Wie ben ik?
Welkom op de website met deze vreemde naam.
Laat ik mij even voorstellen: ik ben Gerard, 25 jaar en lichamelijk gehandicapt. Ik maak gebruik van een rolstoel. Daar is goed mee te leven, de voorzieningen in Nederland zijn redelijk goed en de toegankelijkheid van (openbare) gebouwen is goed.
Toch is er een probleem wat anderen in een rolstoel wel zullen herkennen: als je naar het toilet moet - en wie moet dat niet? - dan is dat vaak heel erg lastig. Hoe vaak is het niet gebeurd dat ik eerder weg ging op een feest of avond uit omdat ik naar de wc moest.
Uiteindelijk heb ik gekozen voor een doeltreffende oplossing: ik draag soms een luier. Ik ben niet incontinent, en heb een goede controle over mijn sluitspieren. Maar ik doe mezelf een luier om als ik weg ga naar plaatsen waarvan ik weet dat er geen toegankelijk toilet is.
Op deze site wil ik hierover wat meer vertellen om ook aan andere gehandicapten duidelijk te maken dat het (voor mij) een goede oplossing is. Het is denk ik toch wel een beetje een taboe om ervoor te kiezen om een luier aan de doen en het dan in je broek te doen.
Waarom luiers?
Voordat ik luiers ben gaan gebruiken heb ik veel nagedacht over andere oplossingen.
Allereerst natuurlijk begonnen met heel weinig te drinken. Maar ja, na een paar uur moet je toch een keer naar de wc.
Het meest voor de hand liggend is een draagbare urinaal. Maar waar gebruik je die? In een hoekje bij de garderobe, of buiten tussen de geparkeerde auto's. Bovendien heb ik een keer zo'n ding uit m'n handen laten flikkeren met als gevolg dat ik meteen naar huis kon.
Een vriend van me kwam met de suggstie om een luier te gebruiken. In het begin dacht ik dat hij een grapje maakte, maar hij meende het serieus. We hebben erover gepraat en het leek me misschien toch een redelijke oplossing, hoe gek het ook lijkt als je ervoor kiest om in je broek te plassen.
Bij de apotheek heb ik een proefpakketje meegenomen.
De eerste keer
De allereerste keer heb ik thuis geoefend. Nadat ik een luier had aangedaan stond ik mezelf uitgebreid in de spiegel te bekijken of het onder mijn kleren zichtbaar was. Nee dus. Het scheelt natuurlijk wel dat ik in een rolstoel zit, daardoor valt het niet zoveel op. Wel moet je oppassen dat de luier niet boven je broekrand uitkomt.
Na een tijdje moest ik plassen en het koste me de grootste moeite mezelf te ontspannen. Ik plaste in de luier en merkte dat alles werd geabsorbeerd. Mij broek werd niet nat. Het voelde heel vreemd. En toen nog meer geplast. Het verbaasde me hoeveel zo'n luier kan opnemen.
De keren daarna
Ik heb een aantal keren thuis 'geoefend' om er zeker van te zijn dat ik geen natte broek zou krijgen. Dat gaf me genoeg zelfvertrouwen om uit te gaan en de luier te gebruiken. Niemand ziet het, niemand weet het.
Als ik in een restautant zit en ik moet naar de wc, dan begin ik gewoon te plassen en niemand die het merkt. In het begin wachtte ik tot ik heel nodig moest, maar ik merkte dat een luier beter absorbeert als je niet alles in een keer uitplast.
Internet
Ik ben op internet op zoek gegaan of er meer mensen zijn die dit zo doen. Het blijft toch iets wat niet zo gemakkelijk te bespreken valt in je omgeving. Ik zag een site over incontinentie en daar stond inderdaad wel een verhaal van een andere gehandicapte jongen. Ook ben ik terecht gekomen op een 'luier startpagina' maar daar staan veel verwijzingen naar mensen die het 'leuk' vinden om een luier te dragen. Dat zijn voor mij hele gekke sites, maar ik heb er wel een aantal plaatjes gevonden die een beetje mijn situatie weergeven als ik een luier aan heb, die heb ik op deze site neergezet.
Mocht je willen reageren of je ervaaringen willen delen, stuur me dan een email!