Λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Σπύρου Θεοδωρόπουλου , που γεννήθηκε το 1875 στη Σπάρτη . Το 1901 ο νεαρός τότε Άγις Θέρος εμφανίζεται στη λογοτεχνία με μια μετάφραση του μονόπρακτου δράματος “ Δύο πόνοι ” του Φρανσουά Κοππέ , αφιερωμένη στη “ Νέα Σκηνή ” του Χρηστομάνου . Εξέδιδε για αρκετά χρόνια το ετήσιο “ Σπαρτιατικό Ημερολόγιο ” ( 1901-1910 ) , ένα βιβλιαράκι μοναδικό στο είδος του από απόψεως περιεχομένου . Περιείχε καθετί που είχε σχέση με τη Λακωνία , ιστορία , λαογραφία , ποιήματα και κάθε πληροφορία για τις αρχαιότητες , τα επαγγέλματα , την παραγωγή κ.λ.π. της Λακωνίας και ειδικότερα της Λακεδαίμονος . Και σήμερα το βιβλίο αυτό είναι χρήσιμο σαν πηγή που μπορεί να αντλήσει κανείς διάφορες γνώσεις και στοιχεία για την εποχή εκείνη .

Εξέδωσε για ένα χρόνο την εβδομαδιαία εφημερίδα “ Λακεδαίμων ” . Διετέλεσε αρχισυντάκτης της ημερήσιας εφημερίδας “ Σωτηρία ” , γνωστή για τους αγώνες της εναντίον της δυναστείας .΄Έγραψε πεζά και ποιήματα σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής , χρησιμοποιώντας τη δημοτική μας γλώσσα .

Ο Άγις Θέρος εκτός από το λογοτεχνικό του έργο , σημείωσε αξιόλογη δράση και στον επιστημονικό , πολιτικό και κοινωνικό τομέα . Συνετέλεσε στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας ( 1910 ) και ως μέλος των κοινοβουλευτικών επιτροπών συνέταξε τα πρώτα εργατικά νομοσχέδια .

Εκλέχτηκε τρεις φορές Βουλευτής ( 1910 , 1912 και 1923 ) με τη Βενιζελική παράταξη . ΄Έχει εκδώσει πολλά βιβλία με εργατικά , δημοτικά και συνεταιριστικά θέματα .

Το 1922 εξαιτίας του “ Δημοκρατικού Μανιφέστου ” που υπέγραψε μαζί με άλλους δημοκρατικούς πολιτευτές , συνελήφθη και φυλακίστηκε .

Ο Άγις Θέρος διατέλεσε πολλά χρόνια πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και αντιπροσώπευσε πολλές φορές την Ελλάδα σε λογοτεχνικά συνέδρια του εξωτερικού . Το 1940 , σε προχωρημένη ηλικία , δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή “ Τ' ανθρώπινα ” για την οποία βραβεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας .

Ακολούθησε σειρά από ποιητικά βιβλία στα οποία είτε υμνείτε η αντίσταση των Ελλήνων κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο είτε δίνονται λυρικές στιγμές της αγροτικής ηθογραφίας . Το προσωπικό του ύφος

( υπερβολικά ρητορικό κάποτε ) έχει επηρεαστεί βαθιά από τη γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού , το οποίο ήταν το μεγάλο του πάθος .