche Faktor eine wichtige Rolle für den typischen Reiz dieses Romans. Einige Beispiele:
- die Antipathie, die Max Charlie Mann gegenüber empfindet, weil sich die beiden Männer einfach zu ähnlich sind - und andererseits auch wieder nicht (eine zusätzliche Pointe für Thijssen-Kenner besteht natürlich in dem Zusammentreffen der beiden Romanfiguren)
- die Menschlichkeit der Ermittler: Max, der mit seiner Trauer zu kämpfen hat und doch bereit ist, sich auf eine neue Frau und eine neue Zukunft einzulassen, und Charlie, der zwar eiskalt die Mörder seiner Freundin erschießt, aber mit großem Einsatz eine junge Frau und ihr Baby rettet und ihnen ein neues Leben ermöglicht
- die liebevoll geschilderten Nebenfiguren, die sowohl durch die Beschreibung ihres Aussehens als auch durch die Charakterisierung ihrer Persönlichkeit so lebendig wirken, als sähe man sie auf der Leinwand vor sich.
Gefallen hat mir außerdem die vielschichtige, phantasievolle, aber dennoch plausible Handlung, der straffe, im Vergleich zu den übrigen bisher übersetzten Thijssen-Büchern etwas härtere Sprachstil sowie der geschickte Aufbau. Ich mochte den Roman, einmal angefangen, kaum wieder aus der Hand legen!
Kurzum: Felix Thijssen ist bei „De blauwe nacht“ zur Hochform aufgelaufen - von weichgezeichneter Altersmilde keine Spur!
Aus den genannten Gründen fand ich diesen Thijssen-Roman ganz besonders gelungen: ein spannender, anspruchsvoller, fesselnder Krimi, knallhart, rasant und trotzdem tiefgründig, der gewiss ein breites Publikum anspricht. Sehr empfehlenswert! "
(Stefanie Schäfer, Übersetzerin, Gutachten an Grafit-Verlag)
"In Barcelona wordt een Nederlandse vrouw gruwelijk vermoord. Haar geliefde, de schimmige kunsthandelaar Charlie Mann, die geen brandschoon verleden heeft, denkt dat iemand van zijn vroegere slachtoffers wraak op hem heeft willen nemen. Terug in Nederland verneemt hij dat daar een vrouw op dezelfde manier is omgebracht. Hij benadert Max Winter, privedetective, die nog rouwt om het verlies van zijn vrouw en dochter. Er is een derde moord nodig voordat ze op het spoor komen van vier vriendinnen die een gezamenlijk geheim verbergen. In dit tiende Max Winter en het derde Charlie Mann avontuur zijn de twee hoofdpersonen verenigd en daarmee heeft de schrijver het zich niet gemakkelijk gemaakt. Het kost de lezer moeite om zich met een van de twee te vereenzelvigen, de verschillende perspectieven wekken verwarring en de structuur van het verhaal heeft er vooral in het begin van te lijden. Dat het toch nog een sterke thriller wordt, is een knap stuk werk. Een Felix Thijssen smaakt altijd naar meer. Paperback met normale druk."
(NBD|Biblion recensie, G.P. Schuring)
Kopieën van recensies uit bijv. kranten over dit boek (en andere boeken van Felix Thijssen) zijn zeer welkom. Indien in uw bezit, stuur svp een email.
