Rosa (2003)

In dit alweer zevende deel in de reeks, krijgt Max Winter de opdracht van Arin Reider Bodosian, een rijke Armeense weduwe, om het hart te zoeken van haar overleden dochter Rosa Siroun, een meisje van 18 van wie het hart na een dodelijk auto-ongeluk naar een hartpatiënt is gegaan. De moeder van het meisje droomt van haar dochter omdat haar hart nog leeft. Zij hoopt dat het meisje dat het hart heeft gekregen met haar een project in Armenië wil opzetten. Groot is echter haar teleurstelling als Max Winter met het bericht komt dat de persoon die het hart heeft gekregen geen meisje is maar een jongen, genaamd Victor de Vries. En dan vertelt hij maar niet dat Victor een crimineel verleden heeft en de veroorzaker van het auto-ongeluk was. Victor is spoorloos verdwenen. Bij zijn zoektocht naar Victor stuit Max Winter op een moord op ene Dufour, een zonderlinge oude man in Otterlo. Het blijkt dat Dufour van plan was om samen met Abraham Kars, een aan lager wal geraakte journalist die nog wat inkomsten genereert in het lezingencircuit, het tijdschrift “Europa” op te zetten. Kars heeft een buitenechtelijke relatie met de mooie Betty, de zus van Victor. Heeft de spoorloze verdwijning van Victor iets te maken met de moord op Dufour en wat is de rol van Kars in het geheel?

Uitgeverij Luitingh ~ Sijthoff B.V., Amsterdam, ISBN 90 245 4594 3. Omslag: Lodewijk Thijssen.

Zoals alle andere Max Winter mysteries is ook “Rosa” het lezen waard: de roman heeft vaart en humor en – anders dan de meeste Nederlandse thrillers – zijn de karakters redelijk uitgewerkt en zijn de dialogen realistisch. “Rosa” is echter niet het beste deel uit de Max Winter-reeks. Wat tegenvalt is de grote rol die het toeval speelt in het boek. Zo zijn het auto-ongeluk en de harttransplantatie die daarop volgt belangrijk voor de plot, maar wordt door Thijssen geen plausibele verklaring gegeven voor de toevalligheid dat juist deze personen betrokken waren bij het ongeluk. “Rosa is een ongebruikelijk en origineel verhaal in een zeer eigen, suggestieve en niet altijd even snel te doorgronden stijl die even doeltreffend als onderhoudend is. […] Wat de Max Winter reeks zo charmant tot een van de betere detectiveseries van Nederlandse bodem maakt is de degelijke, maar nauwelijks cynische of harde hoofdpersoon. Hij is creatief met de waarheid, maar ook oprecht in zijn gevoelens en betrekkelijk normaal om niet te zeggen adequaat in zijn handelen. Dat maakt hem allerminst tot een superspeurder, maar eerder tot een aimabel soort `gewone held´ wiens avonturen je met plezier volgt.” (Gert Jan de Vries in NRC van 16 januari 2004). “Felix Thijssen werkte dit intrigerende gegeven slim en met vaart uit, maar hij gaat in de complexiteit van het verhaal tenslotte zo ver, dat de geloofwaardigheid een beetje in het geding komt. Een onsje minder had Rosa sterker gemaakt.” (Menno Schenke in Algemeen Dagblad van vrijdag 14 November 2003). “Zoals vaker in de serie spreken de bijfiguren meer tot de verbeelding dan de hoofdfiguren. Max en CyberNel zijn aardig, beschaafd en bovenal kleurloos. Thijssens taalgebruik is zoals zijn protagonisten: correct maar niet bijzonder memorabel. Rosa is een verhaal dat bij uitstek past bij een reis naar het vakantieadres. Net wanneer het vliegtuig landt is het boek uit, en de vakantiepret kan beginnen.” (Vrij Nederland Detective & Thrillergids, 29 mei 2004: **) “Vlot geschreven, prettig om te lezen, spannend door alle kronkels van de intrige” (Willy Wielek, “Watson apporteert mensenoor, Trouw, 8 november 2003)

“ Felix Thijssen skizziert als erzählender Maler den Alltag der Armut und die landläufige Verzweiflung in scharf umrissenen Genreszenen. So entsteht ein fein zu lesendes Stück niederländischer Milieus, das von ferne an Simenon erinnert. Doch dem fehlte Thijssens heitere Grundstimmung. Max Winter ist schließlich zum ersten Mal Vater geworden.” (Tobias Gohlis, Die Zeit, 11.05.2005, “Mord und Totschlag”)

Duitse vertaling