ยาทายากิน |
คำสวดนี่เป็นการทรงไว้ซึ่งพระไตรปิฎก
สวดเพื่อให้มั่นใจ สวดนี้จะช่วยละกิเลสอะไรไม่ได้เท่ากับภาวนา
การภาวนานี้เป็นการละกิเลสได้โดยตรง โดยให้จิตหยุดนิ่งอยู่กับที่อย่างเดียว
สวดนี่ปากสวด แต่ใจก็ไปโน่นไปนี่ ยังไม่สงบเท่าที่ควร
จะสวดให้บรรลุอย่างเดียวไม่บรรลุหรอก แต่ถ้าสวดด้วยปฏิบัติด้วยก็อาจบรรลุได้
จึงว่า “คำสวดเป็นยาทา ภาวนาเป็นยากิน” เราเป็นไข้เราจะเอายามาทา
ไข้ไม่หายหรอก ต้องกิน ไข้จึงจะหาย
คนเรามาติดสวดกันส่วนมาก ไปติดยาทานะ ไม่กินก็เลยไม่หาย กิเลสมันอยู่ในใจ จึงต้องภาวนา ต้องไปรู้จักหน้าตาของมันจึงจะหายได้ จึงจะละกิเลสได้ ฉะนั้นภาวนานั่นแหละเข้าสู่จิตสู่ใจ จึงจะเห็นกิเลสตัวเองจึงจะละได้