ΟΙ ΑΝΤΙ-ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΣΤΕΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Περιοδικό  Διαβάζω, 11 / 2004, τεύχος 456.

Όταν η «Ριζοσπαστική Αριστερά» προσχωρεί σε «Νέες Θέσεις»

ή η μακρά πορεία από τον Γληνό στον... Πολύμερο

Από τον Βαγγέλη Πανταζή

Οι θλιβερές σκέψεις τούτης της – ευτυχώς – μικρής γωνιάς κανονικά δε θα’πρεπε να ασχολούνται με δημοσιεύματα εφημερίδων. Όταν όμως πρόκειται για σειρά ολοσέλιδων κυριακάτικων άρθρων μιας εφημερίδας που δίνει ιδεολογική γραμμή στο πιο συμπαγές τμήμα της ελληνικής Αριστεράς κι όταν η γραμμή αυτή  ισοδυναμεί  με το μεγαλειώδες παράγγελμα «κλίνατε επί δεξιά» και «στοιχηθείτε εις φάλαγγα» πίσω από τις «Νέες Θέσεις», το πράγμα αποκτά άλλη σημασία. Πρόκειται, συγκεκριμένα για τα άρθρα του Ν. Κυτόπουλου στο  Ριζοσπάστη της Κυριακής  22 Αυγ., 29 Αυγ. και 5 Σεπτ. 2004 με τον εντυπωσιακό γενικό τίτλο-διακήρυξη «Τι πρέπει ν’αλλάξει στην Ιστορία μας, στην Παιδεία μας (στα βιβλία μας), στα σχολεία μας». ¹

Ποιο είναι το «ρεζουμέ» αυτών των πολύκροτων άρθρων; Το ότι η γραφή (;) της σανίδας του παραλίμνιου Δισπηλιού της Καστοριάς (ηλικίας 7000, περίπου, ετών), η αποκρυπτογράφηση της γραμμικής γραφής Α – κυρίως μιας πινακίδας του 2700 π.Χ., δηλαδή μιας χιλιετίας πριν από την επινόηση της γραφής αυτής! – και προπάντων η αποκρυπτογράφηση του σπειροειδούς δίσκου της Φαιστού (και μάλιστα δυο φορές, μία από τα έξω προς τα μέσα και μία από μέσα προς τα έξω) αποδεικνύουν ότι η γλώσσα τους είναι ελληνική και «διαλύουν  αυτόματα  τον ινδοευρωπαϊκό μύθο ότι οι Έλληνες δεν ήταν αυτόχθονες αλλά ετερόχθονες». Μόνο οι ανάξιοι πνευματικοί ταγοί αυτού του τόπου – πάλι η γνωστή συνωμοσία! – αρνούνται να αναγνωρίσουν αυτά τα νέα συγκλονιστικά στοιχεία.

Το ότι, βέβαια, η αποκρυπτογράφηση των πινακίδων της γραμμικής Α και – προπάντων – του Δίσκου είναι για τεχνικούς λόγους και ιδίως λόγω του ποσού των δειγματων επί του παρόντος σχεδόν αδύνατη είναι γνωστό σ’αυτούς που ασχολούνται σοβαρά με τέτοια ζητήματα. Το ότι μάλιστα ένα κείμενο οποιασδήποτε γλώσσας (με σχεδόν μοναδική εξαίρεση το «νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν») δεν μπορεί ταυτόχρονα να διαβαστεί και ορθά και ανάποδα, είναι γνωστό τοις πάσι – με εξαίρεση ίσως το συγκεκριμένο αρθρογράφο και κάποιους ομοϊδεάτες του. Το ότι, πολύ περισσότερο, οι γραμμώσεις της σανίδας του Δισπηλιού είναι αμφιβολο αν αποτελούν σύμβολα και πολύ περισσότερο γράμματα και σε τι διάταξη απαγορεύουν σε οποιονδήποτε σώφρονα άνθρωπο να μιλάει για ελληνική γραφή. (Αυτή, λοιπόν, η βρεγμένη σανίδα κάποιον άλλο σκοπό εξυπηρετούσε και ίσως αλλιώς πρέπει να αξιοποιηθεί.)

Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που με τον ενθουσιασμό του νεοπροσήλυτου εισηγείται ο αρθρογράφος – και, αφού πρόκειται για το συγκεκριμένο επίσημο όργανο του συγκεκριμένου κόμματος, προφανώς και ο πολιτικός φορέας που εκφράζει η εφημερίδα – είναι δεδηλωμένα εμπνευσμένες από το βιβλίο του Γιώργου Πολύμερου  Ο Δίσκος της Φαιστού έλυσε την σιωπή του.  Το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο – χωρίς περιττές βιβλιογραφίες και παραπομπές σε ξένες αυθεντίες, τις οποίες ως γνωστόν δε σηκώνει «του Έλληνος ο τράχηλος»! – είδε το φως σε έναν εκδοτικό οίκο του κατεξοχήν «ελληναράδικου» χώρου, ιδεολογικά προσκείμενο στον ιδρυτή της «4ης Αυγούστου» Κωνσταντίνο Πλεύρη: «Νέα Θέσις». Η άλλη αυθεντία, στην οποία επικουρικά παραπέμπει ο αρθρογράφος, είναι η κ. Έφη Πολυγιάννη, της οποίας το σύγγραμμα  Ο Δίσκος της Φαιστού μιλάει ελληνικά  εκδόθηκε από τον πασίγνωστο «ελληνόφρονα» Γεωργιάδη, τον και εκπρόσωπο του καρατζαφερείου κόμματος ΛΑΟΣ.

Το ότι ένα τόσο στενά ελεγχόμενο κομματικά έντυπο φιλοξενεί άρθρα που παραπέμπουν σε πηγές έμπνευσης από άλλους χώρους θα μπορούσε να εκτιμηθεί και θετικά: «να που δεν υπάρχει κεντρικός έλεγχος ιδεών, να που οι συνεργάτες μας διαθέτουν πνευματική ελευθερία». Το ότι ακόμη τα βιβλία στα οποία γίνεται παραπομπή ανήκουν σε εκδοτικούς οίκους του υποθετικά αντιμέτωπου ιδεολογικού χώρου θα μπορούσε να θεωρηθεί συμπτωματικό. Δυστυχώς όμως. Ο διακηρυκτικός τρόπος με τον οποίο προβλήθηκε αυτή η σειρά άρθρων και ο προκλητικός τους τόνος δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοια άλλοθι. Εδώ καλούνται οι πνευματικοί ταγοί του τόπου να εγκύψουν στις νέες Βίβλους, να ρουφήξουν τις νέες ιδέες και να αναλάβουν εκστρατεία μεταλαμπάδευσής τους στις νέες γενεές μέσα από το εκπαιδευτικό μας σύστημα! Εκείνο που σοκάρει περισσότερο είναι το περιεχόμενο αυτών των άρθρων: αν τα διάβαζε κάποιος χωρίς να προσέξει τον υπέρτιτλο του  Ριζοσπάστη,  αυτόματα ο νους του θα πήγαινε στον «Δαυλό» ή σε κάποιο από τα βιβλία του Πλεύρη ή του Γεωργαλά. Φυσικό: μ’όποιον Πλεύρη κοιμηθείς, τέτοια γράμματα θα μάθεις! Τι ντροπή θα αισθάνονταν άραγε οι αλλοτινοί πνευματικοί γίγαντες της Αριστεράς – π.χ. ένας Γληνός – βλέποντας το επίσημο ιδεολογικό έντυπο της παράταξής τους να προβάλλει τέτοιες ιδέες; Αλλά, τι λέω; Σήμερα, που μπορούμε να έχουμε έναν Πολύμερο και μία Πολυγιάννη, τι να τους κάνουμε τον Γληνό και τον Βάρναλη;

Βεβαίως, σε ένα από τα άρθρα αυτής της σειράς θα βρει κανείς και μια αναφορά στις ιμπεριαλιστικές ρίζες του «ινδοευρωπαϊκού μύθου». Ας μη βιαστεί όμως να πιστέψει στην αριστερή της προέλευση. Μια βιαστική ματιά αν ρίξει σε ένα από τα πάμπολλα «ελληνοπρεπή» έντυπα, θα εκπλαγεί από τις πυκνές βολές τους εναντίον των «Εξουσιαστών» της εποχής μας. Κι αν δεν είναι υποψιασμένος, μπορεί να νομίσει πως ξαφνικά η ακροδεξιά ανακάλυψε το αντιεξουσιαστικό κίνημα και προσχώρησε σ'αυτό. Αμ δε! Οι «Εξουσιαστές» που εισπράττουν τα βέλη της είναι εντέλει οι ίδιοι παλιοί καλοί Εβραίοι που, υλοποιώντας τα καταχθόνια σχέδια των «Πρωτοκόλλων της Σιών», ελέγχουν ήδη πλήρως την υπερδύναμη του καιρού μας. Το νέο τούτο «αντιεξουσιαστικό» κίνημα, λοιπόν, είναι το γνωστό αντιεβραϊκό του παρελθόντος, μόνο που η Δεξιά βρήκε στο βεστιάριο της Αριστεράς ένα νέο όνομα να του φορέσει. Ποιος άλλωστε θα διαμαρτυρηθεί και θα αντιδράσει, όταν στα νέα πάρτι μεταμφιεσμένων διαδηλώνουν μαζί σφυροδρέπανα, σταυροί και αγιαστούρες; Αν, τώρα, ανάμεσα στους σταυρούς βρεθούν και μερικοί αγκυλωτοί, ε, δε χάθηκε και ο κόσμος!

Όπως προκύπτει από τα προεκτεθέντα, οι αναφορές των συγκεκριμένων άρθρων στα συγκεκριμένα συγγράματα δεν συμπτωματικές. Είναι συμπτώματα ενός νοσήματος της συγκεκριμένης αρτηριοσκληρωτικής Αριστεράς. Η αρτηριοσκλήρωση, ως γνωστόν, είναι παρεπόμενο προχωρημένης γήρανσης. Αν η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού ήταν ο αριστερισμός, η γεροντική ασθένεια του («ελληνικού») κομμουνισμού κινδυνεύει να είναι η δεξιά «πλευρίτιδα». Πίσω τους κρύβεται η νοσταλγία του παλιού αριστερού που δε χάρηκε τις εθνικές γιορτές στην παιδική του ηλικία και τις ανακαλύπτει γέρος, όταν οι άλλοι τις έχουν πια βαρεθεί. Και αρπάζει τις πεταμένες στο χώμα σημαίες τους – «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»! – και τις ανεμίζει ως δικές του.

Βεβαίως, η ανακάλυψη του εθνικισμού δεν είναι επίτευγμα ειδικά της ελληνικής κομμουνιστικής Αριστεράς. Σε μεγάλο βαθμό θα πρέπει να αποδοθεί σε κίνηση άμυνας: όταν το Κεφάλαιο γίνεται ολοένα και πιο επιθετικά διεθνιστικό, η Αριστερά εγκαταλείπει το διεθνισμό και οχυρώνεται πίσω από τον «πατριωτισμό» – ένα πολύ εύηχο όνομα που μπορεί να συστεγάσει δεξιούς και αριστερούς, που τους ενώνει η κοινή αίσθηση της απειλής και η αγοραφοβία. Κάτω απ'αυτές τις συνθήκες της αναγκαστικής συγκατοίκησης,, ποιος και γιατί να θυμίσει την άβολη πια ρήση των Πατέρων του Κομμουνισμού, «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα»;

Ίσως κάποιοι από τους ταγούς της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς βαυκαλίζονται με την ιδέα πως τέτοια ανοίγματα είναι ανώδυνα ή ακόμα πως έτσι ρίχνουν γέφυρες για να φέρουν τους καλόπιστους παραπλανημένους της απέναντι όχθης στη δική τους. Δεν ξέρω αν το πιστεύουν αυτό ή απλώς θα ήθελαν να το πιστέψουν. Καιρός όμως είναι να συνειδητοποιήσουν πως οι γέφυρες δεν είναι ποτέ μονής κατεύθυνσης – περνώντας κανείς απέναντι ανακαλύπτει συγκινήσεις που δεν ήξερε ή δεν είχε στα παιδικά του την ευκαιρία να τις χορτάσει – ή πως δεν μπορούν πια τα πόδια του να τον φέρουν πίσω. Κι αν κάποιοι πιστεύουν πως στις Νέες Θέσεις έφτασαν προχωρώντας στο «δρόμο του αγώνα» ολοένα και πιο αριστερά, κάποιος πρέπει να τους πει πως στον καμπύλο χώρο της Γης όταν απομακρύνεται κανείς διαρκώς αριστερά καταλήγει να έρχεται από δεξιά.

Σημειώσεις

1. Μνεία του περιστατικού κάναμε σε υποσημείωση του άρθρου μας του προηγούμενου μήνα. Εν τω μεταξύ στα «Ενθέματα» της Κυριακάτικης Αυγής  της 26ης Σεπτεμβρίου 2004 δημοσιεύτηκε εμπεριστατωμένο και απολαυστικό επί του θέματος άρθρο του Χ. Μαραβέλια με τίτλο «Ριζοσπάστης δαυλίζων...» . Δε γνωρίζω αν οι φωστήρες που εισηγούνται την αναμόρφωση ολόκληρου του πνευματικού μας πλαισίου στη γραμμή των εκδόσεων «Γεωργιάδη» και «Νέα Θέσις» βρήκαν κάτι να απαντήσουν.