ยาทายากิน

คำสวดนี่เป็นการทรงไว้ซึ่งพระไตรปิฎก สวดเพื่อให้มั่นใจ สวดนี้จะช่วยละกิเลสอะไรไม่ได้เท่ากับภาวนา การภาวนานี้เป็นการละกิเลสได้โดยตรง โดยให้จิตหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างเดียว

สวดนี่ปากสวด แต่ใจก็ไปโน่นไปนี่ ยังไม่สงบเท่าที่ควร จะสวดให้บรรลุอย่างเดียวไม่บรรลุหรอก แต่ถ้าสวดด้วยปฏิบัติด้วยก็อาจบรรลุได้ จึงว่า คำสวดเป็นยาทา ภาวนาเป็นยากินเราเป็นไข้เราจะเอายามาทา ไข้ไม่หายหรอก ต้องกิน ไข้จึงจะหาย

คนเรามาติดสวดกันส่วนมาก ไปติดยาทานะ ไม่กินก็เลยไม่หาย กิเลสมันอยู่ในใจ จึงต้องภาวนา ต้องไปรู้จักหน้าตาของมันจึงจะหายได้ จึงจะละกิเลสได้ ฉะนั้นภาวนานั่นแหละเข้าสู่จิตสู่ใจ จึงจะเห็นกิเลสตัวเองจึงจะละได้