กฎหมายแพ่งและพาณิชย์
ข้อ
10.
(ก)
นายเอกได้ยื่นขอรับสิทธิบัตรเมื่อวันที่
10 มกราคม 2530
อายุของสิทธิบัตรของนายเอกจึงครบกำหนด
7 ปี เมื่อวันที่ 9
มกราคม 2537 ตาม พ.ร.บ.สิทธิบัตร
พ.ศ.2522 ม.62
ซึ่งเป็นบทบัญญัติแห่งกฎหมายที่ใช้บังคับอยู่ในขณะขอรับสิทธิบัตร
ดังนั้น
ข้อต่อสู้ของนายโทที่ว่านายเอกไม่ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายสิทธิบัตรจึงฟังขึ้น
(ข)
ส่วนการคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์นั้น
ลักษณะงานที่นายเอกได้สร้างสรรค์ขึ้นเป็นงานสร้างสรรค์ด้านศิลปกรรม
ประเภทงานศิลปประยุกต์และเป็นกรณีที่ได้มีการโฆษณางานแล้ว
เพราะนายเอกได้ผลิตผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนโดยใช้
ลวดลายดังกล่าวออกจำหน่ายและได้รับความนิยมอย่างแพร่หลาย
นับได้ว่าได้ทำการโฆษณาครั้งแรกในประเทศไทย
นาย
เอกในฐานะผู้สร้างสรรค์จึงเป็นผู้มีลิขสิทธิ์ในงานดังกล่าวตาม
พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ.2521 ม.6(2)
ซึ่งเป็นบทบัญญัติแห่ง
กฎหมายที่ใช้บังคับอยู่ในขณะที่ได้มีการโฆษณาดังกล่าว
ในกรณีดังกล่าวกฎหมายไม่ได้กำหนดให้ผู้สร้างสรรค์ต้อง
สร้างสรรค์งานในประเทศไทยแต่ประการใด
ข้อต่อสู้ของนายโทจึงฟังไม่ขึ้น
ส่วนที่นายโทอ้างว่า
นายเอกไม่มีสิทธิอ้าง
การคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์
เพราะนายเอกได้รับสิทธิบัตรการออกแบบผลิตภัณฑ์ไว้แล้ว
ก็ฟังไม่ขึ้นเช่นกัน
เพราะ
การคุ้มครองตามกฎหมายลิขสิทธิ์และกฎหมายสิทธิบัตรเป็นการคุ้มครองคนละส่วน
และไม่มีกฎหมายบัญญัติห้ามหรือ
จำกัดการคุ้มครองดังกล่าว
Thailegal
02/02/44
|