De politie tast vervolgens in het duister naar de dader en diens motief. Judith Colijn, de rancuneuze weduwe, schakelt Max Winter in om onderzoek te doen naar Isabelle. Het verleden van haar echtgenoot blijkt echter veel interessanter. Ben Visser heeft vroeger andere namen gehad en het spoor leidt zowel naar een getuigenbeschermingsprogramma in de Verenigde Staten als een wijnboerenfamilie in Frankrijk. En dan blijkt Isabelle, tot grote ontstentenis van de weduwe Judith, ook nog zwanger te zijn.
Max Winter ziet zijn relatie met de pottenbakster Marga ondertussen afbrokkelen en beleeft een onstuimige nacht in een Antwerpse hotelkamer met zijn steun en toeverlaat CyberNel.
Opmerkelijk is dat de hoofdpersoon Max Winter pas op pagina 79 voor het eerst ten tonele verschijnt en dat het boek, anders dan Cleopatra, in de hij-vorm is geschreven. Dat laatste is waarschijnlijk gebeurd om de belevingen van Isabelle indringender te kunnen beschrijven.
Minpuntjes zijn een tweeling die voor een toch wat bizarre ontknoping zorgt en de wel erg grote toevalligheid dat er een vroegere band tussen Ben en Isabelle blijkt te zijn, die de plotselinge heftige verliefdheid moet verklaren.
Het boek is wederom opgedragen aan echtgenote Fe Mylene Sagra. En verder aan Alice en haar Limburgers, Jan Peter Sengers en Anja, en ter herinnering aan Gerrit.
Een jaar na het winnen van de Goude Strop met “Cleopatra” werd “Isabelle” genomineerd voor dezelfde prijs.
VN´s Detective & Thrillergids: “Mooie verteltoon, verrassende wendingen, tot slot gynaecologische vondst.” ****
Hester Carvalho in NRC van 20 augustus 1999 `Onbegrip der seksen´:
“De jury van De Gouden Strop (voor het spannendste Nederlandse boek) kan tevreden zijn: de prijs winnaar van dit jaar, Felix Thijssen, heeft met zijn nieuwe boek Isabelle zijn bekroonde Cleopatra al overtroffen. Isabelle heeft een beheerst plot (Thijssen lijdt niet aan de Amerikaanse neiging de ontknoping honderden pagina´s uit te stellen), personages van vlees en bloed, en is geschreven in een stijl die steeds soepeler lijkt te zijn geworden. Een vooruitgang vergeleken bij Cleopatra is een grotere aanleiding tot medeleven met de hoofdpersoon – met als pluspunt dat de titelfiguur hier nog leeft, waar die van Cleopatra al dood en begraven was.”
Berry Brinkhorst in Het Parool van 29 oktober 1999 `Denken, tobben, praten´:
“(…) spitse dialogen en trefzekere karaktertekeningen zijn in Isabelle, de tweede thriller van Felix Thijssen met privé-speurder Max Winter in d ehoofdrol, minstens zo belangrijk als het mysterie dat wordt ontrafeld. (…)
De auteur ontpopt zich (…) als een scherp observator van menselijk gedrag, de personages worden uitgebreid geintroduceerd en getypeerd. De ontwikkelingen zijn niet echt spectaculair, de spanning niet watje noemt bloedstollend (…). En toch weet Felix Thijssen, met zijn toegankelijke, vlotte stijl, de aandacht vast te houden. Dat heeft enerzijds te maken met de logische constructie van het – soms wat voorspelbare – verhaal,. De kracht ervan is de indringende wijze waarop de hoofdrolspelers de gebeurtenissen ondergaan en beleven. Isabelle is dan ook een thriller met roman-achtige trekjes. Enigszins teleurstellend is dat het karakter van private eye Max Winter (…) betrekkelijk weinig aandacht krijgt.”
“De ontknoping is om in te lijsten. Thijssen gaat op voor zijn tweede Gouden Strop.”
(Arno Ruitenbeek, “Winnaar Gouden Strop flikt het weer”, Noordhollands dagblad, 20 augustus 1999)
“Thijssen heeft zijn verhaal achteloos-soepel opgeschreven. De spanningsboog in Isabelle is zo nadrukkelijk en toch ongemerkt aanwezig dat je blijft doorlezen. Daarin schuilt de klasse van Felix Thijssen: hij hoeft zijn lezers niet te binden met ongeloofwaardig of bloederig spektakel, maar doet dat met een heldere en plausibele verhaalsconstructie. Isabelle bevat een paar voor de hand liggende plotwendingen, een smeuïge verrassing en een iets te braaf happy end.Maar die Max Winter is een goeie, slimme en sympathieke speurder.”
(Menno Schenke, “Speurders met een eigen karakter”, Algemeen Dagblad 23 juli 1999)
“ “Isabelle” ist ein Roman voller Sympathie für seine Figuren und ein Krimi mit einer packenden – sowohl tragischen als auch versöhnlichen – Handlung bis zum Schluss Überraschungen beriet hält.”
(Sibylle Haseke, Buchtipp vom 09.04.2002, www.wdr.de)
Hans Knegtmans in HP/De Tijd van 6 augustus 1999 `Goed bedoeld, slecht gedaan´:
“Ik mag wel verklappen dat ik niet blij was toen op 24 juni bekend werd gemaakt dat Felx Thijssens roman Cleopatra de Gouden Strop had veroverd. In dit blad had ik het boek afgedaan als `aardig´, en aardige boeken horen geen prijs te winnen. Thijssen had het met de onderscheiding gemoeide bedrag van ƒ 25.000 nog niet in ontvangst genomen of zijn volgende Max Winter avontuur lag al in de winkel. Een goede gelegenheid om te zien of de jury het bij het verkeerde eind had gehad of ik. Na lezing kan ik opgelucht ademhalen. Ook de roman Isabelle komt voor geen enkele prijs in aanmerking."
