Η πολιτική δεν είναι το κουστούμι μου. Αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας δυο - τρεις σκέψεις.
Η απουσία ακόμη και μιας μόνης λέξης λέει πολλά. Εδώ και δέκα χρόνια από την κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου, αποσύρθηκε η λέξη εντιμότητα. Και φεύγοντας πήρε μαζί τις λέξεις ταπεινότητα, εκτίμηση, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη.
Κάποιοι βολεύονται οι λέξεις να σημαίνουν πια άλλα. Φτωχός ίσον ρετσινιά. Επιτήδειος ίσον επιτυχημένος. Έντιμος ίσον κορόιδο. Αγωνιστής ίσον φολκλορικό απομεινάρι της Αριστεράς.
Η μεταμφίεση θολώνει την πραγματικότητα, αποδιοργανώνει την σκέψη, βάζει περιορισμούς. Η κριτική μέχρις ενός σημείου, η μνήμη μέχρις ενός σημείου, τα συναισθήματα μέχρις ενός σημείου, το ίδιο οι ελευθερίες και τα δικαιώματα.
Το αποτέλεσμα είναι η χειραγώγηση του κόσμου μέσω του κυνισμού, της κόπωσης και σε συνδυασμό με τα μεγάλα υπαρκτά προβλήματα, μέσω της απόγνωσης.
Η έλλειψη ήθους είναι μια μορφή βίας. Το ψέμα άλλη μία. Που πάντως δεν ασκεί η Αριστερά. Γιατί η Αριστερά είναι μια μεγάλη περιουσία σκέψης και ανθρωπιάς.
Αυτό ακούγεται σαν κλισέ; Είμαστε μεγάλοι για να πιστεύουμε ακόμη στα κλισέ. Αλλά και για να αποδεχόμαστε την κατασυκοφάντηση της ουσίας σαν ντεμοντέ παρελθοντολογία, μεγάλοι για να θυματοποιούμαστε ναρκωμένοι και κυκλωμένοι από δεκάδες "παράθυρα" που μας κλειδώνουν εν τέλει στην σημερινή φυλακή, στο δωμάτιο δίχως θέα.
Η Αριστερά πρέπει να ξαναγίνει η θέα του μέλλοντος. Με κουράγιο και δίχως πρόσκαιρες αμφιλεγόμενες σκοπιμότητες να ξαναγίνει δύσκολη και υπολογίσιμη αντίπαλος των πολιτικών εκφραστών του πλούτου και της νέας τάξης πραγμάτων. Μπορεί;
Δίπλα σε μικρές πολύτιμες αναλαμπές, οι ματαιώσεις, οι διαψεύσεις και οι κάθε λογής ήττες πάνε σύννεφο. Το εσωτερικό της τοπίο θαμπό από αγκυλώσεις και αδυναμία συγχρονισμού με τις απαιτήσεις των καιρών, την περιχαρακώνει απέναντι από το μεγάλο πλήθος των εργαζομένων που δυσπιστεί.
Η μοναξιά της είναι πολυτέλεια. Η πολυδιάσπασή της έγκλημα. Η εποχή δεν προσφέρεται για "βαμμένους" οπαδούς. Αυτά να τελειώνουν.
Τα προβλήματα είναι σύνθετα, πολλαπλάσια και παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Και η ενωμένη δράση των αριστερών που σκορπίζονται χώρια, είναι όρος και το πιο καυτό ερώτημα για τη συνολική αξιοπιστία της.
Δεν αναζητώ στην αριστερά παρηγοριά ή άλλοθι. Θέλω να ψηφίζω Αριστερά και να μην απολογούμαι στον εαυτό μου.
Στις εκλογές της 7ης Μαρτίου ψηφίζω Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων. Όχι γιατί είμαι μια υπομονετική ιδεολόγος. Ούτε γιατί νιώθω αιχμάλωτη της φιλίας και του σεβασμού προς κάποιους ξεχωριστούς συντρόφους που δίνουν μάχες στη Βουλή, στην Ευρωβουλή και στα μέτωπα της καθημερινότητας. Με την ψήφο μου λέω ΝΑΙ στο ξεκίνημα ενός διαλόγου για την ενότητα του χώρου και για έναν τολμηρό προβληματισμό για τον σύγχρονο κόσμο, που δεν παίρνει άλλη αναβολή.