Ο ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΠΟΤΕ _____Στον Γιάννη Υφαντή Ο άγγελος Κάποτε πρωτόπλαστος με την ηθική του γλώσσα λυμένη στα νερά. Ό άγγελος Κάποτε παραμεθόριος σε χτήματα απέραντα με την ωραία στύση του το άδειο να φρουρεί. Μέλι κι ακρίδα μασημένη μύριζε ο στεφανωμένος τις αστραπιαίες σκέψεις ο Κάποτε πού τη φύση υποσχέθηκε λυτρωτική χωρίς ν' απολυτρώνει απ' τη ζωή. Τα φτερά του σωστοί συλλογισμοί σάλευαν στο δροσερό αεράκι της αμφιβολίας και 'μεις όταν τον βλέπαμε πάνω σε λόφους σούρουπο σαν μόλις να κατέβηκε ή λίγο πριν πετάξει λέγαμε "να, ή εγγύηση την τελευταία στιγμή απροσδόκητα θα καταδεχτούμε το θάνατο! Οι καταστροφές θα δείξουν την άλλη τους όψη της σωτηρίας και το επιθανάτιο χώμα θα χωρέσει ολόκληρο στη λέξη ΦΥΤΡΩΝΩ". Ο άγγελος Κάποτε αέρας που σηκώθηκε ξαπλώθηκ' η φωτιά π' ακόμη τα σωθικά μας καίει. _____Από την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρούκ, "Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας", Κέδρος 1980 ΠΟΙΗΜΑ _____Στον Μήτσο Αντριανούδη, το Σκύλαρο Την Αθήνα δεν γνωρίζω καλά και την αντιπαθώ· τον Φλεβάρη του 1978 κατέβηκα για επαγγελματική υπόθεση και ανέλπιστα χάρηκα που είδα το Μύρωνα· πριν δέκα χρόνια με το Χουλιάρα και τον Καλοκύρη μαζευόμασταν και πριν έρθει ο Ηλιόπουλος διαβάζαμε κείμενα ___________________________________δακρύζω όταν αναλογίζομαι το εξήντα -εκείνη η μουσική- προηγουμένως είδα για δεύτερη φορά στη ζωή μου το Νόλλα (μια τρίτη αργότερα στη δεξαμενή) και φάγαμε με μια μεγάλη παρέα όπου θυμάμαι τη Θεανώ το Μελινάκι το Μήτρα και τη Νατάσα· δεν είχε κέφια· και την άλλη μέρα στου Μαρκόπουλου ήταν ο Αντρέας και τους άρεσε να κουβεντιάζουν· στο σπίτι του γνώρισα τον Πούλιο κι άλλους πολλούς (κι έναν τρελό αντισοβιετικό πού με νευρίασε) αλλά μίλησα στο τηλέφωνο με τον Εδεσσαίο ποιητή το Μέσκο πού το εξηντατέσσερα τον συνάντησε σ' ένα μαγαζί ο πατέρας μου και του 'πε ότι γράφω και κείνος απάντησε να συνεχίσω και συνέχισα μ' ένα απολύτως ανέκδοτο ποίημα που βεβαίως του το αφιέρωσα· την ίδια χρονιά άκουσα σε διαλέξεις τον Ι.Μ. Παναγιωτόπουλο και το Χριστόφορο Μάλαμα στα Γιαννιτσά. Πρέπει να γνώρισα κι άλλους αλλά έφτασε πια ο Απρίλης και τους ξέχασα· ο Καλοκύρης είδε επίσης το Χατζιδάκι και με την Αλέκα εμείς το Χριστόφορο. Ε ρε πούστη! _________________________τι θα 'ναι όλα αυτά σε τριάντα χρόνια, ποιος θα 'ναι ανάμεσά μας ο Καραντώνης και του Κοντού τα ποιήματα ποιος θα υποτονθορίζει· σε ποιο κλαδί θα κελαηδεί ο Υφαντής η ποιητάρα και του Μαυρογένη η σκαπάνη τι θα ξερνά· θα 'χει στεγνώσει κι ο Μπακιρτζής, ο Σαββίδης θα 'ναι κάπου επίτιμος· Μαρωνίτη! αγωνία με πιάνει με το Δημητριάδη· τόση σπουδή· ο φασισμός θα 'χει περάσει και τα τσιφτετέλια θα 'χουν πέραση __________________________αλλά τα ποίημα δεν θα τελειώσει με το απαραίτητο "κι εγώ..." πού τάχατες κάτω από μια προτομή" του Καραμανλή θ' αστειεύομαι με τη Ρούκ και με την Ολυμπία· __________________________στην Αθήνα θα είμαι. _____Από την ποιητική συλλογή του Πάνου Θεοδωρίδη ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΝΤΕΖΙΡΕ, εκδόσεις ΥΨΙΛΟΝ, 198; ΠΟΙΗΜΑ Τρεις μήνες ψάχνω να σε βρω στα Γιάννενα και να 'χω καθημερινά την γκρίνια της Κυρά Φροσύνης... Ο Φρόντζος κάνει πόλεμο ενάντια στον Αφέντη Βαγγέλη και ο Σπυρίδων, πάσης Ηπείρου Έξαρχος , να βροντά ολονυκτίς τις καμπάνες της Μητρόπολης - έρχεται, λέει, έρχεται ο Μαύρος Καβαλάρης... Ποιος είδε την Μαργαρίτα Περδικάρη μπρος στα τουφέκια της αυγής; Στο Cancer Hospital κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο Χατζής και ο Υφαντής να ψαρεύει, όλο τον Αύγουστο, πέστροφες με την Φρειδερίκη στο Ζαγόρι... Καϋμένο Μιτσικέλι, γυμνέ μου Όλύτσικα, τομάρια των Τζουμέρκων, να πουλάς τουριστικά στη λίμνη, έξω απ' το σαράι του Αλή Τεπελενλή... _____Από την ποιητική συλλογή του Κωστή Μοσκώφ ΠΟΙΗΜΑΤΑ,εκδόσεις Καστανιώτη 1980. ΠΟΙΗΜΑ Υφαντή μου, Υφαντή μου, οι κουφάλες κάνουν πως δεν σε διακρίνουν, μα, Εσύ, το ξέρεις ότι το ξέρω, πως βλέπω, δηλαδή, πόσο σπουδαίος Ποιητής είσαι. Όσο μεγαλώνει η Συνωμοσία Σιωπής τόσο πιο πολύ να βεβαιώνεσαι ότι σε τιμά η Σιγή των Μηδαμινών. Και Σ' ευχαριστώ, αφού μαθαίνω να γράφω ποιήματα διαβάζοντας εσάς τους Νέους. _____Παρίσι 1993. Από την ποιητική συλλογή του Ηλία Πετρόπουλου ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, εκδόσεις Νεφέλη. |
ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΟΜΨΟ ΤΕΤΡΑΔΙΑΚΙ (Όταν γεννήθηκα, όπως συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια στον Ελλαδικό χώρο τουλάχιστον) ήρθαν οι μοίρες να με μοιράνουνε αλλά επειδή τη νύχτα εκείνη είχανε πολλά παιδιά γεννηθεί και επειδή δεν προλαβαίνανε να μου πούνε την ιστορία της ζωής μου (δεν είχανε και πολύ χρόνο στην διάθεσή τους πού να τα προλάβουνε τόσα νεογέννητα σε μια νύχτα) μου αφήσανε ένα μικρό κομψό τετραδιάκι όπου είναι γραμμένη η ζωή μου όποτε θέλω να το συμβουλεύομαι και αναλόγως να πράττω. Το είχα ξεχασμένο σε ένα συρτάρι ώσπου σήμερα νάτο τυχαία μπροστά μου του ρίχνω λοιπόν μια ματιά. Λέει μερικά περιστατικά της ζωής μου που πέρασαν με μεγάλη ακρίβεια και όπως ακριβώς έγιναν. Για τον φετινό χρόνο δεν έχει κάτι. σημαντικό είναι όλες οι σελίδες γεμάτες ομοιωματικά που σημαίνει τα ίδια και τα ίδια όμως να εδώ σε αυτή την σελίδα κάτι λέει ότι αυτή είναι η χρονιά που θα συναντήσω τον Γιάννη Υφαντή και ότι μετά τον Γιάννη Πανούση που συνάντησα πριν δύο χρόνια θα συμπληρωθεί και το δεύτερο κομμάτι από το τριαδικό "Γιάννης" ή "Ιωάννης" το ενιαίο και αδιαίρετο που θα επηρεάσει βαθιά την ζωή μου. ___________Κωνσταντίνος Ταβουλτσίδης, 3 Ιουλίου 2001 |
«Εξι μυρμήγκια κουβαλούν το πόδι μιας ακρίδας. Η ακρίδα ήταν ο δράκοντας στα σύνορα του τόπου. Και τον βρήκαν χωμένο στη βαθιά ανατολή του κολοκυθανθού. Τρυγούσε λέει το μύθο. Ομως να: όρμηξαν μέσα τα μυρμήγκια και τον έσυραν έξω απ' το λουλούδι στην αυλή και τον κομμάτιασαν. Τώρα μυρμήγκια έξι κουβαλούν το πόδι μιας ακρίδας. Φτάνουν στη μυρμηγκότρυπα· το σπρώχνουνε. Και παραστάνουνε την τύφλωση του Κύκλωπα από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους». |
ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ «Ιεροφάντη και ιερουργό του μυστηρίου της Ζωής» χαρακτηρίζουν τόν ποιητή Γιάννη Υφαντή, ο οποίος μας έστειλε από τη Θεσσαλονίκη, όπου ζει, το νέο του βιβλίο με τίτλο «Αρχέτυπα» (εκδόσεις Ζήτη). Ενα μεγάλου μεγέθους, τρίγλωσσο (ελληνικά, αγγλικά και γερμανικά) λεύκωμα με συνθέσεις φωτογραφίας, ζωγραφικής και ποίησης που «με-ταφράζουν» σε λόγο και εικόνα κυρίαρχα και αιώνια σύμβολα όπως η φύση, το πνεύμα, η ύλη, το άπειρο, το χάος, ο κόσμος. «Γράφω θα πει πως δείχνω στους ανθρώπους, πως προσπαθώ να μοιραστώ μαζί τους την ομορφιά ή τη φρίκη που διαβάζω στο βιβλίο του Κόσμου», σημειώνει ο Γ. Υφαντής. «Γιατί κανένας δεν αντέχει να διαβάζει μόνος το βιβλίο του Κόσμου». Παρί Σπίνου, Ελευθεροτυπία 11-11-2001 |
ΦΥΤΟΓΡΑΦΙΑ "Ο κόσμος· ένα θαύμα. Αυτός ο θάμνος με τα μαβιά λουλούδια του κοιτάζει αυτό το θαύμα δίχως ν' απορεί μέρα και νύχτα το κοιτάζει ώσπου τυφλώνεται κι από τα σκοτεινά του μάτια πέφτουν σπόροι" "Ο καθρέφτης του Πρωτέα", Γιάννης Υφαντής |
"ΟΠΟΛΥΟΜΜΑΤΟΣΘΑΜΝΟΣ" Ηταν μια νύχτα ταραγμένης σιωπής πριν από αρκετά χρόνια. Ξάγρυπνη, εμμανής και μαύρη σαν την πίσσα. Ως δια μαγείας όμως και ευτυχώς τις μικρές εκείνες ώρες βρήκα τελικά το γιατρικό. Ή, για να το πω καλύτερα, κατέληξα να κάνω τον υποβολέα στον εαυτό μου συλλαβίζοντας τις οδηγίες χρήσης του ανθρωποσωτήριου μύθου, έτσι όπως ρυθμικά τις στιχουργεί στη συλλογή του "Ο καθρέφτης του Πρωτέα" ο Γιάννης Υφαντής. Τον συμβουλεύομαι από τότε στα δύσκολα μόνο τον ιερέα τούτο της αρχαίας μνήμης και παγανό της φύσης, αλλά τα καταφέρνει ακόμα περίφημα στο να καταςσιγάζει την παραφορά και να αναμοχλεύει όταν πρέπει τον ενθουσιασμό μου. Κατέχει επίσης το σπάνιο για ποιητή χάρισμα του να προβάλλει εικόνες στη νευρωνική οθόνη, και για το ποίημα που μόλις διαβάσατε προσκομίζω αυτή τη φωτογραφία της μπελαντόνας και τα λιγοστά στοιχεία που τη συνοδεύουν ως (απολύτως υποκειμενικό βέβαια) κλειδί της ερμηνείας του. Δεν είχα ποτέ ως τώρα την τιμή να συναντήσω τον Γιάννη Υφαντή και να του εξομολογηθώ τις εικασίες μου, για να συγκατανεύσει (όπως ελπίζω) μ' ένα χαμόγελο ή να με τιμωρήσει αντίθετα (αλί μου) στέλνοντας στα ενύπνια καταπάνω μου ένα τσούρμο από τους αφρίτ που τυφλά τον υπακούουν. Του ζητώ λοιπόν δημοσίως συγχώρεση για το θράσος μου και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μη στερέψει για αυτόν ποτέ το θεϊκό υδρόμελι των ποιητών................................... ...................................................................................................................................... ...Κάθε φαρμάκι είναι και φάρμακο, λένε, βλέπετε, οι γιατροί, και για τους ποιητές δεν υπάρχει όλεθρος που δεν κρύβει στα σωθικά του ένα θαύμα... _______________Ορέστης Δαβίας, ΒΗΜΑGAZINO σελ.75, Το ΒΗΜΑ της Κυριακής, 13-1-2002 |
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΥΦΑΝΤΗΣ Για τον φίλο μου Γιάννη Υφαντή με αγάπη, Wei He θεσσαλονίκη, 10-12-91 Ο κύριος Υφαντής δεν υφαίνει προτιμάει να βλέπει καμιά αράχνη και να έχει φεγγάρι· τέτοια αραχνομούνα του αρέσει. Ο κύριος Υφαντής λέει συχνά ότι διαβάζει και γράφει ωραία πράγματα, μα όχι στα αρχαία κινεζικά, κι ούτε στα αρχαία αιγυπτιακά πού είναι ο καημός του. Ο κύριος Υφαντής δεν πιστεύει στο θεό και στη βασιλεία Του πλην όμως δεν κατήργησε την εικόνα του αγίου Δημητρίου, και πήγε και άναψε κερί. Εις μνήμην, λέει, του μπάρμπα Μήτσου, εκείνου του αγραμμάτιστου, του χωρικού της Ραϊνας. Κάποτε όταν εχιόνισε, ο κύριος Υφαντής βγήκε στα βουνά και θέλησε να περπατήσει στα τέσσερα ως κοπρόσκυλο ή ως βασιλικό ελάφι κι εντράπηκε άθελα του μπρος σε δύο κοριτσόπουλα. Ε, τί να πω άλλο, εν ολίγοις, τούτος ο κύριος ο κύριος Υφαντής μας είναι και δεν είναι ένα πρόβλημα. |
|
||