Mαθαίνοντας στο Internet Φυσική -www.oocities.org/gutsi1

Αντώνιος Ι. Γκούτσιας - Φυσικός, e-mail: gutsi1@yahoo.com , site: www.oocities.org/gutsi1

...όπως υπογράμμισα στο βιβλίο μου: "Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των εθνών", η ικανότητα διατήρησης ενός πλεονεκτήματος μέσω φθηνού εργατικού δυναμικού ή και μέσω οικονομιών κλίμακος αναφέρεται στα παλιά "παραδείγματα". Τα παραδείγματα αυτά έχουν ξεπερασθεί. Σήμερα, ο μόνος τρόπος να πετύχει κανείς ανταγωνιστικό πλεονέκτημα είναι μέσω καινοτομιών και βελτιώσεων. (Τούτο βέβαια απαιτεί εκπαίδευση υψηλού επιπέδου)

(Michael Porter) Από την ενότητα: Δημιουργώντας τα πλεονεκτήματα του μέλλοντος

Σχόλιο 1: Χώρες όπως οι Δανία και η Γερμανία διακρίνονται για τις πολλές εξαγωγές προϊόντων τους, παρ' ότι έχουν τουλάχιστον διπλάσιο εργατικό κόστος απ' ότι οι Ελλάδα. (Για τους Δανούς: ονομάζονται και "μυελοπώλες" του βορρά).

Σχόλιο 2: Αν σήμερα βασίσεις την ανάπτυξή του στο φθηνό εργατικό δυναμικό, πρέπει να περιμένεις ότι κάθε χρόνο να κατεβάζεις τον πήχυ των εργατικών απαιτήσεων, αφού κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι εργατικό δυναμικό άλλων χωρών θα διεκδικεί το "κομμάτι" που τώρα εσύ καλύπτεις. (Μ΄άλλα λόγια αν διάλεξες τον "πάτο" από οκνηρία αυτό σημαίνει ότι έτσι δεν εξασφάλισες ούτε την ησυχία σου).

08/04/2002 gutsi1@yahoo.com (δεκτά σχόλια στην παραπάνω προβληματική)

MEGA - BAR - ON

Κάποτε, πολύ παλιά, οι εύποροι αυτού εδώ του τόπου αισθάνονταν ιερή την υποχρέωση να προσφέρουν εις ανταπόδοση κάτι από όσα πολλά και δαψιλή κέρδισαν από την πατρίδα. Το αισθάνονταν ως χρέος τιμής και ως κοινωνικό καθήκον του ενός απέναντι στο σύνολο. Επίσης, διαπνέονταν από την υγιή φιλοδοξία το όνομά τους να παραμείνει στο διηνεκές συνδεδεμένο με κάποιο κοινωφελές ίδρυμα, ένα νοσοκομείο, μια πινακοθήκη, ένα θεσμό υποτροφιών και όχι με σκάνδαλα, κοινωνικές αδικίες ή αλαζονική επίδειξη του πλούτου. Αυτή η αρετή του "καλού ονόματος" μετά θάνατον ονομαζόταν "υστεροφημία" και εξέφραζε έναν πανάρχαιο, πλην επίκαιρο έως πρόσφατα κώδικα αξιών.
Αν θέλετε, την παρόρμηση αυτή αναζωπύρωναν, ενδεχομένως τύψεις για τα μέσα τα οποία μετήλθαν εκείνοι οι άνθρωποι της δύναμης ώστε να αποκτήσουν τον πλούτο που κατείχαν. Άρα, τους ενδιέφερε περισσότερο να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων ως "ευεργέτες" και ουχί ως σκανδαλοθήρες, σκανδαλοποιοί και εκμεταλλευτές της συγκυρίας ή του μόχθου άλλων.
Αυτά συνέβαιναν κάποτε και αφορούσαν τα ονόματα του Γ. Αβέρωφ, του Μαρασλή, των αδελφών Ζάππα, του βαρώνου Σίνα, για να φτάσουμε στην εποχή του Αρ. Ωνάση ή του Γ. Λάτση. Άνθρωποι που κέρδισαν πολλά και αισθάνονται ένα είδος εθνικής οφειλής προς αυτόν εδώ τον, τόσο συχνά, καθημαγμένου τόπο από εμφυλίους, κατοχές. Μεταναστεύσεις, καταστροφές κ.λ.π. Ήταν τότε που το επίθετο "εθνικός" προσπόριζε τιμή και υπερηφάνεια σε όποιο ουσιαστικό του και δεν απαξιωνόταν ως σωβινιστικό, πατριδοκαπηλικό ή απλώς παρωχημένο. Και σήμερα;
Α, σήμερα οι κάτοχοι του πλούτου αισθάνονται και δρουν ως κατακτητές του τόπου, οι οποίοι δεν οφείλουν σε κανένα τίποτε, δεν τους περιστέλλει ουδείς ηθικός ή ποινικός νόμος, ενώ η πολιτεία - ή μήπως και το πολίτευμα;- είναι άθυρμα στα επιδέξια - καλύτερα αμφιδέξια - χέρια τους.
Είναι αυτοί που ως κάτοχοι των ηλεκτρονικών ΜΜΕ ηδονίζονται να προπαγανδίζουν μια γυάλινη εικονική Ελλάδα, στην οποία πρωταγωνιστούν σκυλοντίβες, ροζ ιστορίες, υστερίες celebrities, με άλλα λόγια, όλο το σακχαρόπηκτο, υπερφουσκωμένο τίποτε που συγκροτεί τα περιώνυμα- ή μήπως ιδιώνυμα; - δελτία ειδήσεων. Τα οποία πάντως θα ήταν εντιμότερο να αποκαλούνται δελτία συσκοτίσεων, παραπληροφόρησης και συστηματικής προπαγάνδας του χυδαίου.
Ας το πούμε απλά: Η τηλεόραση, λόγω της ληθαργικής της δύναμης και της μαγγανείας των εικόνων που παράγει, δημιουργεί σοβαρότατο εθισμό - κάτι σαν ναρκωτικό - ιδιαίτερα σε άτομα μειωμένων αντιστάσεων: σε νέους απαίδευτους, απληροφόρητους. Παράλληλα, λειτουργεί ως ύπατος "προαγωγός" αξιών, δημιουργεί ιδεολογία, παράγει πρότυπα, επιβάλλει συμπεριφορές, προτείνει αισθητική. Η τηλεόραση, ενώ θα μπορούσε να είναι δραστικότατο όπλο πολιτισμού και παιδείας, λειτουργεί σαν αργό αλλά δραστικότατο δηλητήριο.
Να γιατί υπαινίχτηκα πιο πάνω ευθύνες των ιδιοκτητών της. Άνθρωποι που έχουν καταστεί ηγεσία αυτού του τόπου σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι ανεπίτρεπτο να προσφέρουν στον τόπο εις ανταπόδοσιν Bar και οργουελικούς Big Brother. Είναι ανεπίτρεπτο το κέρδος και η λατρεία του Μαμμωνά να τους σπρώχνει ώστε να ταϊζουν σκουπίδια, "ψυχαγωγώντας", δηλαδή εκμαυίζοντας τη νεολαία και όσους αδυνατούν να αντισταθούν.
Αλήθεια, σας ρωτώ, πως συνυπάρχουν Μέγαρο και Bar;
Εκτός κι αν όλα συμψηφίζονται γλυκά ή αν business is business ή - ακόμα χειρότερα - αν και ο πολιτισμός δεν είναι παρά μία ακόμα "μπίζνα".

Μάνος Στεφανίδης
Διευθυντής του Μουσείου Φρυσίρα (Από τον ΕΠΕΝΔΥΤΗ 16-17/3/2002)

Άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" 3-2-2002 επιμέλεια: Θεόδωρος Κρητικός - Φυσικός, δρ ιστορίας των επιστημών, καθηγητής στο Πειραματικό Λύκειο της Βαρβακείου Σχολής.

Eπτά αρχές για την παιδεία του μέλλοντος O Eντγκάρ Mορέν καταθέτει συγκεκριμένες προτάσεις για τον σχεδιασμό της εκπαίδευσης
Του Θεόδωρου Κρητικού
Εντγκάρ Μορέν-Οι εφτά γνώσεις-κλειδιά για την παιδεία του μέλλοντος-Mετ. Θοδωρής Τσαπακίδης-Eκδόσεις του εικοστού πρώτου

Με αξιοθαύμαστη εμμονή και ανάλογη έμφαση τονίζεται, σε κάθε σχετική ευκαιρία, ότι η σύγχρονη παιδεία και κυρίως η σχολική της θέσπιση οφείλουν να ακολουθούν κατά πόδας τους ρυθμούς των σύγχρονων αλλαγών. Ενώ όμως συχνά πυκνά γίνεται λόγος για "αναγκαία προσαρμογή του σχολείου" σε μια κοινωνία που διαρκώς αλλάζει, σπανίως ακούμε να επισημαίνονται τα πνευματικά μας εφόδια, στα οποία οφείλουμε να εδράζουμε τις μεταρρυθμιστικές μας προτάσεις.
Ο Εντγκάρ Μορέν, που γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα τους γόνιμους τρόπους, με τους οποίους οι επιμέρους γνώσεις υπηρετούν την ολιστική σύλληψη της πραγματικότητας, καταθέτει δημοσίως, για άλλη μια φορά, τη σφαιρική και ολοκληρωμένη του άποψη. Ο Γάλλος συγγραφέας, επιχειρώντας να ανταποκριθεί στο αίτημα για συγκεκριμένες και ουσιαστικές προτάσεις που θα αποσαφηνίζουν το θολό τοπίο της (φερόμενης ως διαρκούς και γενικευμένης) "κρίσης", συνοψίζει σε εφτά γνώσεις-κλειδιά τις εκπαιδευτικές αρχές, στις οποίες οφείλει να εδράζεται η παιδεία του μέλλοντός μας. Οι εν λόγω αρχές, ως απόσταγμα της μακραίωνης πολιτισμικής και διανοητικής μας ιστορίας, συμπυκνώνουν τις γνωστικές μας κατακτήσεις, υποδεικνύοντας συγχρόνως και τις δέουσες προοπτικές των εκπαιδευτικών μας στρατηγικών.

Αρχή πρώτη: Η παιδεία πρέπει να δείξει κατ' αρχήν "ότι δεν υπάρχει καμία γνώση που να μην απειλείται, σε κάποιο βαθμό, από το λάθος και την ψευδαίσθηση". Τα λάθη του νου, τα διανοητικά λάθη και οι ψευδο-ορθολογισμοί οφείλουν λοιπόν να βρίσκονται στο επίκεντρο των εκπαιδευτικών μας ανησυχιών από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Αρχή δεύτερη: Η παιδεία μας οφείλει να μυήσει τον πολίτη της νέας χιλιετίας στους τρόπους και τις μεθόδους, με τις οποίες προσεγγίζονται οι κατηγορίες του πλαισίου, της σφαιρικότητας, του πολυδιάστατου και του πολύπλοκου. Η μέχρι τώρα παιδεία μας "δεν μας έμαθε να συσχετίζουμε τις γνώσεις, αλλά να τις διαχωρίζουμε, να τις περιχαρακώνουμε και να τις απομονώνουμε". Απαιτείται λοιπόν μια μεταρρύθμιση της σκέψης, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ίδια μας η ικανότητα να οργανώνουμε τη γνώση.
Αρχή τρίτη: Γνωρίζουμε ήδη ότι ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα της φύσης, που "ανέπτυξε με απίστευτο τρόπο τις δυνητικότητες της ζωής". Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο άνθρωπος ολοκληρώνεται ως πλήρες ανθρώπινο ον "μόνο μέσα από και μέσα στον πολιτισμό". Οφείλουμε, επομένως, να οργανώσουμε "μια βασική και παγκόσμια εκπαίδευση που θα ασχολείται με την ανθρώπινη συνθήκη", με την πληρέστερη δυνατή γνωστική προσέγγιση της ανθρώπινης φύσης.
Αρχή τέταρτη: Η παιδευτική προετοιμασία για την πλανητική μας εποχή φαίνεται πως επείγει. Οφείλουμε επομένως να μη θέτουμε σε αντιπαράθεση το παγκόσμιο και τις πατρίδες, αλλά να "συνδέουμε τις οικογενειακές, τοπικιστικές, εθνικές, ευρωπαϊκές μας πατρίδες, ομόκεντρα, και να τις ενσωματώνουμε μέσα στο συγκεκριμένο σύμπαν της γήινης πατρίδας". Πράγματι, αν η έννοια της πατρίδας παραπέμπει σε μια κοινή ταυτότητα, σε μια σχέση συναισθηματικής υπαγωγής, εν τέλει σε ένα κοινό πεπρωμένο, "τότε μπορούμε να εισαγάγουμε την έννοια της Γης-Πατρίδας".
Αρχή πέμπτη: "Είναι αναγκαίο όσοι έχουν αναλάβει το έργο της εκπαίδευσης να πάνε στην πρώτη γραμμή της αβεβαιότητας των καιρών μας". Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε να επινοήσουμε τη διδασκαλία, με την οποία η σκέψη θα εξοπλιστεί και θα σκληραγωγηθεί για να αντιμετωπίσει την, πανάρχαιη κατά τα άλλα, κατηγορία της αβεβαιότητας.
Αρχή έκτη: Η κατανόηση συνιστά πρωτεύουσα παιδευτική στοχοθεσία. Για την εκπαιδευτική της πρόσληψη, ωστόσο, η μετάδοση και η πρόσληψη των πληροφοριών μέσω της προβεβλημένης ψηφιακής τεχνολογίας δεν φαίνεται να επαρκούν. Απαιτείται ιδιαίτερη παιδευτική προετοιμασία που θα καλλιεργεί τον αυτο-κριτικό έλεγχο. Πρόκειται για διαδικασία, που αναμφιβόλως προϋποθέτει "μια μεταρρύθμιση των αντιλήψεων που επικρατούν".
Αρχή έβδομη: Κάθε πρόοδος που έχει να κάνει με τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει "την ανάπτυξη, συγχρόνως, της αυτονομίας του ατόμου, της συμμετοχής του στην κοινότητα και της συνείδησης του ότι ανήκει στο ανθρώπινο είδος". Επομένως, η ηθική προς την οποία οφείλει να προσανατολίζει σταθερά η εκπαιδευτική μας δοκιμασία, πρέπει να προβάλλει την ανθρωπότητα ως κοινή συνείδηση και, κυρίως, ως πλανητικό πεπρωμένο.
Ο Εντγκάρ Μορέν κατέθεσε την πρότασή του για τη δέουσα παιδεία του μέλλοντός μας στο πλαίσιο των σχετικών αναζητήσεων και συνακόλουθων εκδοτικών πρωτοβουλιών της UNESCO. Υπάρχει, άραγε, καλύτερη πρόταση για τον σχεδιασμό μιας εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής, που θα επιδιώκει τη μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των γνωστικών μας κατακτήσεων;

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_303595_03/02/2002_14697

Από το βιβλίο: " Η επιχείρηση του μέλλοντος" (ROWAN GIBSON)

…Έχουμε σχεδιάσει τα σχολεία μας με βάση την υπόρρητη παραδοχή ότι όλα τα προβλήματα στον κόσμο έχουν λυθεί και ότι ο δάσκαλος ξέρει τις απαντήσεις*. Έτσι η δουλειά του δασκάλου είναι να δώσει στους μαθητές το πρόβλημα, κατόπιν την απάντηση και, στην κυριολεξία, να τους βάλλει σε τάξη. Σύμφωνα με την δικιά μου άποψη για τον κόσμο, δηλαδή, το μελλοντικό κόσμο των συνεχών ασυνεχειών, τα προβλήματα δεν είναι δεδομένα. Πρέπει να επινοήσουμε τον κόσμο. Επομένως, η παραδοσιακή εκπαίδευση κινδυνεύει να καταστεί μη εκπαίδευση. Πολλές από τις παραδοχές που υποστήριζαν την εκπαίδευση που έλαβα εγώ στηριζόταν στην πεποίθηση ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορούμε να μάθουμε στον κόσμο και ότι, αν μάθουμε αυτά τα πράγματα, θα μπορέσουμε να ζήσουμε στον κόσμο με σιγουριά. Πιστεύω ότι πολλές από αυτές τις παραδοχές πρέπει να τις ξεμάθω…
Πριν από την ανακάλυψη της τυπογραφίας, στις αρχές του δεκάτου πέμπτου αιώνα, ήμασταν υποχρεωμένοι να πιστεύουμε ότι οι θεσμοί όπως η μοναρχία και η Εκκλησία κατέχουν την γνώση. Ότι αυτοί οι θεσμοί ήταν, σε τελευταία ανάλυση, οι μόνες πηγές γνώσης και σοφίας που υπήρχαν. Στη συνέχεια, με την ανακάλυψη της τυπογραφίας, οι άνθρωποι μπορούσαν να διαβάσουν οι ίδιοι τη Βίβλο στη μητρική τους γλώσσα, στο σπίτι τους και μπορούσαν οι ίδιοι να αποφασίσουν το νόημα της ζωής, για την ηθική και κοινωνική τάξη. Ανακάλυψαν ότι πολλοί από τους παραδοσιακούς θεσμούς είχαν σαθρές βάσεις. Οι Βασιλείς και οι κληρικοί μετατράπηκαν ξαφνικά σε απλούς ανθρώπους, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν ήταν καλύτεροι από τους απλούς ανθρώπους. Η ανακάλυψη αυτή ήταν πολύ συναρπαστική και οδήγησε τους ανθρώπους να γίνουν δημιουργικοί και επιχειρηματικοί. Έχουμε λοιπόν, την Αναγέννηση και όλα τα θετικά που συνεπάγεται.
Ταυτοχρόνως οι άνθρωποι έχουν απέκτησαν μια έντονη αίσθηση ανασφάλειας, μια έντονη αίσθηση αβεβαιότητας, και επακολούθησαν διαμάχες και πόλεμοι αφού οι άνθρωποι άρχισαν να ανταγωνίζονται για την κατάληψη της εξουσίας που είχε μείνει κενή. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει στις μέρες μας. Και ενώ τότε ο καταλύτης ήταν η ανακάλυψη της τυπογραφίας, σήμερα είναι οι υπολογιστές, το διαδίκτυο και τα CD-ROM.
(* σημείωση: το δυσάρεστο είναι ότι δεν είναι λίγοι οι δάσκαλοι που συμπεριφέρονται ωσάν να έχουν τις απαντήσεις για όλα…)

Τμήματα της συνέντευξης του Peter Drucker* (o γκουρού των γκουρού)

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ------ 29/12/2001 σελ. 65

…Το διαδίκτυο έχει τις ίδιες επιπτώσεις που είχε ο σιδηρόδρομος πριν από 170 και πλέον χρόνια και η σημασία του μεγενθύνεται απ' αυτή του ηλεκτρισμού. Ο σιδηρόδρομος, κορυφαίο αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης, ακολουθήθηκε από εφευρέσεις που δεν όφειλαν τίποτε στην μηχανή, αλλά αλλού, όπως για παράδειγμα ο τηλέγραφος, τα λιπάσματα, η φωτογραφία, οι επενδυτικές τράπεζες και το μαζικό εμπόριο. Έτσι σήμερα, η τεχνολογική επανάσταση θα αφορά βιομηχανίες που θα έχουν μικρή σχέση με τις τεχνολογίες της πληροφορίας και την πληροφορική. Οι βιοτεχνολογίες, κατά την εκτίμησή μου, αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο κύμα αυτής της επανάστασης που μας περιμένει…
…Όπως ήδη σας είπα, ο βασικός οικονομικός πόρος της εποχής μας είναι η γνώση. Η αξία δημιουργείται από την παραγωγικότητα και τον νεωτερισμό, που και τα δυο είναι η πρακτική εφαρμογή της γνώσης στην εργασία.
…Στην μετακαπιταλιστική κοινωνία, η κοινωνική πρόκληση θα αφορά τον τρόπο με τον οποίο θα εξασφαλίζεται η αξιοπρέπεια μιας κοινωνικής τάξης, η οποία θα απαρτίζεται από τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες και οι οποίοι θα διαφέρουν, μορφωτικά από τους εργαζόμενους της γνώσης. Επειδή η πρώτη κατηγορία θα είναι η κοινωνική πλειοψηφία, ακόμη και στις ανεπτυγμένες χώρες, πρέπει να εξευρεθεί ένα σημείο ισορροπίας ώστε να αποφευχθούν διανοητικές ρήξεις.
…. Πράγματι, η γνώση κατά της άγνοιας αποτελεί ένα πιθανό πεδίο σύγκρουσης. Θα είναι και ο χώρος των νέων ανισοτήτων, δεδομένου ότι η γνώση μεταβάλλεται και εμπλουτίζεται με μεγάλη ταχύτητα. Έτσι, οι διαδικασίες παραγωγής πλούτου είναι σε ορισμένες περιπτώσεις στιγμιαίες. Νομίζω ότι στην αρχή του 21ου αιώνα τα πάντα είναι ακόμα ρευστά. Βρισκόμαστε σε μεταβατική εποχή, από τη διαχείριση της οποίας πολλά θα εξαρτηθούν. Κατά γνώμη μου, ο τρόπος με τον οποίον οι ανεπτυγμένες χώρες θα χειρισθούν τις αλλαγές θα είναι καθοριστικός για την ιχνογράφηση του μέλλοντος. Τεράστιες όμως είναι ευθύνες καθενός από εμάς. Ο τρόπος με τον οποίον εμείς θα αντιδράσουμε στις προκλήσεις του μέλλοντος, θα μας δείξει πως θα περάσουμε από την μεταβατική περίοδο. Με άλλα λόγια, δίνω μεγάλη σημασία στην έννοια του μάνατζμεντ του εαυτού μας και στην έφεσή του για συνεχή δράση. Σε περιόδους, όπου σφυρηλατείται το μέλλον, η συνεχής δράση είναι αυτή που διαφοροποιεί τους ανθρώπους.
….Το μάνατζμεντ είναι περισσότερο πρακτική παρά θεωρία. Κατά συνέπεια, η πράξη αρχίζει από εμάς τους ίδιους….Πιστεύω ότι το μάνατζμεντ απαιτεί μόνιμη εγρήγορση. Κάθε άνθρωπος πρέπει να γνωρίζει τον τρόπο να παραμένει νέος και πνευματικά ακμαίος. Πρέπει να συνηθίσουμε να αλλάζουμε αυτά που κάνουμε και να ξεφεύγουμε από την αδράνεια της συνήθειας….

* Ο Peter Drucker είναι ο άνθρωπος που ανήγαγε το μάνατζμεντ σε φιλοσοφία, είναι 91 ετών και είθε να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα, έχουμε πολλά να ωφεληθούμε από το πρωτότυπο και γόνιμο πνεύμα του.

Παιδείας ανισότητες (http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_100002_03/04/2002_20475)

Tις συνέπειες των αντιφάσεων του υφισταμένου εξεταστικού συστήματος, αλλά και τις διευρυνόμενες κοινωνικές ανισότητες που παρατηρούνται κατά την εισαγωγή στα AEI και TEI, αναδεικνύουν τα αποτελέσματα ανάλυσης εκ μέρους του Iνστιτούτου Στατιστικής του Oικονομικού Πανεπιστημίου Aθηνών, των επιδόσεων των μαθητών της Γ΄ Λυκείου κατά την περυσινή χρονιά.

Eν πρώτοις επιβεβαιώνεται η πίεση προς τα κάτω που ασκούν οι αντικρουόμενοι στόχοι του νέου εξεταστικού συστήματος. Kαθώς διά μιας εξετάσεως επιχειρείται να αξιολογηθεί ταυτοχρόνως τόσο η απαιτούμενη προς προαγωγή ελάχιστη αναγκαία απόδοση, όσο και η διαγωνιστική επιλογή των καλυτέρων προς εισαγωγή στα πανεπιστήμια, τεράστιος αριθμός μαθητών ωθείται στη συγκέντρωση βαθμολογίας κάτω του 15. Σε όλες ανεξαιρέτως τις περιοχές της χώρας το ποσοστό αυτό υπερβαίνει το 52,8% και φθάνει σχεδόν το 70% στην ακραία περίπτωση των αποφοίτων Λυκείου των νησιών του Iονίου. Oπως σημειώνεται μάλιστα από τους ερευνητές, η κυριαρχούσα τάση είναι αυτή της συνεχούς επιδείνωσης.

Eπιπροσθέτως, ενώ κατά γεωγραφική περιοχή της χώρας παρατηρείται εντυπωσιακή ομοιομορφία στις ομάδες απόδοσης (π.χ. παντού οι μαθητές που δεν παίρνουν απολυτήριο κυμαίνονται από 1-2,4%, όσοι παίρνουν από 15 έως 19 κυμαίνονται από 35-38,5% με εξαίρεση τα νησιά του Aιγαίου και του Iονίου κ.ο.κ.), σοβαρότατες διαφορές παρατηρούνται στην απόδοση των μαθητών δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων.

Iδιαιτέρως κρίσιμες είναι οι διαφορές στον τομέα των αριστούχων, όπου ο αριθμός εκείνων που φοίτησαν σε ιδιωτικά σχολεία είναι υπερδιπλάσιος των αποφοίτων δημοσίων σχολείων (11,56% έναντι 4,74%), αλλά και στην ομάδα εκείνων που έλαβαν από 15 έως 19 (53,41% των προερχομένων από ιδιωτικά έναντι 35,32% των προερχομένων από δημόσια σχολεία). Aυτό σημαίνει ότι οι τελειόφοιτοι ιδιωτικών καταλαμβάνουν σε πολύ υψηλότερο ποσοστό τις θέσεις των AEI που παρουσιάζουν υψηλή ζήτηση.

Tο πρόβλημα που αναφύεται δεν είναι βεβαίως στατιστικό, αλλά κοινωνικό. Στην ανώτατη παιδεία είχαν λίγο πολύ ισότιμη πρόσβαση κατά τις τελευταίες τρεις - τέσσερις δεκαετίες μαθητές προερχόμενοι από όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα. Δεδομένου, όμως, ότι οι μαθητές των ιδιωτικών σχολείων προέρχονται κατά τεκμήριο από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, είναι πλέον σαφές ότι έχουν τεθεί σε κίνηση διαδικασίες επέκτασης των κοινωνικών διαφορών και στις πραγματικές δυνατότητες επιλογής κατεύθυνσης σπουδών για τους μαθητές που προέρχονται από τις ασθενέστερες κοινωνικές τάξεις.

Aυτή η τάση, αν δεν αναστραφεί, θα οδηγήσει σε καταστάσεις «ντε φάκτο» κοινωνικού αποκλεισμού. H υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης, δηλαδή, θα αρχίσει να έχει σοβαρότατες κοινωνικές συνέπειες, οι οποίες μέχρι τώρα υποβόσκουν. Eίναι καιρός να παύσουν να εθελοτυφλούν τόσο η κυβέρνηση, που βεβαίως φέρει την κύρια ευθύνη λήψης μέτρων διόρθωσης της κατάστασης και αναστροφής της πτωτικής πορείας, όσο και οι υπόλοιποι παράγοντες της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με πρώτους τους διδάσκοντες, αλλά και καθόλου ανεύθυνους τους μαθητές και τους γονείς.

Tο δημόσιο σχολείο χάνει τα πρωτεία... (
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100024_03/04/2002_20548)

Tο δημόσιο σχολείο χάνει τα πρωτεία...
H εισαγωγή στα AEI τείνει να καταστεί προνόμιο των ανωτέρων κοινωνικών τάξεων
Tο δημόσιο σχολείο υποχωρεί, χάνει σταθερά την ισχύ του και τελευταίως καλύπτει ολοένα και λιγότερες θέσεις στις καλές πανεπιστημιακές σχολές. Στατιστικές έρευνες επιβεβαιώνουν τις αρχικές ανησυχίες ότι η κατάπτωση της δημόσιας εκπαίδευσης θα αναδείξει τα ιδιωτικά λύκεια σε πρωταγωνιστές.

Aπό την ανάλυση των αποτελεσμάτων στις περσινές Πανελλαδικές Eξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια, που διενήργησε το Iνστιτούτο Στατιστικής του Oικονομικού Πανεπιστημίου Aθηνών προκύπτει σαφέστατα ότι τα ιδιωτικά σχολεία παράγουν υπερδιπλάσιους αριστούχους απ' ό,τι τα δημόσια λύκεια, με αποτέλεσμα να καλύπτουν αναλογικά και περισσότερες από τις προνομιούχες θέσεις στα AEI. Συγκεκριμένα, οι αριστούχοι των ιδιωτικών σχολείων με βαθμό υψηλότερο του 19 έφθασαν πέρσι το 11,56%, έναντι μόλις 4,74% των δημόσιων σχολείων. H ίδια ανάλυση κατέδειξε, επίσης, μεγάλες διαφορές μεταξύ ιδιωτικών και δημόσιων σχολείων και στην κλίμακα από 15 μέχρι 19, ενώ απογοητευτική είναι η επίδοση των αποφοίτων σχολείων από τις τουριστικές νησιωτικές περιοχές των Kυκλάδων και του Iονίου.

Tο πρόβλημα που αναφύεται δεν είναι, βεβαίως, στατιστικό, αλλά ευθέως κοινωνικό, καθώς αίρεται η κατάκτηση της ισότιμης πρόσβασης στα AEI για μαθητές προερχόμενους απ' όλες τις κοινωνικές τάξεις. Aν η παραπάνω τάση δεν μεταβληθεί, αν το δημόσιο σχολείο δεν ξεπεράσει τις σημερινές αδυναμίες του, σε λίγα χρόνια η ανώτατη εκπαίδευση θα γίνει προνόμιο των ανώτερων τάξεων. Kαι όλα αυτά επί σοσιαλιστικής κυβέρνησης.

Αντώνιος Ι. Γκούτσιας - Φυσικός, e-mail: gutsi1@yahoo.com , site: www.oocities.org/gutsi1