My website..

นิยายซึ้ง ๆ จาก เว๊ปประมูล ( ผมเจอเธอแล้วอ่าT_T By man-_-!!! หรือ เจม )

วาวา ตัวละครในเรื่องนี้

เป็นเรื่อง เกี่ยวกับความรัก ที่ต้อง ฝ่า อุปสรรค อ่าน แล้ว เหมือน ตัวเอง เข้าไปเห็นเหตการณ์เลยละเอ่อ ผมชอบฉากภาค1 ตอนเจมเจอมิน ได้ดีเปิดเรื่องได้สวย ^^ กำลังนึกว่า จะลองเขียนเป็นการ์ตูน :P น่าจะสนุก

ผมเป็นคนที่พูดได้เลยว่าไม่เคยแตะนิยายแนว ๆ รัก ๆ ใคร่ ๆ แบบนี้ เห็นตัวหนังสือเยอะ ๆ แทบจะโยนทิ้ง เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกก็ว่าได้ แต่ตอนนั้นอารมณ์ไหนไม่รู้ลองเปิดอ่านดู แต่ไหงติดงอมแงมซะงั้น ตามเปิดจากหน้า 1 ถึงหน้า 500 กว่า ๆ อยู่วัน 2 วัน วู้ท่าจะบร้า

วันนี้ 07/Jan/08 กระทู้นี้ไม่ตาย ๆ โย่ ๆ

ปล. เว๊ปนี้ผมทำไว้ก็ไม่ได้หวังทำประโยชน์อะไรนะครับแค่เป็นเว๊ปส่วนตัวที่เซพรวบรวมเรื่องราวของ นิยายเรื่องนี้ ไว้ ผมก็ทราบดีว่านิยายเรื่องนี้ได้ตีพิมพ์เป็นรูปเล่ม แต่ผมหาซื้อไม่เจอจริง ๆ T_T เดินหาตามร้าน นายอินทร์ หรือจัตรจักก็ไม่เห็น
ถ้าเห็นว่าไม่สมควรผมก็ยินดีลบออกคร๊าบบ http://bbs.pramool.com/webboard/view.php3?katoo=r375318&page=885

• เว๊ปบล๊อกของผม แวะทักทายกันได้นะครับ

บทความคอมเม้นเจอตามเนต เลยเอามาแปะครับ
ฉันเจอเขาแล้ว.. "สุดยิดจากกระทู้ที่มีคนมาโพสต์เป็นหลักหมื่น เรื่องที่ทำให้หลายคนทั้งยิ้มและร้องไห้อยู่หน้าคอมพ์ และหนังสือที่ทุกคนเรียกร้องให้มี"

ข้างต้นนี้คือประโยคคำโปรยจากหนังสือเล่มหนึ่งที่มีชื่อว่า "ผมเจอเธอแล้วT_T" ซึ่งสามารถเรียกร้องความสนใจจาก ฉันไปได้ไม่น้อย เมื่อฉันหยิบมันขึ้นมาพลิกดูคำนำข้างใน ถึงได้ทราบคร่าวๆ ว่าหนังสือเล่มนี้เริ่มต้นจากมีวัยรุ่นคนหนึ่งเข้า ไปเขียนเรื่องราวน่ารักๆ แบบเล่นๆ ไปโพสต์ไว้ในกระทู้ของเว็บไซต์ vrteen.com และ pramool.com แต่กลายเป็นว่าเรื่อง เขียนเล่นของเขาขึ้นสู่กระทู้อันดับหนึ่ง มีคนมาตามอ่านมากมาย มีคนมาแสดงความคิดเห็นลงท้ายอย่างชนิดที่เรียกได้ว่า มหาศาล

หลังจากที่เรื่องราวของเขาจบลงในความยาว 7 ตอน การรวมเล่มเพื่อออกขายตามกระแสคำเรียกร้องจึงเกิดขึ้น เรื่อง ราวความรักใสๆ ของวัยรุ่นที่มีทั้งความสุข เศร้า เหงา เคล้าน้ำตา ระหว่าง "มิน" กับ "เจม" กับวิธีการเขียนแบบง่ายๆ ที่ฉัน มองว่าใครๆ ก็น่าจะทำได้ไม่ยาก โดยเฉพาะถ้าคนเขียนเป็นผู้หญิงที่ชอบขีดๆ เขียนๆ และมีอารมณ์อ่อนไหวเป็นทุนเดิมอยู่ แล้ว หากแต่มาอ่านเครดิตดูดีๆ คนเขียนหนังสือเรื่องรักหวานแหววเล่มนี้กลับเป็น "ผู้ชาย" แถมยังเป็นผู้ชายที่มีอายุเพียง 20 ปี เท่านั้น

"ความธรรมดา" ของหนังสือเล่มนี้ที่ฉันเคยมอง มันจึง "ไม่ธรรมดา" อีกแล้วในนาทีนี้ ฉันอยากพูดคุยกับคนเขียนทัน ทีที่อ่านมันจบภายในวันเดียว และตอนนี้...ฉันก็เจอน้องเขาแล้วค่ะ "ผมชื่อเจมครับ เรียกง่ายๆ ก็เจม (หัวเราะ) ชื่อที่ใช้ในทางการก็ กิติพงศ์ สรวยจิรวัฒน์ ตอนนี้เป็นนักศึกษาอยู่ที่ มหาวิทยาลัยอัสสัมชัญ (เอแบค) ชั้นปีที่ 1 ครับ จริงๆ เรียน bba แต่ตอนนี้จะย้ายไป art-eng แล้วเพราะว่าเริ่มรู้สึกตัวว่าไม่ ค่อยถูกกับเลข ก็เลยตัดสินใจว่าหันไปทางภาษาดีกว่า อันนั้นน่าจะถนัดกว่าเลขเยอะ" น้องเจมเริ่มต้นการพูดคุยด้วยการแนะนำตัวในทีท่าเขินๆ ฉันมองเผินๆ โดยรวมก็ไม่เห็นว่าน้องเจมจะแปลกหรือแตก ต่างจากวัยรุ่นทั่วไปตรงไหน การแต่งตัวที่เอาเท่เข้าว่า สายตาที่ยังซุกซนและมองโลกแบบสดใส การพูดจาที่มีภาษาและสไตล์ เป็นของตนเอง ...ถ้าบอกตรงๆ ก็คือไม่น่าเชื่อว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้เขียนหนังสือได้ แถมยังเขียนได้แบบเป็นเรื่องเป็น ราวซะด้วย

"ผมเริ่มจากที่รู้จักเว็บไซต์ vrteen.com จากพี่สาวคนนึงครับ พี่เขามาขอให้ผมช่วยลองเขียนบทความสั้นๆ เรื่องที่ผม ไปเกาหลีให้ดู ผมก็เขียนไปแล้วได้ลงในเว็บ จริงๆ ผมก็ไม่ใช่คนเขียนดีอะไรมากมายนะ แต่น่าจะเพราะว่าผมยังใหม่มั้งคนก็ เลยอยากอ่าน พออ่านแล้วก็คงชอบในสำนวนที่มันอาจจะง่ายๆ ดี อ่านแล้วไม่เครียดมั้งครับ หลังจากงานนั้นก็มีคนเรียกร้อง ให้ผมเขียนอะไรไปลงอีก ช่วงนั้นผมก็ปิดเทอมพอดี กำลังว่างๆ ก็เลยอ่ะ...ลองเขียนเรื่องดู ก็เลยออกมาเป็น...ผมเจอเธอแล้ว อย่างที่เห็นนี่แหละครับ

จริงๆ แล้วเรื่องนี้ตอนแรกที่ผมไปโพสต์ในเว็บ ไม่ได้ชื่อนี้นะครับ ผมใช้ชื่อว่า เรื่องของมินกับผม ต่อมาหลายๆ คนก็ รู้จักในชื่อ ผมเจอเธอแล้วอ่า...T_T (ฉันสงสัยจึงถามกลับไปว่าไอ้เจ้า T_T เนี่ยมันหมายถึงอะไร?) อ๋อ...มันก็คือคนร้องไห้ไงพี่ เป็นภาษาแช็ตน่ะครับ (โธ่...นี่ฉันแก่แล้วหรอกหรือนี่!!) แรกๆ มีคนมาอ่านไม่กี่ร้อยเองครับ แต่แค่ไม่กี่ร้อยนี่ก็จุดประกายไฟ ในตัวผมได้ไม่น้อยเลยนะ เพราะมันเหมือนกับว่ามีคนรอที่จะอ่านเรื่องของผมอยู่ ผมก็เลยเขียนทุกวัน ไปโพสต์ทุกวันจนเรื่อง มันจบ แล้วกว่าจะจบนั่นก็คือยอดคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้สูงเกินแสน มีคนมาโพสต์แสดงความคิดเห็นมากกว่าหมื่น ต่อมาก็มี กระทู้เรียกร้องให้รวมเล่มอีก เราก็เลยจัดโหวตว่าถ้ามีการรวมเล่มใครจะซื้อบ้าง ทีนี้คนที่โหวตว่าจะซื้อนี่มันเกิน 3,00 คนไง ครับ ทาง vrteen ที่ใจดีก็เลยพิมพ์รวมเล่มออกมาขายซะเลย"

ถ้าใครที่เคยอ่านเรื่อง ผมเจอเธอแล้วT_T แล้ว คงจะเห็นว่าภาษาที่น้องเจมใช้บอกเล่าเรื่องราวนั้นล้วนแล้วแต่เป็น ภาษาที่อยู่ในชีวิตจริง แต่คำที่ฉันออกจะติดใจสงสัยมากที่สุดว่า “นี่มันภาษาอะไรกันเนี่ย?” ก็ตรงคำว่า "มรึง" กับ "กรู" นี่ แหละ

"จริงๆ มันก็คือ มึง กับ กู นั่นแหละครับ แต่ตรงนี้ผมต้องขอออกตัวไว้ก่อนว่าผมไม่ได้อยากทำให้ภาษาไทยของเรา วิบัติหรือชอบพูดจาหยาบคายนะครับพี่ ผมรู้ว่ามันเป็นคำแทนตัวที่ไม่ค่อยจะสุภาพเท่าไหร่ แต่ผมก็เชื่อว่าคงไม่มีเด็กวัยรุ่นผู้ ชายที่ไหนมานั่งพูดว่าเรา นาย เธอ ฉัน เค้า ตัวเอง หรอก หรือถ้าจะมีก็คงน้อยมาก ดังนั้นเวลาผมเขียนผมก็อยากจะเขียนแบบ ที่เออ...อ่านแล้วรู้สึกว่ามันธรรมชาติ มันคือความจริงเท่านั้นเอง แล้วที่ต้องเขียนว่า "มรึง" กับ "กรู" เนี่ยก็เพราะว่าถ้าเขียน ตรงๆ ว่า "มึง" กับ "กู" เนี่ยมันจะโพสต์ไม่ติด ผมเคยเขียนคำว่า กูลิโกะปรากฏว่าระบบอัตโนมัติมันตัดคำหยาบออกเหลือแต่ ลิโกะ เฉยเลย"

การที่น้องเจมใช้ชื่อตัวเอกว่า เจม ซึ่งเป็นชื่อเดียวกันกับตัวเอง จึงเป็นไปได้ว่าน่าจะมีหลายคนที่คงสงสัยเหมือนกับ ฉันว่าน้องเจมเขียนเรื่องนี้มาจากชีวิตจริงหรือเปล่า และที่สำคัญคือ มิน กับ วาวา นี่มีตัวตนจริงๆ ไหม "ไม่ใช่เรื่องจริงทั้ง 100 เปอร์เซ็นต์ครับ แรกๆ ที่เขียนนี่ก็จะจริงเยอะหน่อย แต่ก็ไม่ใช่จากตัวผมคนเดียวนะ ก็ดูจาก เพื่อนคนโน้นคนนี้มารวมๆ กันเป็นข้อมูลในการเขียนนี่แหละ แต่ว่าหลังๆ นี่เริ่มแต่งเยอะขึ้นแล้วครับ เริ่มหาข้อมูลรอบตัวมา เขียนไม่ทัน แต่ถ้าถามว่ามินกับวาวามีตัวตนจริงๆ ไหมเหรอ ขอไม่บอกได้ไหมครับพี่ เดี๋ยวคนอ่านเขาจะไม่อินกันนะ (ยิ้ม)" น้องเจมเล่าให้ฟังว่าตอนที่เขาโพสต์เรื่องนี้ลงในเว็บ มีคนส่งเมล์มาหาเยอะมาก ทั้งชื่นชมในเรื่องที่เขาเขียน ทั้ง คะยั้นคะยอให้เขาเขียนเรื่องออกมาอีกเยอะๆ และทั้งให้กำลังใจต่างๆ นานา ซึ่งนั่นทำให้เขารู้สึกดีมากเนื่องจากคนเหล่านั้น ไม่ใช่คนที่รู้จักมักคุ้นหรือคบหากันมาก่อนเลย จนกระทั่งตอนนี้...ตอนที่หนังสือเสร็จเป็นรูปเป็นร่างและวางแผงแล้ว จำนวน คนเหล่านั้นก็ยิ่งมากขึ้น...มากขึ้น และมากขึ้น

"ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าจะได้เป็นนักเขียนหรือมีคนสนใจ บางทีเดินตามห้างหรือในมหาวิทยาลัยเดี๋ยวนี้นี่มีคนเข้ามา ทัก มาขอลายเซ็นแล้วนะพี่ ทีแรกผมก็งงๆ ว่าเอ๊ะยังไง เขาจำผมสลับกับดาราหนังผีเรื่องไหนหรือเปล่าเนี่ย (หัวเราะ) แต่พอ บอกว่าจำได้จากหนังสือผมก็ถึงบางอ้อ ก็ดีใจครับ ดีใจมากๆ ที่คนธรรมดาๆ อย่างผม ดาราหรือก็ไม่ใช่แต่มีคนชื่นชมและ ปรารถนาดีกับผมมากขนาดนี้

กับเพื่อนๆ ก็ดีครับ ปกติมันไม่ค่อยชมใครง่ายๆ หรอก แต่มันยอมควักเงินซื้อหนังสือของโดยที่ไม่ต้องร้องขอเลยพี่ ซึ้งใจมาก ส่วนครอบครัวเขาก็สนับสนุนอยู่แล้ว เขาดีใจมากตอนที่เห็นหนังสือของผม จริงๆ ที่บ้านผมทำกิจการเกี่ยวกับเสื้อ ผ้าส่งออก แต่เขาก็ไม่เคยบังคับให้ผมต้องเรียนอย่างโน้นต้องทำอย่างนี้เลยนะ พ่อจะบอกผมเสมอว่า...อยากทำอะไรทำ โต แล้ว... ผมได้ตังค์มาให้เขา เขาก็ไม่เอา แถมยังจะให้รางวัลผมเพิ่มอีกด้วยซ้ำ ผมว่าผมโชคดีมากที่มีพ่อแม่ที่น่ารักอย่างนี้" ต่อเมื่อฉันถามว่ารักการเขียนมากไหม?

"ผมรักการเขียนนะครับ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ที่ผมชอบจริงๆ คือการเล่าเรื่อง เรื่องสนุกที่คุยกันระหว่างกลุ่มเพื่อนนี่ แหละ ซึ่งบางทีเราคุยกันแล้วมันก็จบแค่ตรงนั้น แต่ผมอยากเอามันมาเขียนให้ทุกคนรู้ มาสนุกร่วมกัน เป็นการแบ่งปันรอยยิ้ม ให้กันน่ะครับพี่ แต่ถึงยังไงผมก็คงจะเขียนไปเรื่อยๆ เพราะผมว่าการเขียนมันก็เหมือนไดอารี่น่ะแหละ ผมโตขึ้นทุกวันมันก็ ต้องมีเรื่องเขียนทุกวัน ทำเท่าที่ทำได้ อย่างน้อยก็เพื่อคนที่กำลังรออ่านผลงานของผมอยู่ ทำให้พวกเขามีความสุขได้ผมก็พอใจ แล้วครับ แต่ก็ไม่ได้หวังว่าจะเป็นอาชีพหลักในอนาคตนะครับ แค่อยากลองทำสิ่งที่เราชอบในตอนที่เรายังมีเวลา มีโอกาส เท่านั้นเอง อย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ดี ไม่ได้เสียหาย พี่ว่าจริงไหมครับ?"

จริงจ้า...ว่าแต่งานเล่มต่อไปล่ะ หลายๆ คนน่าจะตั้งตารออ่านกันเมื่อยแย่แล้วมั้ง "เขียนจบแล้วครับ คงจะเร็วๆ นี้แหละ แต่ตอนนี้ก็หาอ่านกันได้ตามเว็บ vrteen.com และ pramool.com ก่อน เปิด ให้อ่านกันฟรีๆ เลย แต่ถ้ารวมเล่มออกมาก็อย่าลืมซื้อหากันไปด้วยน๊า... (ยิ้ม) ผมอายุยังน้อย ฝีมืออาจจะไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ติชม กันได้เต็มที่นะครับ

ผมขออนุญาตขอบคุณทุกๆ คนที่ให้กำลังใจผมมาตลอดด้วยนะครับ ขอบคุณพี่ด้วยที่อุตส่าห์มาสัมภาษณ์นักเขียนไร้ ชื่ออย่างผม (ไม่เป็นไรจ้า...) ขอบคุณพ่อ แม่ น้องๆ แล้วก็เจ้แอน พี่เกียง บริษัท n-plex ที่ให้โอกาสที่ดีกับผม รวมถึงพี่ๆ น้องๆ ชาว vrteen.com และ pramool.com ถ้าไม่มีพวกคุณก็ไม่มีผมในวันนี้ นี่...ผมพูดเหมือนนักร้องเลยไหมพี่ (หัวเราะ)” การพูดคุยกันเพียงไม่กี่นาทีทำให้ฉันได้ได้คำตอบแล้วว่าทำไม “ผมเจอเธอแล้ว T_T” ถึงได้รับการต้อนรับจากบรรดา นักอ่านวัยรุ่นมากมายขนาดนี้ การเขียนที่ดีเท่านั้นยังไม่พอ หากแต่ความตั้งใจที่ดีด้วยต่างหากที่ทำให้น้องเจมเป็นนักเขียนรุ่น ใหม่ที่น่าจับตามองที่สุดคนหนึ่งในวันนี้

Source : Poly

http://www.pantip.com/cafe/book_stand/amfine/s4704.html

Learn English online