Juni 2001:

Mijn ontslag ingediend Een heel vreemd idee, ik (Kim) heb zo'n 5 jaar op dezelfde school gewerkt en ga alles achterlaten. Alle dingen die zo vanzelfsprekend waren doe ik nu met een 'laatste-keer-hier gevoel. Veel meegemaakt daar, en dus laat je ook veel leuke dingen achter je, maar aan de andere kant hebben we ook iets leuks voor ons. Rik is inmiddels gepromoveerd, heeft zijn dr.titel binnen en daarmee zijn baan afgerond. Afscheid nemen op zo'n manier is dan misschien wat minder vreemd, maar ook dat was een raar moment.  

Geen baan meer, nu de rest nog. (Huur)huis opgezegd. ook daar heb ik, en daarna wij samen, een behoorlijke tijd doorgebracht. In die tijd veel spullen verzameld, waarbij nu steeds de vraag komt, wat doen we ermee? weggooien of opslaan? En met mijn opruimtalent...wordt er veel opgeslagen bij mijn ouders. Dit doen we in etappes, gewoon omdat dat wel handig uitkomt, om de paar dagen een paar doosjes, en daarbij lijkt het dan misschien niet zo veel voor mijn ouders... Het huisje hier wordt steeds leger, al is dat niet te zien omdat nu de rommel verspreid is. Het dilemma blijft : alle spullen verhuizen en dus de laatste weken in een leeg en dus ongezellig huis leven, of de laatste dagen alles verhuizen en deze weken in rommel leven? En het gevoel te hebben dat je niet verder kunt met opruimen.

Omdat we in de zomervakantie vertrekken terwijl er veel mensen ook op vakantie zijn, zijn we al enkele weken afscheid aan het nemen. Iedereen willen we nog wel een keertje zien, want driekwart jaar is erg lang. Gelukkig is er e-mail, en ik ben dan ook blij dat je op die manier makkelijk contact kunt houden met de andere kant van de wereld. Maar zolang we nog in Nederland zijn en de mogelijkheid hebben wil ik graag mensen nog live zien.

De laatste aankopen. De meeste reisspullen hadden we al, verzameld tijdens en voor de eerdere backpack-vakanties naar de Griekse eilanden en Australie Een goede rugzak, een lichtgewicht tent, stevige schoenen en meer van dat soort dingen. Wel nieuw is een goede fotocamera, omdat we zeker 2 jaar terug in Australie beseften dat we meer op de foto's wilden terug zien dan toen mogelijk was te fotograferen. En ook een goede verrekijker, om niets onopgemerkt aan ons voorbij te laten gaan. Uiteindelijk hebben we besloten om ook nog nieuwe selfinflating slaapmatjes te kopen want de oude zijn kapot en voor een goede nachtrust willen we dus goede matjes. We zullen overigens niet steeds in de tent slapen, niet overal is kamperen mogelijk. Waar dat niet is gaan we op zoek naar een hostel, waar veel backpackers overnachten...

Woensdag 8 augustus. Dinsdag 7 augustus (Nederlandse tijd) kwamen we aan in Darwin. We zijn toen eerst gaan zoeken naar een hostel, dat was niet eens zo makkelijk omdat veel hostels vol waren, en toen hebben we toch toegegeven aan de jetlag. Het was echt zwaar om wakker te blijven dus sliepen we in plaats van het voorgenomen uurtje 4 uur. Daarna het centrum in en wat rondgelopen om de omgeving te verkennen. En dat woensdag ook. Verder gaat alles hier prima, we hebben zelfs net een auto gekocht, althans, dat hebben we net besloten en morgen gaan we alles regelen. Gisteren hebben zitten rekenen en de conclusie was dat dat de goedkoopste manier van reizen is voor wat wij willen doen. Gek joh, lijkt hier heel gewoon om als backpacker een auto te kopen terwijl we toch zo goedkoop mogelijk willen reizen. Maar dat is het dus op deze manier. Een andere Nederlander met verstand van auto's heeft even mee gekeken of het de moeite en het geld waard is, en nog belangrijker, of we er met een gerust gevoel mee de weg op kunnen en niet in de middle of nergens stil staan straks.

Het weer is ook geweldig, lekker warm, goed te hebben dus.We zitten nu in het hostel maar proberen zo snel mogelijk op een camping te gaan staan. Als we een auto hebben zal dat sowieso makkelijker zijn want dan kan dat ook best uit het centrum zijn. Haha, we kunnen straks in de auto, station car, slapen, geen tent meer nodig. We zijn allebei al de twee nachten midden in de nacht wakker geweest. Toch die jetlag dus nog, maar ja, daar komen we wel overheen.

Zaterdag 11 augustus. We hebben de auto gekocht!! Vanmorgen zijn we met de verkoper naar de garage geweest en alles wat gemaakt moest worden is netjes ook gemaakt. op kosten van de verkoper, die was er van overtuigd dat het hem weinig ging kosten omdat het zo'n goede wagen was. De verkoper was overigens een Brabander, dus de term we'n schon waogen (of hoe je dat ook schrijft, de uitspraak is vast wel bekend) was van toepassing. er is wel erg veel in de auto gereden, hij zal vast een paar rondjes door OZ er al op hebben zitten, maar ons rondje haalt ie ook wel.

Voordat we de auto gingen kopen zijn we eerst vanmorgen het hostel uitgezet... Blijkbaar mag je maar drie dagen achter elkaar daar in een double room logeren, maar dat had niemand ons verteld... We waren dus behoorlijk homeless toen. Gelukkig hadden we een paar uur later een opgeknapte auto, waar we met gemak in kunnen slapen. Maar het kon nog mooier, er bleek een campingplaats vrij te zijn wat verder op. Een illegale plaats, de tent mag niet gezien worden omdat het eigenlijk niet hier is toegestaan maar achter een hek staan genoeg tenten en alle voorzieningen zijn er. Veel geluk dus vandaag!

Met de auto zijn we na het opzetten van de tent Darwin in en uitgereden. Zo zie je wel meteen veel meer omgeving. Ontzettend mooi allemaal, overal palmbomen en helderblauw water. Aborigonals zie je hier ook heel erg veel. Precies zoals je in de boekjes ziet. Het lijkt wel of ze de perfecte touristenact opvoeren, maar niet uit dwang of er echt beter van te worden. de precieze reden kunnen we niet achterhalen op dit moment maar we zijn hier nog langer dus dat komt misschien wel. Genoeg voor nu, we gaan verder met de voorbereidingen voor Kakadu.

Dinsdag 14 augustus. We hebben een paar regeldagen gehad, voor de auto vanalles regelen, een bankreking aangevraagd, een taxfile nummer aangevraagd etc.. zijn we dus de dagen mee doorgekomen. Er is natuurlijk een leukere besteding van je dagen hier te bedenken maar dit zijn wel belangrijke dingen. En nu kunnen we dan ook met een gerust hart vertrekken. We hebben intussen ook secondhand cooking gear kunnen kopen. Haha, echt alles! Een tweepitskookstel met gasbrandertje, bestek en borden in mooie opbergboxen, esky en een tafeltje en twee stoelen! echt grappig, echt alles hebben we nu. Komt goed uit in Litchfield en Kakadu. Morgen willen we naar Litchfield National park gaan. We zullen daar twee nachten blijven en daarna weer terug naar Darwin komen.

Waarschijnlijk vertrekken we daarna weer naar Kakadu, samen met een ander Nederlands meisje. Zij heeft haar tent naast de onze staan en we raakten in gesprek wat we gingen doen. Bleek dat zij ook richting Kakadu wilde gaan, en dus gaat ze straks waarschijnlijk met ons daar mee naar toe. Dat willen we doen als we terug uit Litchfield zijn.

We hebben gisteren onze plannen drastisch bijgesteld, de afstanden zijn hier enorm en er is zoveel te zien.. We willen nu in plaats van de hele westkust door het midden. Voor kenners van OZ, we gaan eerst dus naar Kakadu, Katherine, Kununurra (daar is vaak fruitplukwerk voor backpackers dus dat hopen we dan ook te vinden daar),Halls Creek, door Kimberley en dan een stuk terug en verder naar Alice Springs. Perth missen we dan maar anders missen we ook andere dingen. Het wordt vast wel duidelijk of we de goede keuze maken. We zullen ook waarschijnlijk nog terug moeten naar Darwin om onze taxfile nummers op te halen. Het blijft dus wat onduidelijk hoe het gaat lopen maar dat hoort er ook wel wat bij misschien. Komende dagen zijn in ieder geval wel gepland en dan zien we wel verder....

Vrijdag 17 augustus. We zijn weer terug uit Litchfield, het was erg mooi! We zijn er woensdagochtend naar toe gereden, en dat was meteen een goede test voor de auto. Die heeft het goed gehouden dus dat komt mooi uit. We waren van plan de eerste dag naar een camping aan het uiterste eind van het park te gaan, maar onderweg zijn we omgedraaid. Er was een enorme bosbrand aan de gang, ontstaan door de droogte van het hout, de bomen en de hitte van de zon. echt eng ook. In eerste instantie leek het dat het achter de brand gewoon goed was, dus reden we er langs, en voelden we de hitte ervan. Als het raampje open was geweest waren de vlammen binnengekomen. Wat verder was er door de rook niets meer te zien, en dus was toen het besluit om te keren snel gemaakt. Ook dat was niet heel makkelijk want aan de andere kant van de weg was het ook aan het branden, we stonden letterlijk tussen twee vuren...

Eenmaal weer op de verharde niet brandende weg zijn we terug naar het begin gegaan, waar we naar de termietenheuvels zijn gaan kijken. Enorme heuvels zijn dat, gemaakt door die kleine beestjes. Ze heten eigenlijk magnetic termites mounds, omdat die kleine beestjes zo slim zijn om de opening van de heuvel, het dunste deel ervan dus naar het noorden staat, zodat die het minste aan de zon wordt blootgesteld. De watervallen, Florence Falls, Buley Rockhole en die bij Tolmer waren heel mooi. Lekker zwemmen ook in zo'n plungepool.

Vandaag zijn we nog wel naar het andere eind van het park gegaan, er waren geen grote branden aan de gang.. Wel overal kleine smeulende hoopjes, en je rook de rook ook goed. bij de Wangi Falls zijn we een tocht gaan lopen, door het regenwoud en soms de droogte, een groot verschil. Ook daar een duik in het water genomen en weer terug naar Darwin. De komende dagen gaan we ons voorbereiden op Kakadu..

Zondag 19 augustus. Twee dagen later, omdat we waarschijnlijk de komende dagen niet kunnen internetten moeten we 'vooraf even wat uurtjes inhalen'. morgen vertrekken we naar Kakadu, samen met Jolein. Vandaag hebben we de boodschappen al gedaan, veel water en pasta en daar komen we het vast wel mee door. In Litchfield hebben we al een goed recept gemaakt, gebakken wortel met bushkruiden met noodles en chilisaus, echt een succes. Helaas geen bonenschotel, we hebben nog niet alle ingredienten daarvoor kunnen vinden. Maar als het ook met krokodil kan lukt het binnen de vier maanden wel. We zullen dus de tijd in Kakadu niet het verslag kunnen bijwerken, maar daarna zoeken we vast snel een internetcafe op, waarschijnlijk in Katherine. Dus, tot later! .

Dinsdag 28 augustus. Eindelijk weer terug in de bewoonde wereld.. We zijn terug uit Kakadu, en nu staan we met de tent in Kununurra. Kakadu was geweldig, erg mooi en indrukwekkend, en we hebben dan ook heel veel gezien, veel wandelingen gemaakt, rotstekeningen gezien en ga maar verder. We hebben geleerd hoe de aboriginalvrouwen manden weven, en draadjes maken uit palmboombladeren. Zelfs les gehad van een aboriginalvrouw, die het maar niet begreep dat we er zo'n moeite mee hadden de bladeren van een palmboom te splitsen. Niet gewoon doormidden, maar op de moeilijkte manier. Daarna moesten er dunne vliesje worden afgehaald, dat lukte me beter, en die tot een draad worden gerold. Mijn eigen gemaakte draadjes heb ik aan haar gegeven en ze heeft ze bij haar stapel gedaan. Vind ik wel een heel gaaf idee dat er over een paar weken een tas in een winkeltje ligt waar ik aan heb meegewerkt! ook hebben wat mannen een demonstratie en les in painting gegeven, eerst hebben we daarvoor onze kwastjes gekauwd, van een stengel, en dan met zo'n 2-vezelig kwastje maar proberen rechte lijnen te trekken, Moeilijk!!

We zijn ook nog in Arnhemland geweest. Dat ligt achter Kakadu en is volledig aboriginalland. normaal mogen er maar 15 auto's dat land binnen en moet je een jaar van te voren permissie aan vragen, nu bleek dat er heel toevalig een open dag was. Een keer per jaar is er dan groot feest daar, en dus hadden wij de mogelijkheid te zien hoe zij werkelijk leven. de plaatselijke band, Ambulak, was een geweldige mix van reggea, DoeMaar en een didgeridoo. Feestjes zijn overal op de wereld leuk! Rik heeft ontzettend genoten van al het eten daar. Het echte bushtucker was daar te krijgen, en dus werd het een gevarieerd bord: kangoeroe, zwijn, gans, schildpad, buffalo en barramundi. Tja, dat was erg genieten na onze bushcooking. Zondag zijn we eerst over de rivier terug naar kakadu gegaan, de auto is van onderen helemaal gewassen en houdt het nog (overigens nu al 2000 kilometer) en zijn we in Katherine gaan kijken. Verder naar Edith Falls waar we onze tent hebben opgezet, en lekker bij de waterval hebben gezwommen. Vandaag zijn we dus in Kununurra aan gekomen. Ons plan om te gaan werken hier is misschie wel een beetje moeilijk te realiseren. We zitten namelijk net buiten het seizoen dus misschien gaan we wel verder naar de Kimberleys om dan daarna maar ergens anders werk te zoeken. We zien wel dat is dan ook wel het fijne gevoel van deze manier van reizen, we zien wel, no worries. tot later weer...

Dinsdag 4 september. Vanuit Alice Springs deze keer... In Kununurra viel het ons allemaal een beetje tegen, het werkseizoen was dus eigenlijk afgelopen en hadden we wel veel zin om te gaan werken? Tja, het was meer het gevoel dat dat wel hoort, maar als het nu zo moeilijk wordt.. oftewel, we zijn vrij snel weer vertrokken uit het westen van Australie. Het was wel heel mooi daar, maar wat een afstanden! We hebben eerst in Kununurra afscheid genomen van Jolein, zij ging verder naar Broome en dus de totaal andere kant op. Met zijn tweeen, wat wen je snel aan het met zijn drieen zijn, het was ineens heel gek zo in die grote auto, zijn we naar Katherine gegaan. Daar hebben we een nacht in een poepieluxe hostel geslapen, om even bij te komen. De prijs was overigens relatief erg laag, dus geen schuldgevoelens, des te beter! Vrijdag vertrokken we naar Mataranka.

In Mataranka is weinig te beleven, maar er is een Thermal Pool, een natuurpool van 34 graden, echt raar, alsof je in het kinderbadje van een zwembad zwemt, is ook altijd erg warm, is dat alleen water of toch? Die dag hebben we ons dus vermaakt bij/in en om het warme water. Daar de tent opgezet en de dag erna naar Renner Springs. Echt zo'n desert dorpje, eh, roadhouse, want dat was het hele dorp. Naast het roadhouse weer de tent opgezet, het was 's nachts ijskoud! (misschien wel gewenning aan de hitte in Darwin maar toch) Intussen hadden we gezien dat de rechter voorband van de auto nogal kaal was en bijna wilde springen, en dus werden we maar even heel verstandig. Zondag naar Tennant Creek, de enige plaats in de omstreken met iets meer dan alleen een roadhouse, om maandag, helaas was hier alles ook op zondag gesloten, een nieuwe band er op te laten zetten. Weer een dag vertraging, maar de moeite waard waarschijnlijk want de wegen hier zijn enorm lang en we wilden liever niet naast de weg staan met pech. (later zal ik hier nog een stoer verhaal bij schrijven maar ik wil nu niemand ongerust maken.. Jeanne, jij weet inderdaad nu wat ik bedoel...) Maar niemand nu ongerust, alleen wat nieuwsgierig misschien maar dat is wel goed, we zijn dus maandag weer met een nieuwe band op weg gegaan, en zijn veilig aangekomen in Alice Springs. Onderweg hebben we de Devils Marbles bekeken, een aparte rotsformatie, die inderdaad op een verzameling knikkers lijkt.

In Alice blijven we een week waarschijnlijk, we moeten nu eindelijk de taxfilenumbers opgestuurd krijgen vanuit Darwin en als het goed is komt mijn gsm-oplossing er ook aan. In de tussentijd gaan we Alice maar verkennen. Er is genoeg te doen, en ze hebben dus internetcafe's, dus alles komt goed! Omdat we nu pas er zijn, volgt daarover later meer in het verslag. Tot dan!...

Woensdag 12 september. Tot zondag zijn we in Alice gebleven. In die dagen zijn we de echte toeristjes gaan uithangen. Oftewel, alle bezienswaardigheden hebben we gezien. Was allemaal best leuk om te zien. We zijn eerst naar de School of the air geweest. Daar geven ze dus door de lucht les. Kinderen in de outback, waar geen school is waar ze naar toe kunnen, krijgen via de radio les van een leerkracht die in Alice alles inspreekt. Ik was erg benieuwd hoe het werkte, maar ik geloof niet dat het iets voor mij zou zijn, je zit de hele dag in een lokaaltje achter de microfoon, en hebt geen idee hoe het aan de andere kant gaat. Maar wel erg goed dat het op deze manier kan. In een gebied dat net zo groot is als Groot Brittanie krijgen zo 130 kinderen les vanuit Alice Springs. Natuurlijk ook de Flying Doctors bezocht. De omgeving rond Alice Springs is echt vooral woestijn en bush, en dus zijn dit soort voorzieningen geen luxe maar noodzaak. Ook het telegraph station bekeken, en zaterdag was er een groots festival georganiseerd door het olympisch comitee, dat van sydney 2000 dus. Een feest met veel aboriginaldans en muziekgroepen, en allerlei standjes en meer activiteiten. Het was erg groots, het was enorm druk en daardoor viel het ons wat tegen. Ook omdat we in Oenpelli zo'n festival inhet klein, dus wat persoonlijker hadden meegemaakt waarschijnlijk. Maar wel erg leuk dat we er weer heel toevallig bij konden zijn.

Zondag zijn we naar de east & west MacDonnels vertrokkken.Lekker weer midden in de woestijn overnachten, wel koud maar wat een omgeving! Erg mooi, we hebben ook nu weer erg veel dieren in het wild gezien. De kamelen, koeien, paarden, kangoeroe's en dingo's lopen hier zo rond. Soms best een beetje akelig, als er ineens een kudde dieren voor de auto stil gaat staan op de weg. We hebben in de Macs veel gewandeld en bergen beklommen, erg indrukwekkend allemaal.

Nu weer terug in Alice. Eigenlijk willen we zo snel mogelijk door, we gaan dan naar Uluru (Ayers Rock) en daarna naar Kings Canyon. Weer veel mooie natuur dus, tenminste dat hopen we. Dit was het voor nu, de volgende keer verder over Uluru, 'dat waar je wel geweest moet zijn omdat je anders niet in Australie bent geweest'. Voor degenen die niet weten wat we bedoelen, op kaarten en foto's van Australie staan altijd dezelfde dingen; het Operahouse, Sydney Harbour Bridge en een enorme rode berg/rots. Dat laatste is dus Uluru. Tot later, waarschijnlijk vanuit Adelaide.

Donderdag 27 september. Dinsdag de 18e was de post er eindelijk, dus konden we toen echt verder. De eerste bestemming was Uluru. Helaas was het weer nogal omgeslagen, en was het bewolkt toen we daar waren. Erg jammer, want de zonsopkomst en ondergang moet spectaculair zijn, maar ook al zijn we daar steeds wel op de goede tijd geweest (heel vroeg opgestaan dus!) de wolken lieten de zon er niet door. De mooie kleuren die de rots dan zou krijgen hebben we niet gezien, maar toch was het wel erg mooi. Een heel aparte rots is het, waarvan men denkt dat 2/3 ervan onder de grond zit. We hebben een lange wandeling om de rots heen gemaakt. Het is mogelijk om Uluru te beklimmen, maar dat hebben we niet gedaan. De klim was de dag dat wij er waren niet open, het waaide veel te hard, en daarbij is het de wens van de locale aboriginalbevolking dat niet te doen. Voor hen is het een heilige berg, en ze voelen zich verantwoordelijk daarvoor, ook voor de mensen die er wel op klimmen. Vlakbij, in Australie is een paar honderd kilometer nog wel vlakbij, maar zo'n 30 km verder liggen de Olga's, Kata Tjuta, waar we ook zijn geweest tijdens de sunset. Maar helaas, weer die wolken.. Maar ook dit was een indrukwekkende rotsformatie. Daar een wandeling gemaakt en weer verder, naar Kings Canyon. Ook daar viel het weer wat tegen, maar het was zeker wel de moeite waard, erg mooie rotsen en omgeving weer. Het was nu intussen niet alleen wat bewolkt en kouder, het was flink aan het onweren en regenen. Het kwam dan nu ook erg goed uit dat we in de auto kunnen slapen, dat is dan net iets comfortabeler dan in een kletsnatte tent liggen, en die ook nat moeten inpakken en opzetten.

Na Kings Canyon begonnen we aan de reis naar Adelaide. Weer door een onbewoond gebied. Om de 400 kilometer ongeveer is er een roadhouse waar je kunt tanken, maar dat is dan ook alles in de wijde omgeving. Bij zo'n roadhouse in Kulgera hebben we overnacht, en zaterdag kwamen aan in Coober Pedy. In de Lonely Planet staat dat beschreven als 'het einde van de wereld, en ja, daar lijkt het echt op. Een enorm stoffig dorp, met iets meer dan een roadhouse, maar alle gebouwen zagen er uit alsof ze al jaren leegstaan. Een heel rare sfeer hing er ook, maar ook in die Lonely Planet stond al dat ze daar absoluut ongastvrij zijn. tja, echt heel erg welkom voelden we ons daar niet. Al was dat wel op de camping waar we stonden, die was erg goed daar. Volgende dag, volgende stop, was Port Augusta. Weinig leven daar, veel regen, dus waren we blij dat we verder konden en dat we daarna in Adelaide zouden zijn, de bewoonde wereld!

En daar zijn we dus nu. Maandag kwamen we hier aan, en hebben onze auto op een camping buiten het centrum gezet. Vanuit daar gaan we met de bus naar het centrum, de auto kun je daar amper kwijt en het openbaar vervoer is hier prima geregeld. Zo zijn we al met de O-Bahn naar Tea Tree geweest. Grappig, je zit in de bus, dan komt er een soort rails en de bus rijdt daar in. Vanaf dan is het een soort trein die 100 kilometer per uur rijdt. Het centrum is groot, en lekker druk. Na die hele tijd 'onbewoonde wereld' is het wel fijn om weer 'onder de mensen' te zijn. Terwijl ik dit schrijf besef ik dat we in Alice dat juist niet hadden, maar daar was het centrum ook niet zo als hier. Rik is vooral blij met de geweldige foodcourts, waarom zijn die er overigens niet in Nederland?, en ik moet zeggen dat ik wel heel blij ben met dit coole internetcafe. Supersnelle pc's, en nog goedkoop ook. Eindelijk kunnen we weer onze meel lezen en dit verslag bijwerken, want dat was lang geleden. De komende dagen zullen we nog in Adelaide blijven, en na het weekend gaan we naar Adelaide Hills. Daar was waarschijnlijk werk, en dat hebben we eerder nog niet gevonden. Aan de ene kant is het best erg fijn om niet te hoeven werken, maar ergens maakt het ook wel onrustig, het geld geven we tot nu toe alleen nog maar uit. We zien wel, eerst nog maar even opgaan in het stadse hier...

Zondag 21 oktober. Oeps, het is intussen wel heel lang geleden dat we het verslag hebben kunnen bijwerken, maar, zo snel gaat de tijd hier. We hebben het erg 'druk' gehad, voor zover je dat zo mag noemen als je aan het reizen bent zonder verplichtingen verder. Terug naar waar het verslag eindigde. Adelaide was leuk, en Adelaide hills erg mooi. De bochtige heuvelweggetjes waren wat misselijkmakend, maar het was de moeite, lees eigenlijk het ziekzijn, zeker waard. In Hahndorf, een klein duits dorpje in A'Hills, was erg grappig, we hebben de verleiding maar net kunnen weerstaan om in het Nederlandse winkeltje een portie bitterballen en een broodje haring te bestellen, maar dat kwam vooral door ons af te vragen hoe en wanneer het naar Australie is gekomen. Het was leuk om te zien en er te zijn, maar er was geen werk te vinden. We zijn heel wat fruit en wijn farms afgegaan, maar conclusie was; verkeerd moment om werk te vinden daar, verkeerde seizoen. Het weer was erg slecht, en dus waren we stiekem ook wel een beetje blij dat er geen werk was, want buiten werken in de regen is ook niet onze droombaan. Dus weer verder.. In the Coorong, National park hebben we een nacht weer in de auto geslapen, het was enorm koud, en na een goede wandeling naar het strand zijn we woensdag doorgereden naar Portland, waar we onszelf verwenden door deze keer in een hostel te gaan slapen. Heerlijk een keer niet door de kou wakker liggen. De weg verder was de Great Ocean Road. Een Great, erg lange weg precies langs de zee. Great ook in de zin van erg mooi! echt schitterend om te zien. Wel ook erg gevaarlijk, de weg staat ook bekend om de vele ongelukken door het mooie uitzicht vanuit de auto. Onderweg zijn we verschillende keren gestopt om de bezienswaardigheden te bekijken. Zo hebben we de 'London Bridge' gezien, ja, wat voelden we ons weer dicht bij huis, en een aantal van 'de twaalf apostelen'. Dat zijn allemaal rotsformaties in de zee. Erg mooi hoe die gevormd zijn door het water. We hebben 2 dagen over deze road gedaan, en uiteindelijk kwamen we zaterdag uit in Melbourne.

In Melbourne was het plan om hier opnieuw op zoek te gaan naar werk, en we zouden hier familie gaan bezoeken. Rita, een tante van mijn (Kims) vader, woont namelijk hier. Maandag zijn we bij haar geweest, het was een beetje vreemd, het was zo'n 15 jaar geleden dat ik haar een keer heb gezien, maar het voelde snel heel vertrouwd. Erg gezellig was het. Die dag wilden we ook werk zoeken en zijn we op advies van Rita de 'Hills' ingegaan, en hebben het inderdaad uiteindelijk gevonden! Woensdag zouden we kunnen beginnen op een vineyard! We hebben toen ook besloten dat we een hostel zouden zoeken want in de auto met die kou slecht/niet slapen en werken was geen goede combinatie. Het goedkoopste wat we konden vinden was een motel, en dus hebben we daar de tijd dat we werkten geslapen. Luxe hoor, na die auto. We hadden zelfs een electrische deken dus koud hebben we het niet gehad.

Maar goed, woensdag stonden we dus om 8 uur netjes vol energie op de vineyard in Yarra Glen. We zouden met zijn achten aan het werk gaan. Het werk was niet moeilijk, wel zwaar, en daarbij zijn die wijnvelden enorm groot en heerlijk op heuvels. We hebben dus veel afgelopen die dagen. Echt interessant was het werk niet, maar daar tegenover het contact met de locals wel. Leuke verhalen hebben we gehoord, elke dag leek wel een nieuwe soapaflevering. Als het regende werkten we meestal gewoon door, alleen als het echt zo hard aan het regenen was dat we doorweekt waren stopten we, want 'dan kun je toch niet hard meer werken'. Helaas was het dan, niet gewerkt, dus ook geen geld, dus waren we meestal wel blij als we gewoon konden werken. Toen na de eerste week het eerste salaris op onze aussiebankrekening stond waren we wel erg blij! En met het weekend, dat we deze keer voor het eerst ook echt als weekend ervaarden.

Die zondag zijn we naar de dochter van Rita geweest, Sandra. Hun hele familie was daar, en ook (mijn) ome Ton en tante Ans, die de afgelopen maand door Australie hebben gereisd. Was erg leuk om ze daar te zien. We hebben genoten van een echt OZ spit, en het was grappig om deze mensen te zien terwijl we ze eigenlijk helemaal niet kennen, toch voelde het ook hier erg vertrouwd. Erg gastvrije mensen! Na het weekend weer hard aan het werk, voor een week want daarna wilden we naar Tasmanie. Het was ook eigenlijk niet erg rendabel om er te blijven werken, de kosten om te overnachten wogen niet erg op tegen wat we verdienden met het werk. We wilden dus naar Tassie, maar er was geen plaats voor de auto voor de 31e oktober. We hebben het nu vastgelegd voor die 31e, en blijven tot dan in Melbourne. We hebben nu een kamer in een soort studentenhuis, dat is wel erg grappig. Niet erg schoon, maar ook niet zo erg duur. En nog steeds heerlijk dat we niet in de auto hoeven te slapen. Overdag is het weer weer lekker aan het worden (voor hoe lang?) maar 's nachts is het een graad of 5, en dat is niet zo heel warm dus in ons dunne slaapzakje. Vandaag gaan we kijken of we voor de komende week nog iets van werk kunnen vinden, en we willen ook nog naar Phillip Island, een eiland vol pinguins vlak bij Melbourne. Genoeg te doen dus nog in de komende tijd..

Woensdag 31 oktober. Maar geen werk! We hebben wel goed gezocht, maar we hadden ook maar een weekje eigenlijk om te werken en dat bleek toch wel echt te weinig. Om toch nog iets te kunnen verdienen hebben we ons leuk beziggehouden met het invullen van de belastingformulieren, wat ons een teruggave moet opleveren. Het is nog even afwachten of we het echt krijgen, maar dat zien we dan wel. Zaterdag zijn we op zoek gegaan naar de buren: Neighbours wordt namelijk opgenomen in een straat in Melbourne, en we zaten daar zo dichtbij dat we daar wel even naar toe zouden gaan. Rik ging in een winkel de weg vragen naar Ramsay street, want zo heet de straat in de serie op tv. Ik had al wel gezegd dat de straat hier anders heet, nl. Pin Oak court, maar dat was hij even vergeten. Tja, dan maak je weinig indruk op het meisje in de winkel, als je zo nonchalant mogelijk vraagt waar Ramsay street is. Hij deed nog even of we daar gewoon op bezoek gingen maar dat meisje had hem snel door en verbeterde hem, 'je bedoelt Pin Oak crt, van de serie Neighbours?' Eenmaal de straat gevonden was er niets bekends, maar beseften we dat we eigenlijk alletwee niets konden herkennen omdat we nooit naar de serie kijken/keken. Toch maar wel een foto van het straatnaambordje en de straat gemaakt, we zijn er geweest...

Maandag zijn we naar Phillip Island gegaan, dat was geweldig! Oftewel, de pinguins waren geweldig! Het eiland was wel mooi, maar we hadden een beetje pech met het weer, waardoor we weinig zin hadden lange tochten te lopen. Maar wat we hebben gezien was wel erg mooi. Wel heel touristisch, en dat was iets minder leuk. Echt alles was gewoon opgezet voor touristen, een lookout met verrekijkers (moet je voor betalen) een wandelroute om zeeleeuwen te zien (ook betalen) (hier hebben we een andere route genomen maar er was geen zeeleeuw te zien, maar die hebben ook die deal dat ze aan de betaalde kant zitten) en het toppunt van het eiland en commercie: twee tribunes vanuit je de pinguin parade kunt bekijken. Tja, dat hebben we dus wel gedaan. Die pinguins komen iedere avond net na zonsondergang het strand op gelopen, opgewaggeld eigenlijk, wat lopen die beestjes grappig!, om een plaatsje voor de nacht te zoeken. Ze komen in groepjes het strand op, en vanuit de tribunes is dan ook een massale 'oooohhhh' te horen. Na de eerste drie groepjes pinguins vervalt dat geluid, maar de verbazing blijft wel hangen. Het zijn wel erg grappige, mooie diertjes. Helaas mag je geen foto's maken van ze, of ze filmen, want dan raken ze gestresst. (dit herken ik, zie je dat het helemaal niet zo raar is om gestresst te raken als je een camera ziet?) Vanavond gaan we met de boot naar Tasmanie. We vertrekken om 6 uur, en komen als alles meezit om half 9 morgenvroeg in Tasmanie aan. Dus de volgende update van dit komt vanuit daar.

Maandag 12 november. Niet dus. Tasmania was geweldig, maar de internetmogelijkheden niet, dus weer vanuit Melbourne. Maar om bij het begin te beginnen; de boot naar tTasmanie vertrok dus om 6 uur 's avonds. Ik had me goed voorbereid: met mijn modieuze armbandjes (met drukpunteffect tegen motionsickness) om mijn polsen zijn we de boot gaan verkennen. We hadden de goedkoopste slaapplaatsen; gescheide jongens/meisjes hostels. Rik had geluk, die kwam op een kamer met maar 6 bedden, en een wc en douche in de kamer. Ik had iets minder geluk met de 28 bedden en geen wc en douche. En vooral dat gemis viel me later die avond erg zwaar. Het diner, buffetstijl was best goed. Rik heeft erg veel genoten en gegeten, maar kon toch met de 4 keer niet zijn persoonlijk record buffetopscheppen verbreken. Na het eten ging ik bewijzen dat die armbandjes niet werkten voor me. Besloot dan ook maar vroeg in bed te gaan liggen. En daar komt het gemis van toilet in kamer. De deuren van de hostels gingen open met zo'n pasje, en geen pasje is dus geen toegang tot de kamer. Dus nu moest ik iedere keer mijn pasje pakken voor ik naar de toilet kon rennen. Geen details hier verder over, maar uiteindelijk heb ik de hele nacht met mijn pasje in mijn hand, en een papieren zak naast me in bed gelegen. Er waren ontzettend veel mensen ziek, de zee was blijkbaar erg onrustig. Rik heeft er gelukkig weinig last van gehad.

Maar toen waren we in Tasmanie! We hadden 10 dagen om het hele eiland te bekijken, en zijn eerst naar Launceston gegaan. Cataract Gorge bekeken en gelopen, en verder, op zoek naar een camping. In Branxholm vonden we een oud sportterrein, waar we voor $6,- een nacht konden staan. Super goedkoop dus, en echt geweldig. Er stond verder helemaal niemand, en we hadden dus alles voor ons zelf. De keuken (een overdekte BBQ), de douche/toiletblokken en de speeltuin. De hele dag had de zon geschenen dus het was nog lekker warm ook. Vrijdag zijn we naar ons eerste Nationaal Park gegaan in Tassie. Uiteindelijk hebben we er veel gezien, en de ene was nog mooier dan de andere. Wildlife is hier ook echt wild, en dus hebben we ons best vaak 's nachts afgevraagd welk dier er nu weer aan de auto zat te knagen. De parken hebben op de bushcamps meestal geen verlichting, dus donker is dan ook echt superdonker! Een avond hebben we de auto op een picknickplaats gezet, waar een open haard stond! Dat was erg leuk, de hele avond lekker warm bij het vuur gezeten, de houtblokken lagen gewoon al klaar. We hebben erg veel kunnen wandelen, lopen en hiken. (verschil tussen deze ligt voornamelijk aan heftigheid en hoe stoer je het wil laten klinken.) Om een van de 10 mooiste stranden van de wereld te kunnen zien hebben we een hele klim moeten maken. De Wineglass Bay, helder blauw water, hagelwit strand, was zeker de moeite waard. Maar ook naar beneden om werkelijk op dat strand te komen, we kunnen nu dan ook zeggen dat wij op een van wereld's mooiste stranden hebben gelopen. (Tja, om daar te komen moet je zo'n anderhalf uur 'hiken', niet zo verwonderlijk dat dat zo mooi is en er geen afval ligt)We hebben nu dus wel weer een nieuwe uitdaging: de andere 9 mooiste stranden willen we dan ook nog zien!

Alle tracks die we gelopen hebben hadden iets anders speciaals. We hebben erg veel watervallen, gorges, regenwoud en bergen gezien. Een tocht die we deden was al bijna een maand niet gedaan (op lange tochten moet je je in en uitschrijven voor het geval dat) en dat was te merken. We hebben moeten kruipen en klimmen en door modder en waterplassen moeten baggeren (raar woord) en onze kleren waren tot op de onderste laag nat. Maar het was wel erg mooi om te zien, de natuur dus, wij niet hoor. De openhaard bij die picknickplaats was nu erg fijn, we hebben daar dan ook onze spullen voor een groot deel kunnen drogen, en zelf kunnen opwarmen. .

Veel mensen denken bij Tasmanie meteen aan de Tasmanian Devil. Dit beestje leeft dus alleen in Tassie, en dus moesten we dat wel zien. Ze zijn erg schuchter, en laten zich eigenlijk niet in het wild aan mensen zien. Om niet teleurgesteld zonder het hebben gezien van een tassie devil weg uit Tasmanie te gaan zijn we naar een Tasmanian Devil park gegaan. En, de beestjes klinken gevaarlijker dan ze zijn. Al blijft het natuurlijk wel een wild dier en moet je ze niet willen aaien, ze zullen in het wild niet zo maar iemand aanvallen. Taz, de stripversie van de Looney Tunes van dit dier, lijkt er wel op, al zijn de echte meer zwart dan bruin. In de National Parks hebben we nog veel meer wilde dieren gezien, maar deze zaten dan niet veilig achter een hekje ofzo. De echidna en wombat waren makkelijk te vinden, de platypus, waarvan men zegt dat die zich echt niet laat zien, was moeilijker, maar ook die hebben we kunnen 'spotten'. De Tasmaanse versie van de kangoeroe, de pademelon, hupte er erg veel rond. Het is geen toeval dat we zoveel wildlife hebben gezien blijkbaar, Tasmanie heeft nou eenmaal meer wildlife dan de rest van Australie, vooral doordat op Tassie de dingo niet voorkomt. Er is dus geen natuurlijke vijand voor de andere dieren, al is het nog niet helemaal zeker of de Tasmanian Tiger echt uitgestorven is. Die hebben we helaas niet kunnen vinden.

Omdat we erg veel hadden en zouden wandelen/lopen/hiken zat er een risico in dat we te veel calorieen zouden verbranden(?), dus zijn we ter compensatie naar de Cadbury chocolade fabriek gegaan. En helaas, geen chocoladerivieren en oempa-loempa's (herinner ik me dat nu goed? moet dat boek nog eens gaan lezen) maar veel machines en heerlijke geuren. Ergens hoopte ik dat ik er nu achterkwam hoe vies chocolade gemaakt wordt en het niet meer zou lusten (toch weer die calorieen) maar dat lukte niet. Het was wel best interessant, en met zakken vol met samples gingen we weer terug. We hebben er nu nog veel, dus kom maar langs om ze te proeven.

Na 10 dagen moesten we dus weer weg, en eigenlijk vonden we dat best jammer. Maar we moeten over 3 weken in het vliegtuig naar Nieuw Zeeland zitten, en willen daarvoor nog naar Canberra, en de auto verkopen in Sydney. We moeten dus verder. De bootreis terug viel deze keer mee, maar ik had me nog beter kunnen voorbereiden. Toch met armbandjes, you never know, en pilletjes tegen dezelfde motionsickness van 10 dagen eerder, was het goed te doen. Dat de zee nu veel, veel minder heftig was is maar een klein detail. In Melbourne zijn we naar Rita gegaan, waar we goed verwend zijn. 's Middags zijn we nog naar andere familie geweest en 's avonds met een wijntje ge-rummikub-t. Voelde erg vertrouwd, het was erg gezellig! Na geweldig goed in een heerlijk bed (niet de dunne matrasjes op een harde auto-ondergrond)geslapen te hebben kregen we een lekker bacon and eggs ontbijt en zijn we op weg gegaan, naar Canberra, waar we overmorgen willen zijn.

Woensdag 21 november. Canberra vonden we wat minder interessant dan we verwacht hadden. Als hoofdstaat van Australie dachten we in een spetterende levendige stad terecht te komen, misschien zaten we niet goed, maar het bleek vrij rustig. Misschien kwam het ook wel doordat we al zoveel indrukwekkends gezien hebben in de afgelopen maanden dat we een beetje verzadigd zijn, geen idee, maar we hadden in ieder geval weinig behoefte lang in Canberra te blijven. In totaal 3 uur hebben we het gezien daar, inclusief een bliksembezoek aan het museum, met een expo over de geschiedenis van Canberra. We besloten verder te gaan naar de Blue Mountains. Die heten zo doordat er een blauwe gloed over ze hangt. We hadden minder geluk met het weer, het regende de hele dag, en dus was het ook minder aantrekkelijk een lange klim te maken daar. De volgende dag zijn we maar verder gegaan, eigenlijk wilden we vooral op tijd in Sydney zijn om de auto te verkopen. Vrijdag waren we daar dan ook. Alle overnachtingsmogelijkheden zijn allemaal erg duur hier, en dus zijn we goed gaan zoeken naar een low-budgetoplossing. Het werd een camping niet erg in het centrum, maar in het gedeelte Rockdale. Het stelt erg weinig voor, maar we hoeven er alleen maar te slapen. En te douchen e.d., en dat is ook een uitdaging. Meestal stap je onder een douche met het gevoel je eens lekker schoon te wassen, hier is dat gevoel al een stuk minder. Schoon zijn de douches niet echt. Ik heb bijvoorbeeld vanmorgen de hele tijd staan hopen dat die viezigheid en spinnenwebben niet naar beneden zouden vallen, maar die hingen er al wel een maand of 4 dus dat deden ze nu ook niet gelukkig. Ach, een leuke afwisseling ook.

Maar goed, zaterdag zijn we de carmarktet opgegaan met onze Ford. De bekende automarkt voor backpackers ligt in Kings Cross, zo'n beetje de wallenbuurt van Sydney. Daar in een overdekte garage, op de onderste verdieping, kan je als backpacker je auto te koop aanbieden. En dan maar wachten op potentiele kopers! De muren staan volgeschreven met deprimerende verhalen en turfstreepjes, het geeft het gevoel dat je er opgesloten zit en je de dagen tot je vrijlating af moet tellen. Geen fijn gevoel dus, al zijn er veel andere mensen die allemaal in het zelfde schuitje zitten. Dat kan dus ook wel erg gezellig zijn! Maar we zaten er vooral om onze auto te verkopen en dat zouden we dan ook doen! Rik heeft zijn verkoopkwaliteiten eens laten zien, en na 7 uur waren we een auto kwijt maar veel dollars weer rijker! Ongelofelijk, dat vonden de andere backpackers overigens ook, maar wat waren we blij dat we niet meer terug hoefden! Turven was niet nodig, en vrolijk werden we door de koper met al onze opgespaarde zooi op de camping afgezet. En dat was veel! De cooking-gear, die we als extra bij de auto wilden verkopen hoefde onze koper niet, en dus zouden we die nog wel los willen gaan verkopen. Dat we nu alleen maar een klein tentje hebben, dat eigenlijk al vol is als we onze rugzakken erin stoppen is een praktisch probleempje. Maar het ziet er wel grappig uit, zo'n tafeltje met gasstel en ander spul eronder in de hoop dat het niet helemaal doornat wordt.

Ondanks het tafeltje wordt er wel veel van nat. Om het allemaal een beetje indrukwekkender te kunnen maken is het weer omgeslagen in 'cyclonic storms' en zien we beelden op tv van omgevallen megabomen in auto's en huizen waarvan de daken en inhoud zijn weggeblazen. Gelukkig is Sydney groot, en missen we net het ergste ervan, maar het blijft een beetje wonderlijk dat ons tentje nog staat. Het zal nog even zo door gaan, maar voor volgende week is er beter weer op komst. Nog even de tentlijnen aanspannen dus.

Deze week hebben we nog een aantal dingen te regelen, maar dan is het straks toch echt zo ver, dan komt er een eind aan onze Aussiebelevenissen en verlaten we het. Zoals ik al schreef, waarschijnlijk zijn we ook een beetje verzadigd hier door alle Australie-indrukken, en is het goed dat we naar ons volgende reisdoel gaan: Nieuw Zeeland! Op deze site kun je zien dat het weer in Christchurch, waar we straks aankomen, niet echt geweldig is, maar wie weet is dat dan wel anders. We willen proberen in de eerste maand te gaan werken, om dan in de tweede maand met mijn broer en zijn vriendin te gaan reizen door het zuider eiland. We zijn ons nu al druk aan het inlezen in de Lonely Planet, om de route een beetje uit te zoeken. Het reizen, onafhankelijk van een tourguide en zo is ons erg goed bevallen, en dus willen we straks ook op zoek naar een auto/busje. Uiteindelijk is het ook echt goedkoper uitgevallen om met de auto te reizen dan met een busmaatschappij, en daarbij vonden wij het een erg groot voordeel dat we totaal onafhankelijk waren. De bussen, die overigens wel prima zijn als je niet een eigen auto wil kopen, volgen een vaste route en je kan er bij iedere bestemming in en uitstappen. Om naar de bezienswaardigheden zoals Ayers Rock te komen moet je een tour boeken, en veel National Parks worden helemaal niet bezocht. De tours hebben vaste bestemmingen en als je daarbuiten wil is eigen vervoer onmisbaar, en aangezien wij veel buiten de alleen toeristenplaatsen wilden gaan was voor ons de auto dus echt perfect!

Deze week gaan we dus ons rustig voorbereiden en alles hier afhandelen wat nog moet, en dan zijn we 1 december in Nieuw Zeeland!

Zaterdag 24 november. En rustig voorbereiden kunnen we! Het afhandelen van dingen gaat allemaal erg snel, en dus houden we veel tijd over. We staan nog steeds op de 'geweldige' camping, en zijn verschillende keren Sydney ingeweest. Sydney heeft voor ons ook andere aantrekkelijkheden: de internetcafe's zijn goed en goedkoop, en Chinatown krijgt ongeveer dezelfde beoordeling. Eindelijk eens op je gemak email kunnen lezen is zeker na de bush heerlijk, en de gerechten in de foodcourts ook. Rik is van ons degene die echt alles wel wil proberen en dat ook doet. Mijn 'pitser'reputatie op het gebied van eten doe ik dan wel eer aan, al proef ik meestal wel. Maar 'vissen' naast de inktvisjes is wel toegestaan toch? Chinatown heeft ook een aantal goede internetcafe's, maar je moet wel een beetje overweg kunnen met een chinees toetsenbord. Gelukkig staat er in het mini op iedere toets ook onze gewone letter, het is even wennen. Unlimited internetten voor een paar dollar in Chinatown, en wij komen onze dagen wel door hier!

Maar buiten internetten en eten is er nog veel meer te doen in Sydney hoor. De meest bekende dingen zijn we Sydney Harbour en het Operahouse. Toen we twee jaar geleden hier waren was dat erg indrukwekkend, nu is het al wat gewoner, en wandelden we er gisteren langs zonder echt op te kijken. De sfeer is geweldig, lekker relaxed, gezellig dus! Het weer is wel beter, maar nog wisselvallend. Het kan echt maar een minuut schelen tussen regenachtig & koel en zonnig & warm! We hebben er even aan gedacht de laatste nachten in een hostel te gaan, om er zeker van te zijn dat we de tent droog kunnen mee nemen naar Nieuw Zeeland, maar daar zijn we snel van terug gekomen. een nachtje in een double in het YHA hostel kost $84,- Dan blijven we toch maar op onze camping, waar ze de toilet/doucheblokken schoonmaken door alleen de vloer een beetje nat te spuiten. (wel een originele manier om een kinderwagen te gebruiken, stop er schoonmaakspullen in en rijd daarmee over een camping. Belangrijk dat je de schoonmaakspullen niet gebruikt!)

Wat ook wel grappig is om hier even te melden, is dat ze hier in Sydney inderdaad ook van die treinen hebben waarvan je de rugleuningen kunt omdraaien. Zit degene tegenover je de hele tijd dingen te vertellen waar jij helemaal niet in geinteresseerd bent draai je de leuning om en kijk je de andere kant op. Het duurde even Angela, maar nu hebben we ze dus ook gezien! Nog een weekje en dan zitten we niet in de trein maar het vliegtuig. Het zal raar zijn, voor maar 3 uurtjes en dan zijn we in Nieuw Zeeland! Wat is dat dan toch dichtbij!