Ιδού ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο. Τι είναι αυτό που το καθιστά τόσο ενδιαφέρον; Μα το ίδιο το περιεχόμενό του! Επί έναν αιώνα τώρα αποτελεί το απόλυτο συνωμοσιολογικό best-seller. Είναι το πρώτο βιβλίο του είδους, στη σύγχρονη εποχή, που επιχειρεί –και σε μεγάλο βαθμό το κατορθώνει– να διατυπώσει μία Γενική Θεωρία της Συνωμοσίας, αλλά και κάτι παραπάνω: επιτυγχάνει με σπάνια ευστοχία να περιγράψει τον κόσμο και την κοινωνία, όχι μόνον όπως ήταν στις αρχές του 20^ου αιώνα, αλλά και όπως διαμορφώθηκαν στο πέρασμα αυτού του πολυτάραχου αιώνα. Σπάνιο προσόν για ένα μελλοντολογικό κείμενο. Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται και για ένα πλαστό κείμενο.

Πόσο πλαστό, όμως, μπορεί να είναι ένα κείμενο, που κατορθώνει και περιγράφει τον κόσμο όπως αυτός θα ήταν έναν αιώνα αργότερα; Ποιο μελλοντολογικό –ή άλλο– κείμενο έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο, όχι για μια περίοδο εκατό ετών, αλλά –έστω– για μια δεκαετία; Αν σήμερα, για παράδειγμα, διαβάζαμε τις προ δεκαπενταετίας περισπούδαστες αναλύσεις των καλύτερων αμερικανικών –επιστημονικών και πολιτικών– think-tanks για τη μορφή που θα είχε ο κόσμος μας στις αρχές του 21^ου αιώνα θα μας έπιαναν τα γέλια, αν βέβαια δεν μελαγχολούσαμε για τις πτωχές επιδόσεις των καλύτερων μυαλών του πλανήτη.

Κατορθώνουν, από την άλλη πλευρά, τα «Πρωτόκολλα» να περιγράψουν την πολιτική και γεωστρατηγική κατάσταση του πλανήτη στις αρχές της τρίτης χιλιετίας; Όχι βέβαια!

Τότε;

Η «μοναδικότητα» των Πρωτοκόλλων έγκειται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στο εξής απλό χαρακτηριστικό τους: ο συγγραφέας τους εστιάζοντας την προσοχή του στην καθημερινή ζωή του μέσου ανθρώπου της εποχής του και στην αθλιότητα που την χαρακτήριζε κατορθώνει να περιγράψει –με σπάνιο, είναι αλήθεια, κυνισμό– τους λόγους για τους οποίους αυτή η καθημερινότητα θα συνεχίσει να είναι άθλια.

Οι ιδεολογίες; Για πέταμα! Δημιουργήματα όλες τους [φιλελευθερισμός, κομμουνισμός, σοσιαλισμός, αναρχισμός] των «Σοφών μας», λέει ο συγγραφέας των Πρωτοκόλλων. Τα κόμματα, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι εκπαιδευτικοί; Μαριονέτες στα χέρια των «Σοφών μας». Οι πόλεμοι; Ενορχηστρωμένοι κι αυτοί από τους «Σοφούς μας». Το χρήμα, η οικονομία, ο χρυσός; Όλα υπό τον έλεγχο των «Σοφών μας».

Τι απομένει για τον μέσο άνθρωπο, τον μέσο αναγνώστη των Πρωτοκόλλων; Μία αθλιοτάτη καθημερινότητα. Ο άνθρωπος ήταν πριν από εκατό χρόνια και παραμένει και σήμερα «αλυσοδεμένος, λόγω της πενίας του, εις την επίμοχθον εργασίαν», «κεκυρτωμένος επί της επιμόχθου εργασίας του, συντετριμμένος υπό της τύχης του», στο έλεος των πάντων: του κράτους, των πολιτικών, των τραπεζών, των κανονιών… [οπότε ο «προφητικός» και «μελλοντολογικός» χαρακτήρας των Πρωτοκόλλων αποκτά μία νέα διάσταση… Στον κόσμο «όλα αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν».]

Τις έπταιεν, πριν από εκατό χρόνια, και τις πταίει, σήμερα, για την άθλια κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο απλός άνθρωπος; «Οι πρεσβύτεροι σοφοί της Σιών», έλεγε ο συγγραφέας των Πρωτοκόλλων, και πολλοί φαίνεται πως πιστεύουν και σήμερα το ίδιο.

Τις πταίει;

Μπορεί να «φταίει το ζαβό το ριζικό μας», «μπορεί ο Θεός που μας μισεί», μπορεί να φταίνε οι σοφοί της Σιών, η «Επιτροπή των 300», η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ, η Τριμερής Επιτροπή, ίσως –τέλος– «να φταίει το κρασί». Ή μάλλον οι μικρές, ανεπαίσθητες δόσεις «οπίου» με τις οποίες μας «ποτίζουν» καθημερινά, κάποιοι, από κάπου, «εκεί έξω»…

Και έτσι, κλείνοντας τον κύκλο του «συμβολικού όφεως», επιστρέφουμε ξανά στο ερώτημα της αυθεντικότητας ή μη των Πρωτοκόλλων. Ή, μάλλον, στο ερώτημα: ποιοι είναι «αυτοί, εκεί έξω», που ευθύνονται για την αθλιότητα σ’ αυτόν τον πλανήτη;

Την ίδια, περίπου, περίοδο που γράφονταν και εκδίδονταν για πρώτη φορά τα Πρωτόκολλα, ένας αυστριακός, ο Αδόλφος Χίτλερ, ζούσε μία άθλια ζωή σε μία άθλια πανσιόν της Βιέννης, ενώ ένας ρώσος, ο Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν, ζούσε μία εξίσου άθλια ζωή, σε μία εξίσου άθλια σοφίτα της Ζυρίχης. Κοινό χαρακτηριστικό των δύο ανδρών; Ονειρεύονταν να κατακτήσουν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα όνειρά τους αποτέλεσαν τους χειρότερους εφιάλτες αυτού του κόσμου…

Την ίδια ακριβώς περίοδο, στις πολυτελείς βίλες του Βερολίνου και του Λονδίνου και στα εξίσου πολυτελή ρετιρέ των Παρισίων και της Νέας Υόρκης, ζούσαν κάποιοι άλλοι άνθρωποι – τραπεζίτες, βιομήχανοι, χρηματιστές, έμποροι, παπάδες, πολιτικοί, βασιλείς και απόγονοι βασιλέων– που δεν γνώριζαν –σύμφωνα με την «επίσημη» ιστορία– παρά μόνον ένα δρομολόγιο: σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Και δεν είχαν παρά μόνον ένα όνειρο: πώς να εξασφαλίσουν «ένα καλύτερο αύριο» για τα παιδιά τους σ’ αυτόν τον άθλιο κόσμο.

Ναι! Κάπως έτσι «γράφεται» –ή, μάλλον, δεν γράφεται– η ιστορία του πλανήτη. Τα υπόλοιπα είναι «συνωμοσιολογία», τροφή για «αρρωστημένους εγκεφάλους».

Οι οποίοι αναζητούν «εκείνους που φταίνε» και στις συναγωγές και στους καθεδρικούς ναούς και στα τζαμιά και στους βουδιστικούς ναούς και στις σατανιστικές τελετές και στις αναβιώσεις των αρχαίων μυστηρίων και στα ανάκτορα και στις προαστιακές βίλες και στις τράπεζες και στις βιομηχανίες και στα κοινοβούλια και στα πρωθυπουργικά γραφεία και στα κτήρια των υπερεθνικών οργανισμών και… και… και… και στις δέλτους της ιστορίας και… και… και…

Και μερικές φορές –ως «αρρωστημένοι εγκέφαλοι», που είναι– αναζητούν «αυτόν που φταίει», ρίχνοντας σύντομες, ή και όχι τόσο σύντομες, ματιές στον καθρέφτη…